"Ben hazırım Okyanus.."
"Geliyor musun?"
"Hadi gelde bana bu kadar açık giyindiğim için kız"
"Beni dizine yatır"
"Burnumdan öp"
"Kalçama vur her zamanki gibi,izin hiç çıkmasın yasak tenimden"
"Elbisemin iplerini çöz,soğuk parmakların ölü tenime can...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öylece oturduğum yere mühürlenmiş gibi kaldım. Babamın bu kadar zekice bir soru yöneltmesiyle neler olduğunu anlamadan babama bakakalmıştım. Bunu da nereden çıkartmıştı? Polat'ın gerilen çenesiyle birlikte eli hala daha saygı içinde kıravatını karnına bastırmaya devam ediyordu. Sofrada büyük bir sessizlik hakimken Rezzan bu sessizliği bozup hemen ayağa kalktı. "Gerçekten hayatında birisi varsa Polat, kendimi öldürürüm duydun mu beni!!"
"Karnındaki çocuğa da mı saygın yok Rezzan?" Diye sordu sakin bir tonla Polat. Fakat içinde ne tür ateşlerin harladığı belli değildi. "Senin bana saygın var mıydı peki?" Dediğinde Polat sinirle güldü. "Senin için yaptıklarımı bu sofrada anlatacak değilim ki,ben senin için nelere katlandım çok iyi biliyorsun!"
"Yeter!" Babam elini masaya vurduğunda Rezzan yaşlı gözlerle bize döndü hemen. "Polat sana soru sordum oğlum.Başka birisi mi var hayatında gerçekten? Bu yüzden mi bütün bunlar?"
Beni iyice ter basmıştı. Sırtımdan akan ecel terlerim merakla Polat'ın cevabını beklerken hiç beklemediğim,hazırlıklı olmadığım,düşünmeye devam ettiğim sırada "Evet" diye onayladı babamı. Sıçtım da nereye sıvayacağım ben? "Evet var ama maalesef size kim olduğunu söylemeyeceğim.Rezzan'ın geçmişte bana yaptıklarından ve kendisine zarar vermeye devam edeceğinden ilişkimize zarar verdiğini düşünüyorum.Ben ona yaklaştıkça o beni hep itti.Millete hep aşık rolünü yapmaktan sıkıldım.Ben böyle bir adam değilim.Yine de yanımda mutlu olması için elimden gelen herşeyi yaptım.Ama verdiğim kıymeti de değeri de söküp attı elimden.E benden de bu kadar,daha fazla onu da zorlayamam.Kusura bakmayın sizden de çok özür diliyorum.Çocuk meselesine gelince,yarın birlikte kesin olarak hastahaneye gittiğimizde öğreneceğiz fakat pek umudum yok." Dedi buruk bir gülümseme ile.Şu an tüm bu olanların yanında kendinden fazlasıyla emindi.
"Ha eğer çocuk bana ait olacak olursa,ona ömrüm boyunca sadık kalacağıma ve ölene kadar onu sahipleneceğime dair şerefim üzerine yemin ederim.Fakat çocuğun velayetini tamamen kendi tarafıma alana kadar Rezzan'ın peşini bırakmam"
Polat yeniden son noktasını koyarken Rezzan'a tehlikeli ve sert bir bakış atıp bana döndü.Derin bir iç çekerek gözlerime mükemmel bir ışıltı ile baktı ve yutkunarak iyi geceler diyerek yanımızdan ayrılmıştı. Ağzımdaki lokma tek kelime ile haram olmuştu. Çiğneme görevimi yerine getiremiyordum bile. Yavaş yavaş yuttuğumda ise iştahımın tamamen kapandığını anlamıştım.
Babam sofradan kalktığında elimi eline alıp "Şunu en kısa zamanda bir hastaneye götürelim,sende iyice şiddet yanlısı bir kız oldun" dediğinde elimi geri çekip "Önemli bir şey yok baba,hallederim ben" Dedim. Yavaşça başını sallayıp onayladığında anneme bakıp "Ben yukarıya çıkıyorum,başım ağrıyor uzanacağım biraz" dediğinde annem onu onaylayıp "Gelirim bende birazdan çık dinlen" dedi ve babam yavaş adımlarla merdivenlere yöneldi.
Rezzan kollarını göğsünde bağlamış sinsice bana bakarken ne bakıyon der gibi başımı salladım. "Herşey senin yüzünden oldu!"
"Nerden benim yüzümden oldu be! Sinirlisin diye bana sarma!"
"Mutsuzluğumu isteyen en çok sendin! Gördüm sizi! O gün ayrılma durumunda olmadığımız günün akşamı Polat senin evinin önüne kadar geldi! Görüştünüz!"
"Yasemin?" Annem'in gözleri bana dönerken elim ayağım birbirine girmişti. "Ya ne saçmalıyorsun sen Rezzan! Görüşmüşsem nolmuş konuşuyorduk sadece ne var bunda! Hayatında yeni birisi varmış görmüyor musun? Sadece o dönem iş arıyordum ve bu konularda danışabileceğim en iyi insan oydu! O da yoğun olduğu için anca görüşebildik! Hem görüşmüşsem nolmuş anne! Gayet normal değil mi!"
Annem sözlerimi dinleyip utançla önüne döndüğünde Rezzan ayağa kalktı.
"Çocukluğun boyunca bu ailede hep sen ön plandaydın! Neden hep haklı çıktığın da ortada! Senden nefret ediyorum,hep kötülüğümü istedin benim.Hayatımı mahvettin! Neden çünkü hep şımartıldın!"
Annem en sonunda "Rezzan neler söylüyorsun sen o da ne demek!"
"Yalan mı anne? Hep onun üzerine oldunuz! Herşeyde,eğitiminde dahi! Ben neyim ki üvey evlat!"
"Yeter be! Beni yargılayıp durma artık! Sen ne zaman gelip kardeşim diyip sarıldın ki bana ben sana kardeşim diyeceğim be! Ayyaşlığından kendini görmüyorsun sen benim yaşantımı sorgulamak sana düşmez! Ablasın sen abla! Derdimi dinledin mi hiç bir kere! Odama gelip hüngür hüngür ağladığımda neyin var dedin mi öncesinde! Benden hiçbirşey bekleme o zaman.Çünkü senle ben olmayız yok!!!"
En sonunda bağırarak taştım ve ikisinin de bir şey söylemesine izin vermeden,hissizleşen ruhum ve yüreğimle evden hızlı adımlarla çıktım.
