Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Epiloog

[A/N] Het is nu al een keertje fout gegaan volgens mij, maar zorg dat je hoofdstuk 37 hebt gelezen voordat je aan de epiloog begint! Beide hoofdstukken zijn tegelijkertijd online gekomen, dus let even op dat je hoofdstuk 37 leest voor de epiloog!

Gasper pakte zijn jas en stapte zijn huisje uit, waar hij zijn gasten alleen achterliet. De vrouw en de man zaten in de woonkamer. De vrouw was iets aan het lezen, terwijl de man iets aan het opschrijven was. Hij leek diep verzonken in zijn gedachten.

Gasper stapte het erf af en trok zijn jas ondertussen aan. De koele wind schaafde langs zijn huid. Hier aan de voet van het Middengebergte, was het zelfs in de zomer nog fris.

Hij trok het poortje achter zich dicht, waarna hij de weg op wilde stappen, maar op dat moment viel zijn oog op vier reizigers die zijn kant op kwamen. Ze zagen er vies uit, alsof ze zo'n haast hadden gehad dat persoonlijke hygiëne geen prioriteit meer had.

Zijn mondhoeken trokken omhoog tot in een glimlach. 'Ah,' zei hij zachtjes, wetende dat deze reizigers voor hem waren gekomen. 'Ze wachten al op jullie.'

De enige man in het gezelschap keek hem niet-begrijpend aan. 'We kwamen voor jou, Gasper,' zei hij. 'We hoopten dat je ons het Middengebergte over kon helpen.'

Zijn mondhoeken trokken verder omhoog. 'Dat weet ik,' gaf hij toe. 'Maar er zijn hier al een paar reizigers die al enkele dagen op jullie wachten. Ik denk dat jullie hen eerst moeten spreken. Ik zie jullie straks wel.'

'Wie?' vroeg de blondharige vrouw, de zus van de man.

'Ga snel naar binnen. Dan zien jullie dat wel.' 

Alle vier keken ze elkaar vragend aan. In de week tijd die ze nodig hadden gehad om hier naartoe te trekken, na in haast het kasteel te hebben verlaten, konden ze alleen maar vrezen voor het ergste.

'Maak je je geen zorgen,' zei de man nadat hij hun zorgen had opgemerkt. 'Het zijn niet de soldaten van de koningin.'

Met deze woorden draaide Gasper zich om. Hij stapte de straat op en ging op in de menigte.

Livia keek naar Sean en Aeryn, die beiden met argwaan naar het huisje keken.

'Wie zou weten dat we kwamen?' vroeg ze zachtjes.