ELZEM

Bölüm 19: "Ateşin İçindeki Cesetler"

Karanlığı ortadan ikiye ayıran kırmızı ışık harelerime baskı yaparken ileriye bakan şaşkın gözlerim korku ile büyümüştü.
Toprağı avuçlayan ellerim sanki bir ateşe deymişcesine hızla çekildiğinde dizlerimin üstünde ilerde meydana gelen görüntüde takılı kalmıştım.
Bir gurup lanetli yaratıklar bir kızı esir almıştı.
Kız felfecir halde yardım çığlıkları atarken lanetliler yavaş yavaş kıza yaklaşıyorlardı. Yüzlerindeki iğrenç gülümseme sanki bir zehir saçarcasına kızın yüzüne korku serpiyordu.
İçimde peydahlanan korku ile gözlerimi etrafımda göz gezdirdim ama kimsecikler yoktu.
Bu nasıl bir düzendi böyle!
Karanlığın içinde köşeye sıkışmış tüm insanlar burada böyle ölüm ile baş başamı bırakılıyordu? Kimse yardım etmiyor mu? Bu canice!
Kız bir kez daha tiz bir çığlık attığında aniden ayağa kalktım. Buna ben kayıtsız kalamazdım.
Bir şeyler yapmam gerekiyordu. Her ne kadar korksamda kızı o iblislere yem edemezdim, onu ölüme itemezdim. Ben bu caniler gibi değildim.
O yaratıkların ne kadar tehlikeli olduklarını biliyordum ama o kıza da yardım etmek istiyordum. Elimden ne geliyorsa.
İçimdeki korku bir anda cesarete evrildi. Ben Elzem isem bu çığlığa kayıtsız kalamazdım. Gözlerimi bürüyen hırs ile ayaklarıma komut vererek lanetlilere doğru ilerledim.
Kız artık son adımları ile sırtını harabe bir duvara yasladığında gözlerini sımsıkı kapattı.
Elini kalbine koyarak çaresizce gözlerini kapattı. Belki de bir kez daha açmamak üzere.
Adımlarımı hızlandırıp onlara yaklaştığımda çok az bir mesafe kala durdum. Lanetliler benim buradaki varlığımı farketmemişti. Bunu fırsata çevirip bir şeyler yapmam lazımdı ama ne? Göğsüm hızla inip kalkarken gözlerimi hızla toprağa çevirdim.
Sonra ise avuçlarıma.
Aklımda imkansız şeyler dönüp duruyordu.
Ama buraya geleli ne olmaz dersem oluyordu.
İçimde bir güç vardı hissediyordum lakin onu nasıl avuçlarıma toparlayacaktım bilmiyordum. Keşke biraz daha vaktim olsaydı da Barlas'tan bunun eğitimini alabilseydim.
Son pişmanlığın fayda etmeyeceği bilinci ile gözlerimi kapatıp lanetlileri ilk gördüğüm günü anımsadım.
Barlas ile kapana kısılmıştık. İçimde müthiş bir korku vardı ve çaresizlik içinde kıvranıyordum.
Ama yanımda Barlas vardı ve ona sonsuz güveniyordum her ne kadar aramız pek iyi olmasada.

Kendimi yatıştırmaya çalışarak derin bir nefes aldım.
O gün kü gibi yapacaktım.
En azından deneyecektim.

Tek bir hedefe yönelerek elimi yumruk yaptım.
İçimdeki tüm kin, nefret ve öfkeyi bir araya toparladım ve içimde var olan ama gizli olan ateşi çağırdım.
Kalbimin yavaştan hızlanmaya başladığını hissetmeye başlamıştım bile.
Tenime hücum eden sıcaklığıda.
Bir acı çığlık daha kulaklarıma dolduğunda yumruğumu daha şiddetli sıktım ve vakit kaybetmeden hızla toprağa vurdum. Tenimde meydana gelen sıcaklık bir anda boşalırcasına avuçlarımdan akıp gittiğinde hızla gözlerimi açtım. Elimde meydana gelen ateşin lanetlileri esir aldığını gördüm.
Bir ateş ve barut misali..
Saçlarım rüzgarda savrulurcasına dalgalanıyor, elimde meydana gelen ateş ise sıcaklığını tenimde azda olsa hissettiriyordu.

Lanetlileri saran ateş onları yakarken kız şaşkın gözleri ile bir bana bir de cayır cayır yanan lanetlilere bakıyordu. Bende ondan farksız değildim.
Avuçlarımda meydana gelen ateşin gücü her defasında beni de büyük etkisi altına alıyordu.

Lanetlilerin garip ama ürkütücü çığlıkları kulaklarıma dolarken, içimdeki nefret tohumları ile avuçlarımda meydana gelen ateşte toprağı bir ateş deryası haline getiren gücümdeki cesetleri gördüm.
Ateşin içindeki cesetler..

Lanetliler bir bir yanarak kül misali savrulup yok olduğunda, gökyüzünü saran kırmızı ışıkta onlarla birlikte yok olmuş ve yerini yeniden zifiri karanlığa bırakmıştı.

Yumruğumu açarak elimi kendime doğru çektim.
Gözlerimi bir süre elimde gezdirdim.
Nefes alış verişlerim yavaştan düzene girerken bakışlarımı hemen ileride, sırtını duvara yaslamış, korku ve şok içinde kalmış kıza çevirdim.
Kızın, dağılmış siyah saçları ve toz içinde kalmış yüzü ile bana şaşkınlık içinde bakarken yavaşça yerden ayaklanıp kızın yanına iliştim.