Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 24.1

De volgende ochtend werden de Desi verwacht bij het feestelijke ontbijt dat de koning voor hen had georganiseerd.

Als één van de eerste liep Livia de eetzaal in, die bijna net zo hoog als lang leek. In de kamer stond een u-vormige tafel, waarin een nog kleinere tafel stond die was gedekt voor vijf personen. De grootste stoel stond achter het middelste bord.

'Hoe zit zo'n ontbijt in elkaar?' vroeg Livia aan Teegan, die met haar was mee gekomen naar beneden. De rest van de Desalto kwam langzaam de zaal binnen stromen.

'Ik heb echt geen flauw idee,' gaf Teegan toe.

Ze ging recht op haar stoel zitten en probeerde zich de manieren te herinneren die haar ouders haar door de jaren heen hadden geleerd. Toch moest ook Livia toegeven dat dit karige manieren waren, want geen van haar ouders had ooit verwacht dat ze in het gezelschap van de koning zou eten.

Ze werd afgeleid toen ze Sean en Aeryn de eetzaal in zag komen. De twee namen plaats bij de andere wachters en ze keken haar niet aan. Nadat Aeryn gisteravond nog naar haar kamer was gekomen, had ook zij nog met Livia geprobeerd te praten, maar die was vastberaden niets los te laten.

Ze zou ze niet in gevaar brengen.

Enkele minuten verstreken voorbij voordat alle Desi – op Sabina na – hun plaats hadden ingenomen. Livia begon zich net af te vragen waar het Hoofd van de Desalto was, toen de deuren werden geopend en er een antwoord kwam op haar ongestelde vraag. Samen met de koning en nog drie andere mensen, kwam ze de eetzaal in gelopen. Alle vijf namen ze plaats aan de kleine tafel te midden van de u-vorm.

Haar oog viel op één van de mannen en haar ademhaling stopte.

Houd alleen de roodharige in leven.

Nacht na nacht had ze deze man in haar dromen gezien, bleef hij haar achtervolgen en sprak hij keer op keer diezelfde opdracht uit dat haar leven voorgoed had veranderd.

Een misselijkmakend gevoel zette op vanuit haar buik. Ze wist dat hij hier was, maar diep van binnen had ze gehoopt de man niet zo snel te ontmoeten.

Om haar heen ging het normale leven nog gewoon door en terwijl Livia met haar eigen gevoelens worstelde, stond de koning lachend op. Hij richtte zich tot de Desalto.

'Beste dames en heren. Het is me een waar genoegen om jullie de komende week te mogen ontvangen. Ik kijk er naar uit om jullie één voor één beter te leren kennen, maar nu is het eerst tijd voor eten. Tast toe!' De koning ging weer zitten en hij richtte zich tot Sabina, met wie hij begon te praten alsof ze een oude vriendin was.

Alexander Koshura zat en de deuren van de eetzaal werden geopend. Bedienden vulden de tafels met het meest verrukkelijke eten dat Livia ooit had gezien, maar haar eetlust was nergens te bekennen.

Terwijl iedereen enthousiast begon te eten, probeerde ze haar misselijkheid te verbergen. Ze pakte wat brood en vulde deze met beleg. Kleine hapjes forceerde ze naar binnen, maar met iedere hap die ze nam, werd ze alleen maar misselijker.

Het ontbijt leek uren te duren en het ene bord met eten werd verwisseld door de ander. Er kwam geen einde aan. Met muziek op de achtergrond kroop de tijd voorbij. Zo nu en dan keek Livia naar de koning, die nog altijd met Sabina in gesprek was, maar haar ogen vonden altijd hun weg terug naar de generaal.

Houd alleen de roodharige in leven.

De enige andere vrouw aan deze tafel was met hem aan het praten. De vrouw had vergelijkbaar donker haar als de koning. Alhoewel ze aanzienlijk jonger was dan Alexander Koshura, vermoedde Livia dat het zijn zus was.

Haar ogen dwaalden weer af naar de koning.

De opdracht van de Onverschrokken Krijgers weergalmde door haar hoofd.

Had ze het in zich?

Was ze bereid het te doen?

Zelfs al werden deze vragen met een "ja" worden beantwoord, dan was er nog altijd een veel belangrijkere vraag: hoe?

Terwijl ze naar de koning keek en de vragen door haar hoofd spookten, zag ze dat generaal Tomaso zich naar haar omdraaide. Zijn ogen vonden die van haar en hij keek haar onderzoekend aan. De herkenning was zichtbaar in zijn ogen.

Houd alleen de roodharige in leven.

Pas toen de koning zijn bestek neerlegde, kwam het ontbijt ten einde. Hij sprak de groep nog een laatste keer toe en verliet vervolgens de eetzaal. Livia was echter met haar gedachten geheel ergens anders, waardoor zijn woorden niet bij haar binnen waren gekomen.

Toen de koning de eetzaal verliet volgden zijn gasten hem ook. Alleen Sabina bleef achter. Ze was nog met haar bestek aan het spelen en keek naar de vleesbotjes op haar bord. Ze was verzonken in haar gedachten.

Iedereen wachtte geduldig af; niemand durfde zonder haar toestemming de tafel te verlaten.

Minuten streken voorbij voordat Sabina zichzelf hoorbaar maakte aan de groep. Haar autoritaire stem vulde de stilte en joeg eenieder angst aan.

'Livia, alleen jij blijft.'

Iedereen draaide zich verbaasd naar Livia om, maar ze was de verbaasde ogen van de groep ondertussen gewend. Zonder hen enige aandacht te schenken keek ze naar het Hoofd van de Desalto.

Na Sabina's woorden was het duidelijk dat de rest hier niet langer welkom was. Mannen en vrouwen begonnen zachtjes met elkaar te praten. Allemaal keken ze Livia nog nieuwsgierig aan, maar die bleef nerveus op haar plek zitten.

'Succes,' fluisterde Selene haar toe en van Kenna en Teegan kreeg ze een eenzelfde aanmoediging.

Toen iedereen de zaal had verlaten stond Livia op en liep ze naar het Hoofd van de Desalto.

'U wilde me spreken?'

Toch waren ze niet alleen. Sean en Aeryn stonden samen met nog enkele wachters opgesteld tegen de muren van de zaal. Allemaal waren ze doodstil, alsof ze net als Livia gespannen wachtten op Sabina's antwoord.

'Generaal Tomaso herkent je.'

Livia's moed zonk haar in de schoenen.

'Het boeit me niet wat jullie verleden is of waar je hem van kent. Zorg alleen niet dat het voor enige problemen zorgt. Is dat duidelijk?'

Livia knikte. 'Ja, mevrouw.'

Sabina, die tevreden was met dit antwoord, kwam overeind en ze streek haar jurk glad. 'Nadat de generaal jou herkende, toonde ook de koning interesse in je. Hij wil dat je vanmiddag mee gaat vissen.'

Beduusd keek ze naar de vrouw. 'Vissen?'

Sabina moest lachen toen ze Livia's gezicht zag. 'Die verraderlijke koning in Vales doet jagen met zijn vrienden, maar kijk naar Yta, een stad op zee, waar verwacht je dat de koning hier op herten gaat schieten?'