Festival
After we eat, he ordered wine.
"Ano bang paguusapan natin Gab?" ngumiti sya sakin.
"I want to know you more. Like what's your favorite.."
Huh? "K-know me more?" buong buhay ko ay wala pang nagtangkang magtanong ng mga pinagdaanan ko. Well hindi kasama yung mga kaibigan ko. They already know me.
"So you play Piano. Why did you stop?" nung una ay natigilan ako pero agad ding nakabawi. "I'm sorry baby, its okay wag mo ng sagutin."
"N-no.. I guess I should let this out huh? When I was a kid. Me and my Lolo used to play a lot. We learn together. We practice together, and everytime I play on a studio he was there." As I started reminiscing the past. "He was only there. Dad and mom were always busy handling the farm. But then everything changed.." uminom muna ako at nasalin bago nagpatuloy. Sya naman ay titig na titig sa akin.
"I was ao shocked ng nalaman kong nastroke sya. Sa Japan sya nagpaconfine. I can't visit yet. I'm studying. Though he told me na alagaan ko nalang sya. Doon nalang ako, pero nagmatigas ako. Sabi ko dito nalang ako sa Pilipinas. Kampante naman kase akong gagaling sya. Nababalitaan ko din naman na he's doing great. Nagiging okay, but then.. He died," agad akong umiwas ng tingin nang magsimulang tumulo ang aking luha. Hinuli nya ang aking tingin at sinapo ang aking pisngi. Marahan nyang pinunasan ang mga luhang bumagsak.
"Its not you fault baby," he kissed me on my forehead. Matiim akong napapikit. Hindi ko akalain na makakaramdam ako ng ganitong pagmamahal. You feel secured and worthy.
"I-I can't eat, my mind didn't functioned. H-hindi ko matanggap. Parang kahapon lang maayos pa kaming naguusap, tas pagkagising ko yun agad yung bubungad sakin. Like he didn't even said goodbye to me.. He just left.." pinunasan ko ang aking luha gamit ang kamay.
"Baby... Shh... I'm here for you, I won't leave.."
Inilapit nya ang upuan papalapit sa akin. Niyakap nya ako.
"I was so devastated that time to the point that I don't wanted to eat. And after that, I can't play.. Bigla nalang nagblack out yung utak ko sa pagtugtog. Kaya nung tumugtog ako nung debut todo yung kaba ko non. Natatakot ako na baka walang lumabas sa utak ko.. N-na baka makalikutan ko na naman.."
Hinagod nya ang aking likod, "Shh baby, it's alright.. I'm here... I'm sorry.."
Matapos ang gabi na iyon ay parang nabunutan ako ng tinik. Biglang gumaan ang aking puso. Parang simula nung gabi na iyon ay natanggap ko ng wala na si Lolo.
Nasa room kami at naghahanda. Maya maya ay tatawagin na kami kung pupunta naba ng stage at magsisimula nag festival. Todo ang kaba ko.
"Last practice guys!"
Napatingin ako sa bintana, at nakikita ko ang ibang mga kabatch namin na nagprapractice at nagaayos. Yung ibang mga kaklase ko ay hindi mapakali at todo padin sa practice.
"Nakakahilo kayo ano ba yan!" angal ni Jeni.
"Syempre kinakabahan kami!"
"Grade 10 Daniels! Pumunta na daw kayo ng stage!"
"Omaygad!"
"Ayan na!"
Magkahalong kaba at excitement ang aking naramdaman ng makarating kami sa quadrangle. Ang magkabilang bleachers ay parehong occupied dahil sa mga estudyanteng nakaupo. Ibat iba ang mga section na nakabalandra. Nang matanaw namin ang pangalan ng aming section ay doon kami umupo.
YOU ARE READING
My TOTGA
Teen Fiction"The One that Got Away" Akala ni Klerstyn ay ang magkagusto sa gusto ng kanyang kaibigan ay isa nang malaking problemang haharapin nya. Pero akala nya lang pala iyon, hindi pa pala doon natatapos ang sakit nang mahalin nya si Gab.... Does every love...
