Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 7.2

'Laat dat mes zakken.'

In haar ooghoeken zag ze Sean, die zijn eigen zwaard tegen Olivers nek plaatste. Dus dat was waarom hij was blijven haperen in zijn beweging...

'En laat haar los.'

Er viel een doodse stilte.

Livia bleef stil en probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen.

Enkele seconden gingen voorbij, waarin het zweet haar op haar voorhoofd kwam te staan. Ze sloot haar ogen en wachtte tot het mes langs haar keel werd gehaald.

Ze verwachtte dat dit het einde zou zijn.

Maar toen verdween de druk van haar keel en liet Oliver het mes langzaam zakken.

Livia opende haar ogen. Ze dacht erover weg te rennen, maar toen voelde ze zijn grip om haar middel verstevigen.

In de kamer had iedereen zijn ogen op Sean gericht. De meesten hadden hun wapen al getrokken, maar ze durfden niet uit te halen, bang dat dit dan Olivers einde zou betekenen.

De oudere man had geen wapen vast en kwam nu rustig naar Sean toegelopen. 'Als we haar laten gaan, dan kan ze alles vertellen wat ze hier heeft gezien. Je weet hoe magie werkt, Sean, ze kan ons in groot gevaar brengen.'

Sean hield zijn ogen op Oliver gericht en hij keek de jongen met een doodse blik aan, alsof hij er niet twee keer over na hoefde te denken om de jongen te vermoorden.

'Daar heeft ze geen baat bij,' beet hij de man toe. 'Livia is enkele weken geleden gekocht van gouverneur Grimphan. Ik weet niet wat haar verleden is, maar ik kan me voorstellen dat ze net zo'n grote hekel heeft aan Velantre als ons, misschien wel meer.'

Seconden gleden voort waarin niemand iets zei. Trillend keek Livia van Sean naar de man, die onbewogen bleef staan. Haar leven lag in zijn handen.

'Het klopt,' zei ze zachtjes.

Iedereen draaide zich nu naar haar om. Sean liet Oliver even voor wat het was en keek haar ook aan. Of hij haar iets duidelijk wilde maken wist ze niet, maar als dit zo was, dan negeerde ze hem.

'Het klopt,' zei ze opnieuw. 'Ik kom uit Castella... Velantre heeft mijn hele familie vermoord.' Het was de eerste keer dat ze dit hardop zei. 'Iedereen om wie ik gaf hebben ze me afgenomen...'

Dat Cassia mogelijk nog in leven was, liet ze weg.

Iedereen in de kamer keek haar met medelijden aan. Ze hadden het met haar te doen, dat wist ze, maar of het genoeg was om haar in leven te houden, dat was iets heel anders. De oudere man stond op het punt wat te zeggen, maar Livia was nog niet van plan hem de beurt te geven.

'Laat me jullie helpen,' fluisterde ze zachtjes. Ze wist niet waar ze de moed vandaan haalde. Of was ze gek aan het worden? Sean leek precies hetzelfde te denken, want hij keek haar met grote ogen aan.

De oudere man daarentegen kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Het is duidelijk dat je veel hebt meegemaakt, Livia. Meer dingen dan iemand van jouw leeftijd mee zou moeten maken, maar ik vrees dat als je deze kamer doorgaat, de helft van de mensen hier dezelfde ervaringen hebben met Velantre...' Wat somber keek de man de groep door, maar zijn blik bleef hangen bij Sean. 'Wil je alsjeblieft dat zwaard laten zakken? Voor nu mag ze haar leven behouden.'

Met grote tegenzin liet Sean het zwaard zakken. En op het moment dat hij dit deed, liet Oliver haar gaan. Livia wilde enkele angstige stappen opzij doen, maar ze bleef vastberaden op haar plek staan.

De oudere man ging weer verder met praten. 'Wij noemen onszelf de Onverschrokken Krijgers. Misschien een wat overdreven naam, maar ik denk dat iedereen van ons de naam onverschrokken wel mag dragen. We zijn een genootschap met leden uit het hele zuiden, opgericht omdat Rhâga zelf niet de ballen heeft om iets tegen Velantre te doen. We zijn het verrotte zuiden waar het Rhâga van tegenwoordig niets mee heeft.' Bitter klonk zijn stem, alsof hij een persoonlijke oorlog voerde met zijn woorden. 'Wij, als Onverschrokken Krijgers, proberen nog enige tegenstand te bieden. En jij, als Desi met bijzondere rode haren, zou wel eens zeer waardevol kunnen zijn.' Hij wachtte even en liet de nieuwe informatie tot haar komen. 'Zou je bereid zijn te helpen?'

'Ja.'