Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 34

Livia!

Livia zat in een groen veld dat ze herkende als het veld net voor haar huis in Castella. Ieder jaar werkte ze weer opnieuw op dit land, samen met haar ouders en de rest van de familie.

Glimlachend keek Livia op naar het huis, waar ze beweging zag voor de ramen. Haar moeder was bezig met het avondeten en Julian kwam bij haar kijken. De twee waren met elkaar aan het lachen. Een warm gevoel trok door haar lichaam.

Valeria en Valentia zaten aan de andere kant van het veld. Valeria was de haren van haar tweelingzusje aan het vlechten. Ze waren met elkaar aan het praten en hadden een grote glimlach op hun gezicht.

Livia!

Van achter het huis kwamen haar vader en Felix om de hoek gelopen. Haar vader was zijn jongste zoon iets aan het uitleggen, maar het was voor Livia nog onduidelijk waar dit over ging.

Haar andere broer, Marcellus, zat met een jonge vrouw op een bankje in de tuin. Livia herkende haar als zijn verloofde. Sinds hij Violet had ontmoet, was die glimlach geen moment van zijn gezicht verdwenen. Livia kon niet trotser op hem zijn.

Een jonge vrouw met lange blonde haren stond te midden van het veld. Livia wist niet zo gauw wie dit was. Ook paste ze niet in deze omgeving. Haar haar was half opgestoken en een serieuze uitdrukking rustte op haar gezicht. Maar dat was niet het meest vreemde in deze vredige situatie. Het rare aan deze vrouw was nog wel dat ze geen jurk droeg, maar een broek. Als het niet voor haar lange blonde haren of haar borsten was geweest, dan had Livia zeker gedacht dat het een jongen was.

Livia, word wakker.

De mond van het meisje bewoog, maar de stem was hoorbaar in haar hoofd. Livia keek verbaasd om zich heen, maar haar huis, samen met haar familie, ging nu langzaam op in rook.

Het veld waar Livia in zat werd nu eindeloos lange gang van een onbevlekt witte kleur.

Livia kwam overeind. 'Wie ben jij?'

Livia.

De vrouw deed enkele stappen in haar richting. 'Word wakker, Livia,' zei ze nu echt. 'Dit is je echte leven niet. Niet meer in ieder geval.' De vrouw kwam enkele centimeters voor haar tot stilstand.

Livia keek verbaasd naar haar op. 'Waar heb je het over?'

De pijn was zichtbaar in haar ogen. 'Het spijt me, Livia...'

Livia wilde vragen waarom, maar de vingers van de vrouw verschenen op haar slaap en alles werd weer donker.

Livia draaide zich op haar rug en kreunde. Alle spieren in haar lichaam stribbelden tegen. Ze legde haar handen op haar voorhoofd en opende haar ogen. Een donkere, stenen plafond was zichtbaar boven haar.

'Livia?'

Livia knipperde even met haar ogen en kwam overeind, leunend op haar ellebogen.

'Bij de Goden, je bent wakker,' klonk Aeryn opgelucht. De vrouw liet zich achterover op de vloer zakken en slaakte een diepe zucht.