"Ben hazırım Okyanus.."
"Geliyor musun?"
"Hadi gelde bana bu kadar açık giyindiğim için kız"
"Beni dizine yatır"
"Burnumdan öp"
"Kalçama vur her zamanki gibi,izin hiç çıkmasın yasak tenimden"
"Elbisemin iplerini çöz,soğuk parmakların ölü tenime can...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kalk Artık Ayool,çok uzadı bu uyku be sevgilimm.Kahvaltı hazırladım ilk defa bak ilk defa kaçırıyorsunnn!!!!"
Hazırladığım pankeklerin üzerine bal akıttığımda parmaklarımı yalayıp içeriden bir ses gelmeyince "Emin ol büyük şey kaçırıyorsun Polat.Hepsini ben yiyeceğim" dedim sessizce. "Yoo ben yiyeceğim." Sonunda sesiyle beraber mutfağa giriş yapmıştı beyefendi.
Beyfendi de beyfendi hani.
Gömleğinin düğmelerini ilikleyerek giriş yaptığında ise ağzım açık kalmaktan yere düşecekti. Hemen kucağına atladığımda beni zorlanmadan havaya kaldırıp belime sıkıca sarılmıştı. "Bu günde işe gitmeyiver.İlgilen benimle.Çok özledim."
Dudaklarıma teker teker sayısızca öpücükleri bırakıp "Gitmeyeceğim güzelim.Bu gün seni çok değerli güzel bir yere götüreceğim."
Heyecanlanan gözlerim fal taşı gibi açıldığında "Nereye nereye gidiyoruz!??" Diye zıplamıştım kucağında. Bakışları anında değişirken ne yaptığımın farkına varıp tatlı gülümsememle uslu bir kız oldum. "Görümcelerinle tanışma vakti.Annemler döndü Ankaradan."
Bunu duyar duymaz bacaklarımı sallandırarak indim kucağından. "Nasıl yani? Gerçekten mi?"
"Evet,Rezzandan sonra seni öğrendiler ama Rezzan'ın kız kardeşi olarak seni bilmiyorlar tabii."
"Ve sen buna rağmen beni onlarla tanıştıracaksın?!"
"Evet?"
Sakinliğine ve herşey çok doğalmış gibi davranmasına anlam veremeyerek "Polat sen farkında mısın ne dediğinin? Bu benim ailemin de öğrenmesi demek!"
"Bir şey olmayacak,çok ısrar ettiler napayım? Tutup başka bir kızı karşılarına çıkartsam daha mı iyi güzelim?"
"Seni gebertirim!"
Bi an bu dediğime şaşırarak "Ağır ol" dedi.
Hızlı adrenalinden ne dediğimi farkında değildim.Bu tarz söylemlerden hoşlanmadığını biliyordum ama şimdi bu da nereden çıkmıştı? Eteklerim tutuşmuştu resmen, bir anda ya herşey mahvolursa!?
"Polat özür dilerim ama ben bunun iyi bir fikir olduğunu düşünmüyorum.Tabii ki çok isterim ama onlar bu durumu nasıl-"
Başımı ellerinin arasına alarak alnıma bir öpücük bıraktı. "Ben zor olanı seçtim Yasemin.Eğer gerçekten olmak istiyorsak,bütün eleştirelere zorluklara beraber göğüs germeliyiz.Ben artık gizlenmek istemiyorum.Lütfen."
Elleri yavaşça kayarak omuzlarıma tutundu.Çaresizce bakan gözlerime inat güçlü ve sert yanını görebiliyordum. Ona sırtımı güvenle yaslayabileceğim bir yanı,güçsüz hissettiğim de beni kaldırabilecek güçlü kolları,çaresiz hissettiğimde sokulacağım koynu olabilirdi,ama yine içimdeki şu kuşkuyu,korkuyu atamıyordum üstümden.
Ama her ne olursa olsun bu fikri aşık olduğum adam için kabul etmeyi göze aldım ve gözlerine karşı bir gülümseme gönderdim.Başımı onaylar biçimde sallayarak "Peki Polat"
Bir kahkaha atarkeken kaçmaya başladım çünkü hiç iyi şeyler olmayacaktı. Salona doğru koşarken "Gel buraya kaçma! Alemdarmış!" Koltukların üzerlerine çıkıp ordan oraya atladım belkide.Beni yakalamak için öyle atılımlarda bulundu ki gülmekten karnıma ağrılar girmek üzereydi. En sonunda ayak bileğimden yakaladı ve koltuğun üzerine yüz üstü yapıştım. Sırtımın üzerine durmadan çıktığında nefes nefeseydi.Kollarımı arkamda bağlayıp öylece savunmasız kaldığımda hala gülmemi bastıramıyordum. "Bir daha diyecek misin bakayım şunu?"
