Giving In To Trouble (del Cielo Series #1)

Kabanata 27

Kabanata 27

Intentions

Christmas and New Year have passed. The first and last time that I felt someone watching me was before Christmas. Napatunayan kong guni guni lang talaga iyon at maaaring gawa-gawa lang ng malikot kong utak.

I woke up feeling distressed in a Valentine's Day.

Sa pagkakaalam ko, hindi naman nagtatagal ang sickness ng mga nagdadalang tao pero bakit sa'kin, intermittent sickness and fatigue yata ang nararamdaman ko. Biglang nawawala tapos sa susunod na linggo o buwan, bumabalik.

Dumiretso ako sa common cr nang makalanghap ako ng masangsang na amoy. Sinuka ko lahat ng kinain at halos wala na ako sa mood buong araw matapos ang nangyari.

"Oh, aga mo yata?" si Manang.

Bumuga ako ng hangin. "May lalakarin lang, manang."

"Date?"

"Hindi po."

"O sya, sya, umalis ka na. Hindi mo naman kailangang itago." Bahagya pang umikot ang mata niya bago ako tuluyang pinakawalan.

I watched as the waves kissed the sand. Isang oras na lakad ang ginawa ko para lang marating ang lugar na ito. I chose to spend my Valentine's day here, alone.

The entire time, it was solemn. The only sound I could hear are the waves and the humming of birds.

Umaga pa lang, tumulak na ako dahil alam kong marami ulit ang mag-aabang sa labas ng bahay. The sun is already setting when I decided to go home. In a small picnic bag, I packed my lunch box and some things that I brought with me.

Sana pala hindi ako nagpa gabi dahil mukhang hindi talaga magandang ideya na gabihin sa magubat na daan. Medyo nawala lang talaga sa isipan ko ang gano'n kaliit na bagay lalo pa't nalibang ako sa tanawin kahit na mag-isa lang.

I touched the bump in my stomach. I can no longer deny that I am pregnant but because I am petite, wearing baggy clothes will hide it. The problem is my workplace. They require fitting clothes and it is getting harder to really hide it as days pass by.

Napabuntong hininga ako at humuni sa lilim ng naglalakihang puno. Napasinghap lang nang marinig ang kaluskos sa aking likuran. The feeling of being watched is back again. This time, it is harder to ignore because it is not raining.

Napahigpit ang hawak ko sa picnic bag. I wanna look back and see for myself what it is... or who it was. But damn it. Nilukob na ako ng takot.

Laking pasasalamat ko nang makarinig ng sigaw hindi kalayuan, kung hindi pa, tuluyan na yata akong tatakbo.

"Rafy!" si Gelai sa matinis na boses. I saw her waving while Viktor who is standing next to her looks so serious. Ang dalawang kamay ay nasa bulsa.

Malalaking hakbang ang ginawa niya para lang malapitan ako. He immediately put his hand on the small of my back.

"Pregnant woman in the woods?" He whispered darkly.

Sinamaan ko siya ng tingin.

"I am not pregnant."

"How dare you deny your child, Rafy."

Nakagat ko ang labi ko. Ilang beses na kaming nagtalo tungkol dito at habang tumatagal, lalong nade-depina ang pang-iinsulto niya sa pagtatago ko. Among all the people, it is he who noticed my pregnancy.

"Why are you so nosy?"

He laughed without humor. "Hindi naman ako mange-ngealam but if you roam in the woods, pregnant, unarmed, and... weak, I will meddle with your safety. Hindi ako natutuwang panoorin na hinahayaan mo ang sarili mo sa ganitong bagay. You are so indifferent."