Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 8.2

Het begin van de avond viel en Sabina liet iedereen bij elkaar komen. Het Hoofd van de Desalto zag er meer opgetut uit dan normaal. Ze had haar bruine haar opgestoken, maar er vielen nog enkele krullende lokken langs haar gezicht. Ook had ze zich gekleed in een prachtige rode jurk, die op haar rug nog open was. Met haar verschijning zou ze iedereens aandacht trekken.

Met een zelfverzekerde blik in haar ogen keek ze naar de groep. Haar mondhoeken trokken iets omhoog.

'Maak me trots,' zei ze tegen haar Desi. Hierna draaide ze zich om en leidde ze de groep naar de Grote Markt.

Met Talia aan haar zijde volgde Livia, maar met iedere stap die ze zette merkte ze dat ze trilde.

Kenna's handen verschenen op haar schouders en ze boog zich naar haar toe.

'Probeer je geen zorgen te maken, meid. Alles komt goed.'

Glimlachend keek Livia om naar haar vriendin en ze probeerde te knikken. Ja, alles zou wel goedkomen...

Hoopte ze.

Ze was wel eens eerder in haar leven gespannen geweest, maar niet zoals dit. Nog nooit eerder had ze zichzelf op zo'n manier bloot moeten geven. En dat was ontzettend eng... Livia haalde diep adem en blies heel voorzichtig weer uit.

Concentreer je op je ademhaling.

Livia droeg een lange groene rok, die gemaakt was van een zachte dunne stof. Haar buik was bloot, maar tijdens het lopen hield ze nog altijd haar armen beschermend om haar lichaam. Ze kon zich niet voorstellen dat ze ooit aan dit ongemakkelijke gevoel kon wennen. Om haar borsten zat een eenzelfde kleur topje, dat iets steviger was dan de stof van haar rok. Vanuit haar rug ging er een dunne stof naar haar onderarmen. Aan de ene kant zat het vastgemaakt aan haar armband en aan de andere kant was er een andere, eenzelfde armband geplaatst.

Dragmar had groots uitgepakt voor de komst van de Desalto. De gehele Grote Markt was gevuld met kleine, kleurrijke lichtjes, die voor een magische sfeer zorgden op deze vroege avond.

'Wacht maar totdat we bij het lichtjesfeest in Pomtar zijn,' fluisterde Talia toen ze de verbazing in Livia's ogen zag. 'Dat is pas magisch.'

Livia glimlachte naar haar vriendin.

Ergens genoot ze hier misschien wel van.

Honderden mensen stonden op hen te wachten toen ze de Grote Markt betraden. Sabina ging de groep voor en hief haar hand om naar het joelende publiek te zwaaien. Enkele Desi, waaronder Vita, deden hetzelfde.

Wachters zorgden ervoor dat er een gangpad door de menigte gecreëerd werd, waarbij ze in een rechte lijn toegang kregen tot het podium. Naarmate ze hier dichter bij in de buurt kwamen, stopte Sabina steeds vaker om mensen te begroeten.

Na een lange tocht door de menigte, kwamen ze aan bij het podium en de Desi werden door Sabina tot stilstand gebracht. Heel sierlijk tilde de vrouw haar jurk iets omhoog en liep ze het podium op. Een nog harder gejuich kwam opzetten. Met een grote glimlach op haar gezicht genoot Sabina van al de aandacht die ze kreeg.

Niet ver van haar vandaan, net naast het podium, stonden Aeryn en Sean. Alsof hij merkte dat ze keek, draaide Sean zich even naar haar om. Hij gaf haar een klein bemoedigend knikje. Zenuwachtig glimlachte Livia, maar ze hoorde nog altijd de verwijtende stem van haar vader door haar hoofd galmen.

Ze verkopen hun lichaam.

Het moment dat het geklap afnam, begon Sabina te praten. Ze hief haar stem, zodat deze zelfs aan de andere kant van de Grote Markt te horen was.

