ELZEM

Bölüm 29: "Çözülen Düğümler."

Emre Sertkaya - Gel Gönül.

Kenan Doğulu - Vay be.

Buray - Hep aynı düşman.

İyi okumalar. 🌹 🌕

İDİL'DEN

Güçsüz bir yapraktım ben.
Ağacımdan beni kopartmalarına boyun eğerek rüzgarın kaderine beni mahkum etmişlerdi.
Geriye dönüp bakacak takatim yoktu.
Sevdiğim ağacım, yuvam, nefes aldığım adam gerimde kalmıştı.
Yılların acımasızca akıp gidişi içimde derin bir yara bıraktı. Ben o yaranın içinde bir aşk büyüttüm.
Kalbimi o yaraya emanet ettim.
Ölüm bile o yaranın içine girerek bizi koparamamıştı.
Bedenimi sıkıca saran adamın sıcaklığı ise şimdi o yarayı iyileştirmeye, kabuk bağlatmaya başlamıştı.
Sıcaklığı kalbime yuva, gözyaşları yarama merhem, kokusu ise yarabandı olmuştu.

Hıçkırarak ağlamaya devam ettiğim omuzda, kollarımı daha sıkı sardım boynuna. Asla bir daha ayrılmak istemezce.
Sardes dudaklarını boynuma kondurarak derin nefesler alıp öperken hasretle birleşen bedenlerimiz daha fazla ayakta kalamadı ve ikimizde dizlerimizin üstüne düşmüştük.

"Seni her saniye aklıma kazıdım ben İdil. Kaderim de senden ayrılmak olmuş olsa bile sen hep benimleydin." Yavaşça ayrılarak ellerini yanaklarıma koydu.
"Hiç bir şey yokluğunun acısı kadar acıtmadı yüreğimi.
Hiç bir şey varlığının mutluluğu kadar sevindirmedi yüreğimi.
Ben, sen olmuşum. Sen gittin ya beni de götürdün yanında İdil. Ben senden sonra benliğimi kaybettim."

Gözyaşlarım yanaklarıma doğru hücum ederken eline uzanıp dudaklarımı elinin avuç içine bastırıp öptüm.
"Yaşam ve ölüm arasındaki o çizgi benim için senin ellerin Sardes.
Ben bu eller için senden vazgeçmedim, geçememde. Ben senin için kendimden vazgeçtim.
Kalbimde her daim varlığın vardı ama ellerimin boşluğu, senin yokluğun oldukça asla dolmadı cennetim güzelliklerle."

"Bana." Dedi ve alnına alnıma bastırdı.
"Bana her şeyi baştan anlat sevgilim. Anlat ki içimde kopan fırtınalar dinsin. Okyanusun ortasında kalan kayığım senin karana ulaşsın. Yolumu bulayım yoluna katayım.
Ne olur sustur beynimin içindeki çığlıkları, sadece sen konuş onlar sussun sonsuza kadar ne olur."

Sertçe yutkunarak gözlerimi kapattım.
O kara geceyi getirdim siyah perdelerin arasından geçmişin.
Tenim ürperdi, hızla tutundum ellerine.
Elleri ile huzur buldum, elleri ile ölmek isterim.
Ben ölürsem şayet ki sevgilim senin avuçlarına gömsünler.
Bana toprak değil senin avuçların huzur verir sadece.

"Babam seni hiç sevmedi Sardes.
Çünkü sen Barlas'ın babası Cihan amca'nın yeğeniydin ve onun tarafındaydın.
Babam, Cihan amcayı sevmezdi ve İltan'ın izinden giden savaşçıydı.
Onun ne kadar kötü biri olduğunu, bu kente felaketten başka bir şey getirmeyeceğini inanmıyor ve körü körüne ona inanıyordu.
Sen ona karşı Cihan amcanın kentin iyiliği için yaptıklarını savunduğunda babam sana karşı kin besledi hep." Gözlerimi açarak hasretle gözlerinde gezdirdim gözlerimi.
Sardes'te aynı şekilde gözleri, gözlerimdeydi.
"Sonra bizim birbirimize karşı duygularımızı öğrendi. Bu onu daha fazla çıldırttı.
Keskin bir dille bize karşı çıktı ama bunu sana söylemedim. Üzülmeni istemedim zaten ailen ile ilgili problemlerin vardı birde ben bu durumu söylersem daha fazla üzülecektin. Bu yüzden kendim konuşarak babamı ikna ederim sandım.
Ben babamı ikna etmeye çalıştıkça o daha da hiddetlendi ve beni tehtit etmeye, senden kopartmaya çalıştı."

"İdil neden bana söylemedin bunları. Eğer ki bana söyleseydin ben ne olursa olsun babanı ikna ederdim." Dedi Sardes.
"Ailem ile ilgili hiç bir şey umrumda olmadığını biliyorsun."