Milyonlarca Nefret Cümlesi

geçmiş - 2

Babam ölüp, ailemiz harabeye döndükten yaklaşık bir yıl sonra annemin tavırları değişmeye başladı.

Babamı sevdiğine emin olduğum o kadın sanki aşık olduğu adam hiç var olmamış gibi davranmaya başladığında on bir yaşına yeni basmıştım. Uçuruma yuvarlanan hayatıma inat parlak notlarım ve dikkat çekmeyen sıska bir duruşum vardı. Yaşıtlarımın aksine kız gibi durmuyordum, bir iskelet torbasına benziyordum.

Ablam Sera ise benden farklı olarak gittikçe güzelleşen vücuduna inat yaşamayı bırakmıştı bir bakıma, evden çıkmıyor, yapması gereken çoğu güzel şeyi erteliyor ve geceleri kabuslarla uğraşıyordu. Zamanla onun yanında yatmaya başladım, ikimize de iyi geliyordu bu.

Babamla birlikte annem de ölmüş, yerine bize yabancı bambaşka bir kadın gelmiş gibiydi.

Ve o kadın yanında yabancı bir adamı da beraberinde getirmişti.

Altan.

Söylediklerine göre birbirlerini gördükleri anda kalplerinde bir şeyler değişti. En azından ablam ile beni karşılarına alıp söyledikleri şey bu.

Tek bildikleri masum oldukları, asla birini incitemeyecekleri. Şimdi yapabilsem, zamanda geri gitmek ve onları durdurmak isterdim. Hala bazen zihnimde yapacağım konuşmayı hayal ediyorum.

Onlara doğru gidip şöyle demek isterdim,
"Durun, bunu yapmayın. O yanlış kadın, o da yanlış adam. Asla yapabileceğinizi tahmin bile edemeyeceğiniz şeyler yapacaksınız. Çocuklara kötülüklerde bulunacaksınız, hiç haberdar olmadığınız şekilde acılar çektireceksiniz."

Ancak sadece hayalde böyle olan konuşmayı o zamanki yaşta kurmam mümkün değildi, sessiz bir evlilikle hayatlarını birbirlerine bağladılar.

Beraberinde bizim de hayatımızı sürükleyerek.

İlk pes eden, Sera oldu.