'Welkom, welkom!' riep Sabina enthousiast. 'Wat is het geweldig om weer terug te zijn en om weer zoveel bekende gezichten te zien!' Het publiek joelde. 'Ik kan een heel verhaal houden over jullie gastvrijheid en hoe dankbaar we wel niet zijn dat jullie ons weer ontvangen – voor het vijfde jaar op rij nog wel!' Sabina wist hoe ze met het publiek moest spelen, want opnieuw begonnen mensen enthousiast in hun handen te klappen. Glimlachend wachtte Sabina totdat ze weer kon praten. 'Maar laat me jullie niet langer ophouden... hier is... de Desalto!'

Het moment dat Sabina dit zei hief ze haar arm en aan de zijkant van het podium kwamen de zangers het podium opgelopen. Een nog groter applaus zette op uit de menigte toen zij hun plek innamen.

Livia zag Kenna en Selene, die allebei hun hoofd naar de grond hadden gericht. Toen het gejuich weg was gevaagd en iedereen in spanning naar de zangers keek, wachtten ze nog enkele seconden voordat ze hun monden openden en begonnen te zingen.

En het optreden was begonnen.

Om de beurt kwamen er groepen het podium op, die allemaal lieten zien wat ze konden. Van tevoren hadden ze het optreden al meerdere keren doorgenomen, maar Livia moest toegeven dat het hier, op de donkere, maar verlichte markt van Dragmar, met al deze enthousiaste mensen, toch een stuk spectaculairder aanvoelde dan in de simpele oefenruimtes in het huis in Braxshire.

Toen het haar beurt was, hief Livia haar armen en liet ze zich meebewegen op de maat van de muziek. Gelijk waren al haar zenuwen verdwenen. Vita's stem bleef aanwezig in haar hoofd en het advies van de danseres probeerde ze zo goed mogelijk op te volgen.

Langzaam begon ze haar omgeving te verliezen. Ze gaf zich over aan het moment en haar lichaam wist precies wat er van haar werd verwacht.

Livia wist dat het optreden in totaal meer dan een uur moest duren, maar van de eerste tot de laatste dans leken maar enkele minuten te verstrijken.

De muziek eindigde en het publiek brak los. Een nog groter applaus dan eerder stemde op uit de menigte en vulde de Grote Markt.

Met een snellere ademhaling en een glimlach op haar gezicht, keek Livia naar al de mensen die zich voor hen op de markt hadden verzameld.

Ze kon niet geloven dat ze dit werkelijk had gedaan. Tegelijkertijd kon ze ook niet geloven dat ze er zo van kon genieten. Het blije, rare enthousiaste gevoel dat door haar lichaam gierde, had ze nog niet vaak ervaren.

Talia verbaasde haar door haar nog op het podium in haar armen te vallen.

'Je hebt het gedaan!' schreeuwde ze in haar oor.

Livia omhelsde haar vriendin en ze stapten lachend het podium af. Ze voegden zich bij hun vriendinnen, die ze ook allemaal lachend in de armen viel.

'Echt geweldig gedaan, meid!' lachte Teegan enthousiast. De glimlach was niet van Livia's gezicht te krijgen.

En zelfs de stem van haar vader was op het moment nergens te bekennen.

'Livia,' zei een bekende stem opeens in haar oor. Livia draaide zich om en zag Sean. Er was een grimas zichtbaar op zijn gezicht en langzaam verdween haar euforische gevoel. 'Van Sabina mag je mee naar de heer Degallo.'

De glimlach verdween van haar gezicht.

'En jij mag ook mee, Kenna.'

De andere meiden keken hen wat ongemakkelijk aan, maar Kenna wist precies hoe ze zich moest gedragen. Ze liep naar Livia toe en legde haar arm om haar schouder.

'Nu begint de avond pas,' zei ze glimlachend.

Livia's maag draaide om. Dat wist ze zo net nog niet...