"Dersem nolur??" Diye direttiğimde olabilecekleri merakla bekledim. Koltuk altımda hissettiğim parmakları hareketlenmeye başladığında resmen gıdıklanmaktan içim gitmişti. Bu benim en büyük zaafımdı bunu bana nasıl yapardı. Kahkaha atmakla kalmayıp bileklerimi onun güçlü elinden kurtmak istemiştim ama nafile. Kaçacak delik bile arayamıyordum.
Sonunda durduğunda nefes nefese rahatlayarak yığıldım koltukta.Üzerime tamamen yatıp saçlarımın arasına omzuma öpücükler bırakıp "Hadi karnımızı doyuralım."
____
Arabadan indiğimde bu muhteşem görkemli neredeyse saray yavrusunu övmeye başlamadan önce üzerime baktım. Gerçekten hiç benlik olmayan bir elbise. "Gerçekten bu olmuş mu?" Diye sordum Polat yanıma gelince.Bu elbiseyi zara'dan almıştım aksine hanım hanımcık cicili bicili küçük çiçek desenli yazlık bir elbiseydi. Hangi kafayla aldım bilmiyorum ama ilk defa giymeme rağmen fena değildi bence. "Kesinlikle senlik olmayan fakat,üzerinde gerçekten çok güzel duran bir elbise Yasemin.Keşke hep böyle giyinsen,yol boyunca gözümün sana alışması için sürekli bakıp bakıp antrenman yaptım" dediğinde son cümlesine doğru yüzümü asıp koluna vurdum.
"Bu vurmanın acısını senden çıkartacağım ama bekle!" Dedi elimi sıkıca tutarken.Gülümsediğimde parmaklarımı parmaklarına kenetledim ve derin bir nefes aldım. Eve doğru taşlı yollarından geçmeye başladığımızda çok geçmeden bahçesindeydik.Her bir adımım sanki geri geri gidiyormuşçasına hissediyorum ve belkide çoktan geri dönmek en mantıklısıydı. Ama ben yine yapamadım. Birazdan göreceğim muameleler belki psikolojik çöküşümün birer sebebi olacaktı. Sen her ne olursa olsun saygını koru Yasemin.Tamam bu senin için zor olacak ama Polat için en azından buna katlanabilirsin.Sonuçta onun için yapamayacağın hiç bir şey yok. İç sesimden geçenleri dinleyerek kalp atışlarımın hızını dindirmeye çalıştım. İyi olmaya çalıştım.
Kapının önüne geldiğimizde Polat "Titriyorsun,bu sen değilsin.Dik dur ve sadece benimle olmanın gururunu yaşa" dedi. Hiç böyle olmamıştım fakat doğru söylüyordu. Başımı sallayıp duruşumu düzelttim ve Polat'ın anahtarla kapıyı açmasıyla içeriye girdim. Elini hala bırakmamıştım. Bırakamazdım da zaten. "Bahçede bekliyorlar bizi.Hadi"
Bana doğru güven verici gülümseyle baktığında herşey benim için ağır çekime doğru dönüşmüştü. Onun eline kenetlenen terlemiş elimi alarak tepesine yumuşak bir öpücük bırakarak en azından içimi rahatlatmayı denedi. Fakat Güçlüsün Yasemin.Her ne kadar aklına yatmayan bir fikir olsa da bunun da üstesinden gelebilirsin,geleceksinde.
Sarı saçlarımı arkaya doğru savurup sonunda el ele bahçeye giriş yaptığımızda bizi ayakta güler yüzle bekliyorlardı. Tam bu ifadelerden güzel umutlarla sizlere anlatacakken beni gördükleri anda yüzleri cenaze gibi olmuştu.
Eminim bu onlar için bir yıkım olmuştu. Eminim ki onlara bende hak veriyorum. Her birisinin asık ve şaşkınlık içeren suratlarından çok fazla şey çıkarırken istifimi hiç bozmamıştım.
