Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 12.3

Livia zat naast haar broer Marcellus op de grond. In zijn handen lag een slot, eentje die je normaal aan een ijzeren ketting zag hangen.

'Kijk goed, oké?'

Livia knikte en haar broer pakte een mes, die hij in de opening van het slot duwde. Hij leek een paar keer het lemmet te draaien, waarna er een hoorbare klik de stille kamer vulde.

Met grote ogen keek het jonge meisje naar haar oudere broer. 'Hoe deed je dat?' vroeg ze verbaasd.

Marcellus grijnsde en overhandigde Livia het slot. 'Probeer maar.'

Het duurde weken voordat ze wist hoe het werkte.

Livia opende haar ogen. Boven zich zag ze een houten plafond, maar ze wist gelijk dat dit niet haar kamer in de herberg was.

Ze zette haar ellebogen onder zich neer en probeerde overeind te komen. Een hevige hoofdpijn zette op. Livia bevroor in haar beweging en vocht tegen de pijn.

Iemand kwam snel aangelopen en duwde haar weer omlaag. 'Blijf rustig liggen.' Een oudere man was in haar gezichtsveld verschenen. 'Hoe gaat het met je?'

Livia knipperde even met haar ogen om te wennen aan het licht. 'Aardig,' zei ze zachtjes, al was de hoofdpijn nog steeds aanwezig.

De man schreef wat op en keek daarna weer in haar richting. 'Ik ben dokter Conrad en ik ga je wat vragen te stellen om te kijken hoe het met je gaat. Is dat goed?' Livia knikte voorzichtig, maar besloot al snel dat ze dit niet moest doen. 'Goed, hoe heet je?'

'Livia Delila Veturius.'

Was ze in het ziekenhuis?

Het was hier luidruchtig, maar ze kon zich niet concentreren op specifieke gesprekken.

'Weet je nog wat er is gebeurd?' De manier waarop hij het vroeg, kon Livia al raden dat het niet iets "goeds" was.

Livia wilde haar hoofd schudden, maar op dat moment kwam het allemaal terug.

Ze herinnerde zich nog hoe ze op het podium had gestaan. Ze hadden net hun optreden gehad en de euforie had door haar lichaam gegierd... Ze had glimlachend naar Talia gekeken en toen...

Hierna was ze haar bewustzijn verloren...

'De rest?' vroeg Livia voorzichtig nadat ze hakkelend haar verhaal had gedaan.

De man opende net zijn mond om te antwoorden, maar toen verscheen er iemand naast hem.

Sean.

Op diens gezicht was een opgeluchte uitdrukking zichtbaar.

'Ik had je toch verteld om buiten te wachten, Sean?' vroeg dokter Conrad geërgerd, maar Sean negeerde hem.

'Hoe gaat het met je?' vroeg hij.

Livia haalde haar hand door haar haar, maar deze kwam hier vast te zitten. Harde korstjes waren voelbaar op haar hoofdhuid en verstrengeld in haar haar. Was dit bloed?