Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 36

Terwijl ze zichzelf sterk probeerde te houden, keek ze naar de groep die voor haar stond. De koning was de eerste die bewoog. Hij deed enkele stappen in haar richting en er lag een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Ze kon deze nog niet goed plaatsen.

Alexander draaide zich weer om naar Sabina. 'Wat heeft dit te betekenen?'

De arrogantie die Livia zo goed bij de vrouw kende, verscheen opnieuw op haar gezicht. 'Dit is hoe we het probleem gaan oplossen. Een zus voor een zus.'

'Maar ze was vermist!'

Sabina lachte. 'Zolang die twee onderdeel zijn van de Desalto, is het onmogelijk om vermist te raken, Alexander.' De koning keek haar verbaasd aan, maar ze wuifde zijn verrassende blik weg. 'Sean.'

Sean had dezelfde emotieloze uitdrukking in zijn ogen als zijn zus. Vol zelfvertrouwen stapte hij op haar af en zijn voetstappen weergalmden door de grote zaal.

Livia wilde achteruitlopen, maar Aeryn hield haar stevig op haar plek.

'Nee!' riep ze, maar haar noodkreet was voor niemand om te horen, of haar ook maar wilde horen. Iedereen keek haar aan, maar niemand reageerde.

Alexander keek vanaf de andere kant van de zaal toe. Hij vertrouwde Sabina niet, maar hij hield haar niet tegen.

'Sean,' probeerde Livia nog, maar het mocht niet baten. De Sean die ze kende was nergens meer te bekennen. Zelfs geen vlaagje herkenning was zichtbaar in zijn ogen.

De huurmoordenaar overbrugde de laatste paar meters. Livia probeerde nog tegenstand te bieden, maar Sean greep haar bij haar arm. Stevig hield hij haar vast, terwijl er in zijn rechterhand een mes kwam te liggen, die ze tegen haar keel aan voelde drukken.

Sabina had ervoor kunnen kiezen om Aeryn haar te laten vermoorden, maar dat was niets voor haar. Dat was niet de drama die ze wilde.

Het lemmet drukte op haar keel, maar zette niet door.

'Het spijt me, Livia,' zei Sabina en er was een lichte twinkeling zichtbaar in haar ogen. 'Je had veel potentie, maar ik ga mijn leven niet voor jou riskeren.' Sabina liep naar voren en het klikken van haar hakken op de vloer weergalmde door de zaal. 'Cassia!' schreeuwde de vrouw luid. De angst doorbrak haar stem. 'Cassia!'

Iedereen hield gespannen zijn adem in.

'Stop deze waanzin, Sabina!' siste Alexander kwaad. 'Je weet dat Livia hier niets mee te maken had.'

Sabina lachte en draaide zich om naar de koning. De spanning was om te snijden. 'Denk je dat? Balin had je verteld hoe het zat, hoe het komt dat deze meiden hun krachten hebben, maar waarom luister je niet? Je weet dat ze Kennesei's dochter is! Wat houdt je tegen?'

'Omdat het gestoord is,' riep de koning boos naar haar uit. 'Die vrouw heeft nooit bestaan. Ze is een mythe, een verhaal. Niemand heeft zoveel kracht dat het in een handomdraai iemand kan vermoorden.'

In angst voor de realiteit, hield de koning zichzelf voor de gek. Ook Sabina zag dit. 'Dan ga je je nog verbazen, Alexander,' fluisterde ze.

'Denk aan onze overeenkomst,' probeerde Alexander en zijn gezicht begon rood aan te lopen. 'Ik ga je niet geven wat je wilt als je hiermee doorgaat.'

'Als ik dit niet doe is er geen familie meer om deel van te zijn.' Sabina haalde een paar keer diep adem en probeerde haar woede te beheersen. 'Dit is de enige manier,' fluisterde ze. 'De enige manier om Nessa terug te krijgen.'

Maar ook de enige manier om haar eigen leven te redden.

Ondanks de angst die ze voelde, keek Livia met grote ogen naar het schouwspel dat zich te midden van de grote zaal afspeelde.