Against the Barrier (Magnates Series #1)

Wakas

Wakas

Hindi ako makapagsalita habang nasa loob kami ng sasakyan ni Daxel. Sa dami ng nangyari kanina pakiramdam ko ay nananaginip lang ako ngayon.

"What are you thinking?" he asked.

I bit my lip. "I'm just thinking if this was real."

"It's real, alright."

"B-Bakit pala kailangan nating mag-usap?"

Nag-angat ang kilay niya sa tanong ko at kinunot niya ito. "We have a lot to talk about."

Hindi iyon nakatulong at parang mas lalo lang akong kinabahan. I know he's gonna ask me about what I said during the toast. I am trying to think about an explanation but my mind is not cooperating.

Mas lalo lang akong hindi mapakali nang ipinarada na niya ito sa tapat ng apartment namin. Pinatay niya ang makina ngunit nanatili kami sa loob ng sasakyan.

"S-Shouldn't we go inside?" kinakabahang tanong ko.

He licked his lower lip. "Sure,"

Bumaba nga siya mula sa sasakyan. Kinakabahang tinanggal ko ang seatbelt ko nang binuksan niya ang pintuan sa tabi ko. Nanginginig pa ang binti ko nang tumayo ako.

"D-Daxel!" halos mapatili ako nang bigla niya akong binuhat paangat.

Hindi ako makaapila dahil dire-diretso siyang maglakad na tila ba nagmamadali siya papasok sa loob.

"I don't think I can wait any longer," he whispered.

Mas lalo lang akong namula dahil sa sinabi niya? W-What? Can't wait any longer? Does it mean that we will...have...uhm...

Tinawag ko na ang iilang santo sa utak ko nang biglang binuksan na ni Daxel ang pintuan at nilapag ako sa may sofa. Dahil sa hiya ay tinakpan ko ang mukha ko.

"A-Ang bilis naman ata? Magsi-sex kaagad tayo kahit na kakakita lang natin ngayong araw?" nanginginig ang boses ko.

Hindi siya nagsalita kaya naman tinanggal ko ang kamay ko mula sa mata ko. His lips parted after hearing what I said. He began laughing as if I said something funny.

"Oh, you and your dirty mind." natatawang sabi niya habang umiiling.

"W-What?! Ikaw ang nagsabi riyang 'can't wait any longer' kanina!"

"That's not what I meant. I only meant talking, Astrid." he chuckled.

Namula ang mukha ko at napapikit ng mariin. Shit! Ilang beses ko pa ba dapat pahiyain ang sarili ko ngayong araw?

"F-Fine, what are we going to talk about?"

He gave me a small smile before sitting on the couch beside me. May konting espasyo iyon pero hinatak na niya kaagad ako patayo at pinaupo sa hita niya. He hugged me from behind as he laid his head on my shoulder.

"I missed you..." he sighed.

"S-Same..."

He chuckled, as if expecting that I was going to say that. Natahimik kaming saglit habang siya ay humihinga nang malalim at mahigpit ang pagkakayakap.

"I'm sorry for doing this without telling you beforehand. I was just scared that they might come after you," he said in a soft voice.

"It's okay, I understand." I smiled. "Noong una ko pa lang makita 'yong invitation card, I already understood the situation."

Bumuntong hininga siya. "I thought that this would make you hate me and broke up with me. Hindi mo alam kung gaano ako natakot na marinig ang sasabihin mo kanina."