Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 37

Twee mensen hadden het leven bij de Desalto enigszins dragelijk gemaakt. De een verdreef de nachtmerries, de ander was zorgzaam. Deze twee stonden bekend om hun brute kracht en joegen mensen angst aan bij hun binnenkomst, maar Livia wist wel beter. Ze had de twee leren kennen. Ze waren er voor haar geweest wanneer ze juist iemand nodig had gehad. Ze hadden haar geaccepteerd om wie ze was en haar de tijd gegeven om te helen.

Deze twee, de broer en zus om wie ze zoveel was gaan geven, zakten levenloos in elkaar.

Cassia, de koning of Sabina verdwenen in de waas voor haar ogen.

Gevoelloos voor haar doorboorde schouder, duwde ze zichzelf overeind en probeerde ze struikelend haar weg te vinden naar Sean, die het dichtst bij haar lag.

Als je wilt kan je je familie die herdenking nu geven en niemand komt er ooit achter. En misschien... misschien dat je het vervolgens een plekje kan geven.

Haar lichaam trilde en smeekte om rust.

Ze kon niet opgeven.

Ze bereikte Sean en liet zich bij hem op de grond vallen. Haar goede hand vestigde zich om zijn schouder. Ze schudde hem door elkaar, maar enige vorm van beweging bleef uit.

Jij en ik zijn niet zo verschillend, Livia.

'Nee...' fluisterde ze.

Tranen welden op in haar ogen. Een snik verliet haar mond.

Ze keek om naar Aeryn, die enkele meters van haar vandaan lag. Ook zij bleef roerloos liggen.

Houd in gedachte dat je het einde van de dag wil halen, stel kleine doelen voor jezelf op, dat is overleven.

Ze wist wat ze moest doen om het zeker te weten, ze wist dat ze haar vingers in zijn nek moest leggen, maar uit angst om de dood van beiden te constateren, bleven haar vingers trillend hangen boven zijn nek.

Livia werd terug de kamer in getrokken door een ontploffing. Uit haar eerste instinct wierp ze zich op Sean. Een laatste poging om hem te beschermen.

Sabina had haar handen weer geheven en schoot delen van haar magie in Cassia's richting. Met een gemakkelijke zwaai met haar hand wist de jonge vrouw de aanval af te ketsen. Op verschillende plekken in de zaal kwam de magie tot ontploffing.

Trillend tilde Livia haar hoofd op van Seans borst. Geen zacht gebonk, geen rijzen, geen dalen. Niets.

Een snik verliet haar mond en de warme tranen gleden over haar wangen naar beneden.

'Sean...' huilde ze.

Ze pakte hem weer bij zijn schouder en probeerde hem door elkaar te schudden, maar hij reageerde niet....

Sean verdiende dit niet. Aeryn verdiende dit niet. De talloze soldaten die Livia niet eens van naam kende, verdienden dit niet. Net zoals haar familie het niet had verdiend te sterven aan de hand van de generaal, hadden deze mensen het niet verdiend te sterven aan de hand van haar zus.

Livia keek op naar Cassia, die stap voor stap naar Sabina liep. Dit was niet de zus die ze had liefgehad.

Ze ging verder dan nodig.

Ze doodde meer mensen dan nodig.

Een moordenaar, dat was wat er voor haar stond.

Sabina's gil vulde de stilte. Ze probeerde weg te komen, maar kon geen kant op. Onbewogen, zonder controle te hebben over haar eigen lichaam, bleef het Hoofd van de Desalto op haar plaats staan. Slechts de angst voor de dood was zichtbaar in haar ogen.