Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 21.1

Livia staarde naar het plafond van haar kamer. Haar ogen waren wijd open. Zo nu en dan vielen haar ogen dicht van de vermoeidheid, maar iedere keer dat dit gebeurde opende ze ze weer vol vastberadenheid.

Aan de ene kant wilde ze slapen, want ze was doodop, maar aan de andere kant was ze zo ontzettend bang.

Livia duwde zichzelf overeind en staarde naar haar handen. Hoe moest ze verder?

Met alle macht die ze nog in zich had, probeerde Livia zich te concentreren op haar handen. Minuten streken voorbij, maar ze was te moe om ook maar iets te bereiken. Gefrustreerd liet ze zich weer terug op het bed vallen.

Livia dacht terug aan vanavond en hoe ze Sabina's krachten voor het eerst had gevoeld. Haar hand ging naar de armband om haar pols.

Ze kon de hitte nog voelen dat het uitstraalde, of de onzichtbare hand die haar had vastgegrepen en haar luchtwegen had dichtgeknepen. Was Aeryn er vanavond niet geweest, dan wist ze niet of ze de avond had overleefd...

Livia kwam uit haar bed en trok een badjas over haar nachtjapon aan, waarna ze de gang opstapte. Er had zich een idee gevormd in haar hoofd. Het was een gestoord idee, maar misschien kon het haar helpen met slapen...

Allereerst zocht ze door de lege gangen haar weg naar Sabina's kamer, maar zowel Sean als Aeryn hielden hier niet de wacht vannacht.

'Gaat alles goed?' vroeg de man hier. Hij trok zijn wenkbrauwen samen en keek haar onderzoekend aan.

Livia sloeg haar armen om haar lichaam en kwam tot stilstand in de koude gang. 'Ja,' zei ze snel. 'Ik moest mijn benen even strekken.' De man opende zijn mond om nog iets te zeggen, maar Livia had zich al omgedraaid en liep de gang weer uit.

Op haar tenen sloop ze de trap af. Voor de vierde deur in deze gang bleef ze staan. Misschien moest ze dit niet doen. Er lagen twee mensen in deze kamer te slapen en er was altijd een mogelijkheid dat de verkeerde persoon de deur opendeed.

Voor een moment was ze overtuigd. Ze draaide zich om en wilde weglopen, maar toen bleef ze staan. Ze balde haar vuisten en keek weer om naar de deur. Nee, dit was misschien wel de enige manier waarop ze ooit nog een fatsoenlijke nachtrust kon krijgen.

Zonder na te denken, klopte Livia op de deur. Voor een enkele seconde leek het erop dat er geen antwoord kwam, maar toen was er gestommel hoorbaar en de deur werd geopend door Sean.

Zijn warrige, donkerblonde haren stonden alle kanten op. Hij haalde zijn handen erdoor en onderdrukte een gaap. Verbaasd keek hij naar Livia, die zichzelf ondertussen vervloekte. Wat had ze gedaan?

'Livia, wat doe jij hier?'

Livia probeerde om hem heen naar binnen te kijken, maar zijn grote bovenlichaam versperde haar zicht op de rest van de kamer. Een hopeloze zucht verliet haar mond. 'Ik zoek Aeryn.'

'Nu?'

'Is ze hier?'

Sean deed een stap opzij en liet Livia twee lege bedden zien. 'Ze heeft waarschijnlijk een opdracht gekregen van Sabina. Kan het wachten tot morgen?' Gefrustreerd balde ze opnieuw haar vuisten. Ze had hier niet moeten komen. Dit was een grote fout geweest.

'Ja,' probeerde Livia nonchalant te zeggen. 'Laat maar zitten. Ik spreek haar morgen wel. Sorry dat ik je wakker heb gemaakt...' Ze wilde zich omdraaien en snel weer teruglopen naar haar kamer. Ze had zich alleen nog maar net omgedraaid, toen ze opeens een hand om haar pols voelde verschijnen. Sean hield haar vast en zorgde ervoor dat ze er niet vandoor liep.

Zijn hand op haar huid bracht haar terug naar gisteravond, toen ze samen hadden gedanst. Pijnlijk dacht Livia terug aan het moment dat hij haar had afgewezen.