Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 7.1

De jongeman duwde haar de trap af, waar beneden nog twee mannen de wacht hielden. Met trillende benen liep Livia naar beneden.

Ze wist dat ze niet hoefde te vrezen voor de dood, maar dat betekende niet dat ze het zou omarmen.

'Wie heb je daar?' vroeg een van de mannen. Hij keek naar Livia en daarna naar de jongen achter haar. Zijn hand ging naar zijn zwaard, alsof hij het niet vertrouwde.

'Laat ons erdoor,' zei de jongen in een lage, intimiderende stem.

'Je weet dat dat niet kan, Oliver. Sean...'

'Laat ons erdoor!' zei de jongen opnieuw, dit keer strenger. De twee mannen keken elkaar even aan en degene die nog niet had gesproken opende de deur. Een zwak verlichte kamer, die gevuld was met enkele mensen, werd aan hen onthuld.

Oliver duwde haar naar binnen en voor het eerst verliet zijn stevige grip haar bovenarm. Livia strompelde enkele stappen naar voren en probeerde haar evenwicht te behouden. Een groep van twintig man keek haar met grote ogen aan.

'Bij de Goden,' zuchtte Sean. De frustratie was zichtbaar in zijn ogen.

'Sean,' zei Oliver. Sean draaide zich naar hem om. 'Ken je dit meisje?'

Sean slaakte een diepe zucht en haalde zijn hand door zijn haar. 'Ja,' gaf hij toe. 'Ja, ik ken haar. Ze is een danseres van Sabina.'

Een andere jongen kreeg een glimlach op zijn gezicht. 'Voor mij mag je wel dansen.'

Het meisje dat naast hem stond gaf hem een stevige klap tegen zijn bovenarm. Lachend keek hij naar haar om, maar hij hield zijn mond.

Het meisje deed haar denken aan Aeryn, die ook altijd een broek droeg. De gehele kamer was gevuld met net zowel jongens als meiden, waarvan de meeste meiden hun jurk hadden thuisgelaten. Bijna allemaal droegen ze een broek, waar ze maar al te graag hun vele wapens aan tentoon stelden.

'Sean, het spijt me. Dit was niet de bedoeling,' probeerde Livia.

Er kwam geen antwoord. Niet van Sean, die zijn hoofd had weggedraaid, en ook niet van de andere mensen in de kamer. Ze bleven allemaal stil, alsof ze op iets aan het wachten waren.

Een wat oudere man kwam uit de groep tevoorschijn. Iedereen keek naar hem om.

'Waarom volgde ze je?' vroeg hij aan Sean, maar die schudde kort zijn hoofd. De man draaide zich nu naar Livia en stelde haar dezelfde vraag.

'Ik was de weg kwijt,' verklaarde ze. Gaan met de waarheid leek haar de beste optie. 'Ik was verdwaald tot ik opeens Sean zag. Het leek misschien dat ik hem aan het volgen was, maar niet op die manier...' Livia ademde diep in. Bewust van iedereen die haar aankeek, bleef ze ongemakkelijk staan.

De oudere man, iemand van misschien begin zestig met langere grijze haren en een baard, keek naar Sean, maar die liet geen emotie doorschemeren. Hierna draaide hij zich om naar Livia. Hij legde zijn handen op zijn rug en bijna leek er een vorm van medelijden zichtbaar te zijn in zijn ogen.

Livia snapte het niet, totdat hij begon te praten.

'Je klinkt als een lieve, onschuldige meid, dus het spijt me heel erg voor wat ik nu moet doen...' fluisterde hij. 'Oliver?'

Nog voordat Livia om kon kijken naar Oliver, voelde ze hoe zijn hand zich weer om haar bovenarm sloot. Ruw trok hij haar mee de gang op.

'Wacht!' schreeuwde Livia. Ze begon tegen te stribbelen en ze wilde het hem moeilijk maken, maar hij gaf niet toe. 'Nee!' schreeuwde ze. 'Laat me los! Alsjeblieft!' Angstig probeerde Livia de deurpost vast te pakken, maar haar vingers konden geen houvast vinden. 'Nee!'

Uit de angst om haar leven te verliezen, begon ze zoveel tegenstand te bieden dat de jongen zijn armen om haar lichaam moest slaan. Zijn sterke armen sloten zich om haar buik; ze kon geen kant op. Hij probeerde haar op te tillen en mee te nemen.

'Nee!' schreeuwde Livia. De paniek was hoorbaar in haar stem. Ze begon te schoppen en op een zeker moment wist ze dat ze zijn knie goed geraakt moest hebben toen Oliver in elkaar dook. Een vloek verliet zijn mond.

Even gaf dit haar hoop. Misschien als ze genoeg ruimte kreeg kon ze vrijkomen en de straten van Dragmar op kon rennen...

Maar daar kwam het nooit toe.

Het koude lemmet sneed in de zachte huid van haar keel, alsof het al bereid was haar keel open te halen, net zoals die soldaat bij haar broer had gedaan.