Kulağıma gelen sevinç nidaları ile uyandım. Her tarafım ağrıyordu. Kafamı kaldırınca sandalyede olacağımı zannediyordum çünkü en son uyurken sandalyede uyumuştum. Kafamı kaldırınca beyaz duvarları olan bir oda ile karşılaştım. Biraz daha dikkatli bir şekilde bakınca yanımda ki koltukta oturan ve camdan dışarıyı izleyen anneme baktım. Yatakta biraz daha doğrulup anneme seslendim. Kafasını bana çevirdi.
- " Anne bir şey mi oldu? Ben en son koridorda ki koltuklarda uyuyordum. "
Annem oturduğu koltukta dikelip : " Evet koltukta yatıyordun annecim. Seni uyandırmaya çalışınca da boynunun ağrıdığını ve uykun olduğunu söyledin. Baban da parasını ödeyip seni bu odaya getirdi. " Annem böyle söyleyince Cemre'nin durumu aklıma geldi. Endişe ile anneme sordum. " Anne Cemre ameliyattan çıktı mı? Ben onu sormayı unuttum. "
Annem gülerek olumlu anlamda kafasını salladı ve : " Çıktı kızım çıktı. En son normal odaya alacaklardı. " Kafamı olumlu anlamda salladım ve üzerimi düzeltip annemle beraber odadan çıktım. Yüzündeki gülümseme ile ameliyathanenin önünde olan Selma teyzeyi gördüm. Yanıma gidip omzuna dokununca mutlulukla arkasını döndü. Beni görünce mutluluktan ağlamaya başladı ve :
- " Uyandı kızım. Yavrum uyandı. Gözlerini açtı. "
Kafamı sallayarak karşılık verdim. Selma teyzeye sarıldıktan sonra sırayla babama ve Erkan amcaya sarıldım. En son anneme de sarıldım ve koridordaki koltuklara oturdum. Ben oturduktan hemen sonra kapıda Mert ve Burak göründü. İçeriye girip benim yanına gelince hızla onlara doğru koştum. Burak kollarını açınca koşup kollarımı boynuna doladım. Elleri belimi bulunca sıkıca sarıldım. Bir anda titreyen bir ses duydum ve bu sesin Burak olduğunu anladım.
- " Ameliyatı bitti. Gözlerini açmış. Cemre gözlerini açmış. "
Kahkaha atarak kendimi biraz geri çektim. Ellerimin tersi ile gözyaşlarını silip ağlamamasını söyledim. Bu sefer mutlulukla Mert'e sarıldım. Elleri belimde yerini aldı. Onunla da sarılınca geri çekildim o esnada ameliyathanenin kapısının açıldığını gördüm. Hızla kapıya koştum. Arkama bakınca Burak ve Mert'in de koşar adımlarla yanımıza geldiğini gördüm. Burak yanımda, Mert de arkamda durunca bize doğru gelen doktoru gördük. Doktorun arkasından da sedyeyle çıkan Cemre'yi. Burak'ın titrek bir nefes aldığını duydum. Sedyede yatan Cemre'yi götürüp bir odaya sokarlarken hep birlikte karşımızda dikilen doktora döndük. Derin bir nefes alıp kısaca ameliyatın nasıl geçtiğinden, şu an ki durumundan ve kullanması gereken ilaçlardan bahsetti. Araba gelip sert bir şekilde çarptığı için bacağı kırılmış ve bunun için bir ağrı kesici kullanması gerekiyormuş. Biz dikkat etmemiştik ama bacağını şu anlık sarmışlar ve kendine gelince bacağını daha iyi bir şekilde alçıya alacaklarmış. Ayak bileğinde kırık varmış. Doktora şu an da içeriye girip giremeyeceğimizi sorduk. Biraz dinlendikten sonra içeriye alınabileceğimizi söyledi.
Doktor geçmiş olsun deyip yanımızdan ayrılırken bizde odasının kapısına gittik. Annemlerle beraber Cemre'nin kaldığı odanın camından içeriye baktık. Cemre'nin gözleri açıktı ancak yüzü solgun bir şekilde odanın içerisini izliyordu. Arkamda olan Burak'ın titrek bir nefes aldığını duydum. Cemre sanki Burak'ın titrek bir nefes aldığını duymuş gibi duvarlarda dolanan bakışlarını çekip cama baktı ve gözlerini sırayla üzerimizde dolaştırıp en son Burak'ın üzerinde durdurdu. Kaşları çatılı bir şekilde bakmaya devam etti. Elini yattığı yataktan kaldırıp işaret parmağını salladı hâlâ kaşları çatılı bir şekilde. Sanki ağlama seni döverim der gibiydi. Gülerek kafamı çevirip Burak'a baktım. O da gülüyordu ama utanarak kızarık yanakları ile kafasını önüne eğdi. Yüzümü Burak'tan çevirirken Mert ile göz göze geldik. Utanarak kafamı camın gerisinde yatakta yatan Cemre'ye çevirdim. Mert'in beni izlediğini fark etmek beni utandırmıştı. Yanaklarımın ne halde olduğunu düşünmek dahi istemiyorum zaten. Cemre'ye bakınca gülerek bir bana bir Mert'e bakıyordu. Arkadaş kafamı nereye çevirsem utanıyorum ya. Bu nasıl bir şeydir. Neyse Cemre benim utanmamı komik bulmuş olacak ki sesli bir şekilde güldü.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAHALLE AŞKI
Teen FictionNerden bilebilirdim ki başka bir eve taşınmanın beni rüya gibi güzel bir hayata götüreceğini. Biraz daha büyüdüğümde bu zamanları hatırlayıp iyi ki diyeceğime o kadar eminim ki.