BDSM SOCIETY: Convicted To You

PROEM

I smiled as I saw myself in the mirror's reflection. Mindlessly, I cupped my face. Both of my cheeks sagged that I failed to notice these past few days. Dark circles under my eyes. And pale skin.

A faint smile drawn on my pale lips. Napabayaan na talaga kita, self. I knew I promised you before. Pero hayaan mo, malaya na tayo sa paglubog ng araw.

I applied foundation all over my face, concealer to cover up the dark circles under my eyes. I contoured my facial shape and put light makeup. Curled my eyelashes and applied mascara in it. Habang ginagawa ko ang mga ito ay walang tigil sa paisa-isang patak ang mga luha ko na agad ko rin namang pinapahid. I colored my lips magenta.

Pagkatapos kong mag-makeup ay sinuot ko naman ang napakagandang gown na tinahi ng kaibigan kong si Duress. A special gown made for me. Laced off-shoulder and sequined. Body-hugging. The skirt was floor length. As white as a pearl. Exquisitely made and embellished.

My tears flowed down again. Kung sa ibang sitwasyon, lubha akong matutuwa dahil bumagay sakin kahit na bumagsak ang katawan ko nang bahagya. Pero hindi sa ganitong sitwasyon. Hindi sa ganitong pagkakataon.

Bumuga ako ng hangin at pinunasan ang luha ko saka lumabas. I didn't wear the veil and went straight to the seaside where he was waiting for me.

My groom...

Nakapamulsa siyang nakaharap sa dagat habang ang araw ay naghahanda na para sa paglubog. Tinatangay ng hangin ang kaya nitong tangayin.

For the countless times, my tears fell again as I walked on the seaside, my feet uncovered. Bahagyang lumulubog ang mga paa ko sa pino at puting buhangin habang hinahagkan naman ito ng tubig alat.

Bahagyang bumigat ang suot kong gown dahil nabasa ang dulo niyon. Nang nakalapit ako ay ngumiti siya sakin ngunit ang mga mata ay malungkot na tumitig sakin. Our eyes mirrored each other's sadness. Tumulo ulit ang luha ko at tiningnan ang gown.

"Gusto ko lang isuot ang gown na tinahi ng kaibigan ko para sa akin." My tears flowed nonstopped. "Sayang naman...kung hindi magagamit. Maganda ba ako?" I chewed my lower lip as my voice cracked evident with pain.

Tumulo rin ang luha niya habang unti-unting tumango. "Sobra. Sobrang ganda mo..." he said, staring straight at me. Tumingala siya at bumuga nang marahas na paghinga ngunit kumawala pa rin ang mga luha sa kaniyang mga mata.

"Bakit ka umiiyak? 'Di ba sabi ko, masaya lang dapat ngayong araw?"

His shoulder shook. "I'm sorry... Ang ganda mo kasi..."

Kinuha ko ang pareho niyang palad at marahan iyong pinisil. Hinarap ko ang karagatan at pinanood ang malapit nang lumubog na araw.

"Sunset is the sign that the day is ending." Malungkot akong ngumiti at hinarap siya. Noong sinabi ko ang mga katagang iyon kay Drax, nasaktan ako para sa kaniya. Nanghihinayang ako sa pagmamahal niya. Pero ngayong sinabi ko 'to kay Hashim, nasaktan ako para sa sarili ko.

Pareho kaming lumuluha pero walang pagsidlan ang sakit na nararamdaman ko ngayon. As this day would be the last day that perhaps I'd see him. "Hashim...you are the groom that I never had..." I uttered as I wrote our name on the sand.