आसक्त

४

मला समजेच ना, मी काय उत्तर द्यावे..
मी सांगितले की, मला बॉयफ्रेंड नव्हता आणि माझे आणि हेमंतचे अरेंज मॅरेज आहे, असेही मी त्याला सांगून टाकले..
त्यावर त्याची प्रतिक्रिया अशी होती की, सर खूप लकी आहेत कारण तुम्ही त्यांच्या सोलमेट आहात..
मला साहजिकच छान वाटले माझे कौतुक ऐकून..
मी पुढे काही बोलणार तितक्यात तो 'बाय' बोलून ऑफलाईन निघून गेला..

मी सोलमेट या शब्दाचा खूप विचार करत बसले..
खरंच होतो का आम्ही सोलमेट?..
की फक्त समाजासाठी बांधले गेलेले एक नाते निभावत होतो आम्ही?..
लग्नं झाल्यापासूनच सतत पैशाची चणचण असायची..
लाड, हट्ट, हौस-मौज दूर दूर पर्यंत माहित नव्हते.. मलाही पैसे कमवून घराला हातभार लावणे हाच एक पर्याय उरला होता..
आईवडिलांच्या घरी होणारे लाड आणि सर्व स्वातंत्र्य लग्नानंतर क्षणात बेचिराख झाले होते..
काय काय स्वप्न पाहिलेली लग्नानंतरची..
पण ते सर्व फिल्मी असते आणि वास्तवात असे काही नसतेच असे वाटायला लागले होते..
एम.एस.सी चे शिक्षण कामी आले आणि मी घरच्या घरीच शिकवण्या घ्यायला सुरुवात केली..
पण माझ्या आणि हेमंतच्या हलगर्जीपणामुळे आणि सासूबाईंच्या आग्रहामुळे लग्नानंतर एकाच वर्षात चिरागच्या कर्णमधुर रडण्याने माझे घर निनादून गेले.. काही काळ शिकवण्या थांबवल्या पण चिराग जसा वरचे अन्न खाऊ लागला तशी पुन्हा सुरुवात केली शिकवण्यांना..
चिराग खूप लकी होता माझ्यासाठी..
कारण तो आला आणि माझ्या शिकवण्या आसपासच्या परिसरात खूप फेमस होऊ लागल्या..
चिराग, शिकवण्या आणि मी अशी आमची तारेवरची कसरत सुरू झाली आणि या सगळ्यात हेमंत कुठेतरी हरवत गेला..
त्याचा पुरूषार्थ कधी कधी जागा व्हायचा आणि ती तहान भागवायलाच फक्त तो माझ्याजवळ येत असे.. अन्यथा माझ्या मताला किंवा अस्तित्वाला फारशी काही किंमत नव्हती..
सोलमेट या एका शब्दावरून मी परत त्या बोचणाऱ्या भूतकाळात निघून गेले होते..

तितक्यात..
मम्मा ए मम्मा..
अशी हाक ऐकू आली आणि मी माझ्या काळजाच्या तुकड्याला घेण्यासाठी लगबगीने गेटकडे गेले..
त्या दिवशी मी खूप अस्वस्थ होते..
खूप भावूकही झाले होते..
असे वाटत होते की हेमंतच्या मिठीत शिरून खूप रडावे आणि विचारावे त्याला की आपल्या आयुष्यातली ही वणवण केव्हा संपणार?..
आपण एकमेकांसाठी कधी जगणार?..