Nepenthe / YeonBin

Kafes-Bölüm5

Hayatın sadece oynadığım oyunlar, izlediğim çizgi filmlerden ibaret olduğunu sandığım zamanlarda tanıdım onu. Merdivenlerin başında oturmuş, yeni evlerine taşınan eşyalara gözlerini dikmiş olanları anlamaya çalışırken gördüm ilk kez onu. Kısa mavi şortu, beyaz önü lekelenmiş tişörtü, dağınık siyah saçlarıyla o an bile gülümsetmişti beni.

İşte demiştim, işte aradığım arkadaşı bulmuştum. Artık tek başıma oynamak zorunda kalmayacağım için o kadar mutluydum ki bir an bile düşünmeden, elimdeki topu kucağına koyarak 'hadi, benimle oyna' demiştim kocaman gülümseyerek. Masum bakışları, kızarmış yanakları, küçücük burnu her şeyiyle aklımdaydı. O zamanlar aradığım arkadaşın şu an hayat arkadaşım olacağını gerçekten bilmiyordum. Belki de biliyordum. Belki de başkası olsa yanından geçip gidecekken o olduğu için kendi biriktirdiğim paramla aldığım topu ona vermiştim.

Benim hayatım Yeonjun'dan önce ve sadece Yeonjun olarak ikiye ayrılıyordu. Babamın gitmesi onun yerine azıcık, küçücük bile etki etmemişti. 

Duygularımı hiçbir zaman sorgulamamıştım. Onu sadece arkadaş olarak görmediğimde bile o duyguları karşıma alıp sohbet etmemiştim. Çünkü gerek duymamıştım. Başkaları için yanlışken, benim hayatımın en doğru kararıydı onu sevmek. Asla pişman olmamıştım mesela. Ona baktığımda kalbimin diğer kişilere bakarken attığından daha hızlı atmasını, bana her sarıldığında burnunu boynuma sokarak kokladığı yeri öpmesini, saçlarını okşamam için kafasını hafif bir şekilde karnıma sürtmesini hiçbir zaman yadırgamamıştım mesela. 

Ve etrafımdaki insanlar da bana sen garipsin dememişlerdi. Bunlar yanlış şeyler, bu duygular kabul edilemez dedikleri an gözleri bizi bulduğunda öfkeli yüzleri hafif bir tebessümle yer değiştirmişti her zaman. Çünkü onlar yanlış duygular yaşayan iki kişiyi değil, birbirlerine ev olan, kalbimin en karanlık odalarını açıp, sırf onun için orada güneş doğduran iki kişiyi görmüşlerdi.

Beomgyu, Taehyun ve Kai aramıza ne zaman katıldılar tam hatırlamıyorum ama sanki en başından beri yanımızdaymış gibiydiler. Belki onlar içinde yanlış olan bu duygular bize baktıklarında gülümsemelerine sebep olan duygularla yer değiştirmişti. Belki de en başından beri sevgi sevgidir diye düşünüyorlardı. Ama bildiğim bir şey vardı ki ben Choi Soobin, onlara sahip olduğum için çok şanslı bir çocuktum.

"Soobin, Soobin diyorum!"

Hızla çekilen kolumla eğdiğim kafamı kaldırarak endişeyle bakan yüze çevirdim bakışlarımı. "Efendim?"

"Deminden beri sana sesleniyoruz, ne düşünüyorsun öyle kara kara? Korkuttun beni. İyisin dimi? Hastalandın mı?"

Elini kaldırıp alnıma koyarak ateşimi ölçmeye çalışırken büzülen dudaklarına bakışlarım kaysa da çok beklemeden gözlerimi tekrar gözlerine çevirdim. Elimi alnımın üzerindeki elinin üzerine koyarak "İyiyim, sadece eski anıları düşünüyordum," dedim gülümseyerek. Kuşkuyla bakarken, "Emin misin?" diye sordu tek kaşı havada. Burnumu kırıştırarak alnımdaki elini ellerimin arasına alarak kafamı salladım, "İyiyim, gerçekten. Birazcık yorgunum ve dediğim gibi eskileri düşünüyordum."

Yıllardır birilerini düşünen, onlar için yaşayıp nefes alan beni düşünen, benim için endişelenen birilerini görünce bazen çok şaşırıyordum. Yüzüme endişeyle bakan bu gözlerin varlığı bazen o kadar ağır geliyordu ki bana, aldığım nefesimin düğümlenerek göğsümün ortasında sıkışıp kaldığını hissediyordum. Kafesin içinde sıkışıp kalan aslanın kükremesini duymak için gelen insanların, o kafes içinde nefes alamamanın ne demek olduğunu anlamak yerine, sadece aslanı obje gibi gören insanlarla doluydu etrafım. Sadece birkaç kişinin bildiği gerçek hayatımı bir kutu içine saklayarak o aslanın yanına yuvarlamıştım. Bazen sessizce o kafese girerek o kutuyu açıyor, hâlâ o hayatın değişip değişmediğine bakıyordum. Ve ne mi görüyordum? Yıllardır değişmeyen o sefaleti, o harabeyi. Bu yüzden yine o kutuyu tekrar kilitliyor, olduğu yere bırakıp yüzümdeki yalancı gülümsemeyle  kafesten ayrılıyordum.