Gwyneth and Gale

E p i l o g u e

This is probably the part of the story that I enjoyed writing the most. This is Gale's point of view in some of the chapters. Thank you for reading this far.

Gale Anschel Primitivo

Napalingon ako sa mga batang maiingay. Ang titigas naman talaga ng mga ulo. Sinabi nang huwag aakyat sa burol. Panigurado at tumuloy pa ito sa kakahuyan, sabi nang delikado. Sakit talaga sa ulo, sa susunod mga magulang na nila ang pagsasabihan ko.

Nagmamadali akong umakyat doon. May binabato sila, sinisira ba nila yung pahingahan ko? Sapat na ang layo ko para makita ko kung anong ginagawa ng mga bata at sa may kawayang upuan... may tao. This is a first. Alam kong pasaway ang maliliit na bata rito pero ang makitang may inaaway silang kalaro ay bihira ata?

I was surprised when I saw a frightened and powerless girl hiding in there. Kumilos na ako at nagsalita, pinapatigil ang mga paslit. Baka ang bago raw na nakatira ang sabi nila? Ang may-ari ng kulay puting bahay roon?

Magkasalubong ang kilay kong tinitigan ang kawawang babae. Hahayaan niya bang mapatay siya ng mga batang 'yon sa bato? I went near her and I can sense her fear. Dama ko ang paglayo niya at pag-iwas. Small droplets of blood showed up on her skin. Nanlambot ang titig ko, gusto ko siya tulungan.

Magmula noon nagpasya na akong hindi papuntahan noon, na kahit na sino. Everyone in that place obeys me. I don't know maybe because they look at me as a powerful one.

That day, when we first met, ang una kong nakita ang umiiyak niyang mukha. Ang kanyang maamo na mukha ay nababahiran ng takot, galit at pagkahina, gusto ko tanggalin iyon.

Naguguluhan akong hindi makatulog noong unang beses na iyon. Para akong ewan kakaisip sa mukha niya, ang kilos niya na marahan pero alam mo na parang naiirita palagi. Para akong nahipnotismo nang masilayan ang ngiti niya sa balkonahe. She looks majestic. She should always wear that smile. Nababakla na ba ako o ano? Kahit kailan ay hindi ako nakapansin agad agad ng mga babae, ngayon pa lang. Hindi ko inakala na sa nakakunot na noo, magkasalubong na kilay, nag-aalburotong tainga ngunit minsa'y mahina at umiiyak na mga mata pala ako mahuhulog.

Ang mga mata niya, madalas magningas sa galit. Napakainit, habang tumatagal natutupok ako.

Ang mga mapuputla niyang labi at hindi mapupula. Its' pale color isn't attractive but her lip's size seems begging for a kiss. And I like it so much how her pale lips turned red whenever I gave it a kiss. Tila nabubuhay.

Anywhere with her feels so good.
I won't get tired to reminisce the moments that we're in different places. Same person, same emotions but different moments.

Hindi ko malilimutan ang first time kong makita siyang masayang masaya.

"... It's a miracle!" Kulang na lang ay halikan niya ang libro.

Babygirl, you won't believe but I, myself witnessed a miracle, too. And she's in front of me. Nakakatuwa. Nakakatuwa siyang pagmasdan. Bagay na bagay sa kanya ang ngiti at kasiyahan. And so is her name.

You can't always deny that you're in pain. You cannot always say that you're okay. You can cry out your pain and your bottled up anger. You're free to let it all out. Pull out the lid of your heart where sadness and darkness are inside. You feel empty but your heart's actually heavy. Spill what you want to say. Throw away in the air what's bothering you. Say it. Say it aloud. Scream. Scream at the top of your lungs without thinking of the air you could possibly lost. Without worrying how crazy you look while shouting your thirst for freedom, love, and hapiness. Without hesitating, just... put it all away out. Gustong gustong isatinig iyan ng boses ko pero hindi ko nagawa. I'm too preoccupied looking at her tame face (but she's not tame enough). Mas nagpadagdag sa kagandahan niya ang liwanag ng buwan. Mas maganda pa siya sa buwan. I'm stunned.