Giving In To Trouble (del Cielo Series #1)

Kabanata 17

Kabanata 17

Drunk

"Stop, Arie," he warned in a low voice.

Napangisi ako at mas lalong inilapit ang sarili sa kaniya. I touched his chest down to his abdomen.

"You're seriously drunk," komento niya at binagalan ang pagmamaneho. He reached out of my hand to stop it from going elsewhere.

"I'm not drunk."

Suminghap siya at sinamaan ako ng tingin.

"I'm driving. I have to get you to bed safely."

"But I feel hot." Humalakhak ako.

Ilang malutong na mura ang pinakawalan niya bago hinawakan ang sentido para hilotin ito.

"My brother called... what did he say? Hmm?" Naglakbay ulit ang kamay ko sa kaniyang katawan.

"Damn it, Arie. I am driving. Stop doing that or we're not gonna make it safely to my condo."

"Condo mo?" tumaas ang kilay ko at napahinto sa paghawak sa kaniya.

I felt my insides burn. Ang puso ko'y abot tahip ang kaba.

"Why are you taking me to your condo?" I asked seductively.

Muli siyang napamura. He cocked his head to the side and looked at me when I tried removing his formal coat.

"What are you doing?" matalim niyang sinabi.

"It's so hot!"

Nagmura lang siya bago nilakasan ng todo ang aircondition ng kaniyang kotse. Sumimangot ako pero muling nilapit ang katawan sa kaniya para yakapin siya.

"Bakit hindi mo ako tinawagan, ha?" nanlulumo kong sabi. Bahagya na rin akong tumayo para mayakap ang buo niyang katawan.

"What-" napahinto siya nang may mag overtake na kotse mula sa likuran.

I gasped. Napasubsob ako sa dibdib niya nang mabilis niyang naigilid ang sasakyan para hindi kami nito mabangga.

"Damn it, Arie! Sit down!" mariin niyang utos matapos makaiwas.

Nagulat ako sa pagsigaw niya. Napasimangot ako. My tears that don't usually show, nag-unahan na ngayong magpatakan habang inaayos ko ang sariling pag-upo.

When I went silent, he turned to look at me again.

"Bakit..." napamura siya bago inihinto ang kotse sa kung saan.

I crouched and hugged my knees. Dinikit ko lalo ang katawan sa gilid, hinihiling na mas malayo pa sa kaniya.

"Arie..." Narinig kong tinanggal niya ang seatbelt. He reached out his hand to hold my arms.

"Let me go," I cried.

"I'm sorry," siya sa mas malambing na boses.

"But you have to know how dangerous that was. Paano 'pag hindi ko kaagad nakita 'yong kotse? You weren't sitting properly and your head's in front. I... would never forgive myself if anything happens to you."

Mas lalo akong naiyak. His words are comforting but it's still making me cry.

"I will never allow you to get drunk again without me. Your personality changes whenever you're drunk."

"I'm not drunk!" depensa kong muli sa sarili ngunit mas lalong siniksik ang mukha sa tuhod.

"Alright, you're not drunk. Let's get you home peacefully, alright?"