Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 8.1

Livia had zichzelf de volgende morgen omgekleed en wilde net haar kamer uitstappen, toen Vita op de gang verscheen. De frustratie was zichtbaar in haar ogen en Livia zette zich schrap voor wat er ging komen.

'Ik ben van gedachten veranderd...' wist de jonge vrouw er met moeite uit te krijgen. 'Je doet wel mee met de dans vanavond.'

Er verscheen een kleine glimlach op Livia's gezicht.

'Dat moest van Sabina zeker?'

Vita balde haar vuisten. Heel even leek het erop alsof ze nog wat wilde zeggen, maar toen draaide ze zich om en stormde ze de gang uit.

Lachend liep Livia door de verlaten gangen van de herberg naar beneden, waar ze zich in de tuin bij de rest van de groep voegde. Nog altijd was ze als de dood voor het optreden, maar Vita's frustratie was het waard.

Vanavond vond het allereerste optreden van de Tour op de Grote Markt plaats. Hierna mochten er nog enkelen van hen mee naar het huis van de heer Tristan Degallo, de rijkste man uit Dragmar en omgeving. Hij zou een groot feest geven ter ere van de Desalto, maar wat het verder in zou houden, was haar vooralsnog onduidelijk.

Toch kon ze alleen maar nerveus worden als ze dacht aan alles wat er vandaag ging gebeuren.

Sabina mocht wel willen dat ze optrad, maar ze wist dat Vita gelijk had: ze kon er niets van.

Wat als anderen dit ook dachten?

Wat als ze zichzelf voor gek zou zetten?

Het advies dat Aeryn haar ooit had gegeven was ze allang vergeten.

De dag ging sneller voorbij dan Livia lief was. Voor ze het wist was het tijd om zich om te kleden.

Het voelde raar om nu de kleding aan te trekken die ze nog geen week eerder van Sabina had gekregen. Destijds had ze nog niet eens geweten dat ze überhaupt mee mocht.

Soms verbaasde het haar nog altijd hoeveel er in zo'n kleine tijd kon veranderen.

Livia was zo gespannen dat ze haar hart voelde bonken. Ze was nog niet vaak zo nerveus geweest. Om deze reden probeerde ze zich voor te houden dat het maar een optreden was; er stond niets op het spel.

Ze ging op bed zitten en legde haar hoofd in haar handen. Voorzichtig sloot ze haar ogen en probeerde zich af te sluiten van de buitenwereld. Ze werd meegenomen naar een herinnering die voelde alsof het afkomstig was uit een ander leven.

'Concentreer je op je ademhaling, lieverd.' Macee Veturius liet zich op haar knieën zakken. Met een liefdevolle blik in haar ogen keek ze naar haar dochter, die huilend op bed zat. Ze pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in.

'Ik kan dit niet, mam. Ik kan het gewoon niet.' Huilend probeerde Livia haar ademhaling onder controle te krijgen, zoals haar moeder had opgedragen, maar ze was te overstuur. Het meisje was gehuld in een prachtige witte jurk, maar door de deprimerende sfeer in de kamer verloor het de kracht van haar mooie verschijning.

Macee kwam overeind en sloeg haar armen om haar dochter. Livia verstopte haar hoofd in de kleding van haar moeder, waar ze haar warmte voelde en vertrouwde geur rook.

'Het spijt me, mam, ik kan het niet.'

De moeder streek over de haren van haar dochter en suste haar tot rust.

'Het is al goed, lieverd. Stop met huilen, het gaat niet gebeuren, oké? Niemand, maar dan ook niemand, komt aan mijn prachtige dochter. Concentreer je op je ademhaling en als je rustiger bent, dan gaan we dit regelen.'

Door het geklop op haar deur werd Livia teruggetrokken naar de realiteit.

'Kom binnen,' riep ze gelijk, maar voordat de deur geopend werd legde ze nog even snel haar armen beschermend voor haar blote buik.

Het was Aeryn die naar binnen stapte. Ze knikte naar Livia en keek de kamer door, maar Talia was even weg om nog wat dingen voor in hun haar te zoeken.

Toen ze constateerde dat het veilig was, begon ze te praten. 'Ik heb met Sean gesproken,' begon ze en een dreigende ondertoon was hoorbaar in haar stem. 'Hij vertelde me wat er gister is gebeurd.' Ze vouwde haar armen over elkaar en keek naar Livia alsof ze gek geworden was. 'Wat heb je je wel niet in het hoofd gehaald?'

Livia merkte dat ze zich ongemakkelijker ging voelen, maar ze had geen zin in een gesprek dat er uiteindelijk in resulteerde dat ze dom bezig was.

Om deze reden besloot ze, ietwat onzeker, in de aanval te gaan. 'Ik kan jou hetzelfde vragen,' zei Livia zachtjes. 'Je zet niet alleen je eigen leven op het spel, maar ook die van je broer.'

'Voor ons ligt de situatie anders. Wij zijn jarenlang getraind.'

Livia haalde haar schouders op. De misselijkheid was nog niet weg, waardoor ze even een paar keer diep ademhaalde voordat ze weer begon te praten.

'Waarom boeit jou dit eigenlijk iets? We kunnen allebei onze eigen gang gaan.'

'Mij boeit het inderdaad niets,' beet ze boos in Livia's richting, 'maar ik wil niet dat je je gekke dingen in je hoofd haalt met Sean. Hij is geen koude huurmoordenaar. Hij zou gister tot het uiterste zijn gegaan om je te beschermen.' Ze schudde haar hoofd en probeerde haar woede te beheersen. 'We kennen je amper en ik wil niet dat mijn broer zijn leven voor jou gaat riskeren. Dus doe geen rare dingen en blijf zo ver mogelijk uit onze buurt. Begrepen?' De toon in Aeryns stem was hard en joeg haar angst aan.

Livia wilde haar mond openen, maar zat zonder woorden.

De angst voor wat Sean gedaan zou hebben om haar te redden, hakte er diep in bij de huurmoordenares. Sean was de enige die ze nog had. Ze kon het zich niet veroorloven om ook hem te verliezen.

Livia realiseerde zich maar al te goed dat ze het beter maar uit haar hoofd kon laten om een huurmoordenaar bang te maken.