Forbidden Island (ON HOLD)

Terrified

De week is zo sloom voorbij gegaan dat het wel een maand leek. Een maand waarin Gail iedere dag langskwam. Gewoon om te kijken hoe het met me ging volgens zijn bewoordingen. Mijn haren hangen voor mijn ogen en schuin kijk ik naar zijn goudblonde haar. Ik krijg de rillingen van hem. Bezitterig slaat hij zijn arm om me heen en duwt me tegen zich aan. Ik wil hem zo graag van me afduwen, zoals ik die behoefte elke dag voel, maar ik durf het niet. Gelukkig laat hij het bij zijn bezitterige arm en kussen. Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen als hij meer wil. Natuurlijk heb ik dat voorheen ook gedaan maar het is anders nu. 'Ik moet zo weg moppie.' Ongeïnteresseerd hum ik. 'Ik kan er ook niets aandoen, ik moet zo weer werken.'

'Oké,' is mijn simpele antwoord.

Dan doet hij iets wat ik totaal niet verwacht. Hij haalt mijn haar voor mijn ogen weg en kijkt me aan. 'Blijf je zo kortaf doen?'

Ik laat een hysterische lach horen door het bloed wat ik voel koken in mijn aderen. 'Wat had je dan verwacht? Dat we hier liefelijk zouden zitten terwijl ik geen fuck meer voor je voel?' Zijn ogen worden donker en ik weet dat ik te ver ga, maar ik ben er zo klaar mee. Dag in, dag uit dat gezeik van hem. 'Je kan me niet dwingen om verliefd op je te zijn.' Ik tik hem hard op zijn hoofd. 'Wanneer dringt dat tot je botte hersenen door?'

Hij haalt zijn hand uit en voor ik het weet voelt mijn wang heet aan. De tranen vormen zich in mijn ogen. 'Hoe durf je? Ondankbaar kreng dat je bent.' Hij laat me los en staat ziedend voor me. 'Eén ding moet je goed begrijpen, je bent van mij. Niets gaat daar verandering in brengen. Ik dacht dat ik mezelf duidelijk had gemaakt, maar wat een hardnekkig tering wijf ben jij.'

Met de tranen in mijn ogen spuug ik naar hem. 'Ik ben van niemand.'

Zijn hand schiet uit en grijpt me bij mijn keel beet. 'Je bent helemaal niets waard!'

Als in een reflex leg ik mijn handen op zijn handen. Zijn handen knijpen iets en ik schud mijn hoofd. 'Stop!' roep ik. Ik merk dat ik hem tot het uiterste heb gedreven want hij luistert niet en knijpt steeds harder. Ik probeer zijn handen weg te slaan en hap naar adem. 'Gail,' gorgel ik. Ik bereik hem totaal niet en ik snak naar adem. Maaiend met mijn armen probeer ik hem te laten stoppen. Het gevoel dat ik ga stikken is overweldigend. Dan hoor ik Smurf hard blaffen en grommen, waardoor ik de druk voel verminderen. Happend naar adem probeer ik overeind te krabbelen.

Het geblaf lijkt hem wakker gemaakt te hebben maar hij kijkt nog steeds boos. Hij wijst met zijn vinger naar mij. 'Doe geen domme dingen. Ik weet je altijd te vinden Teresa, altijd.' Als hij de deur hard achter zich dichtslaat, stromen de tranen over mijn wangen.

Na een uur begint Smurf te piepen. Hij moet lopen en ik weet ik dat ik het niet meer kan uitstellen. Nog steeds verbouwereerd pak ik zijn riem en ik neem Smurf mee naar buiten. Als er niets aankomt geef ik hem groen licht en hij stuift over het grasveld heen. Diep in gedachten loop ik over het grasveld naar het park. Ik moet aangifte doen, dit kan niet. Hij is nog nooit zo uit zijn slof geschoten. Alhoewel ik het er zelf naar heb gemaakt.

Ik fluit even maar ik zie geen enkel spoor van Smurf. Hij zal toch niet weer achter die konijnen aangegaan zijn? 'Smurf!' roep ik. Ik tuur het park in maar doordat het donker is zie ik hem nergens. Geïrriteerd loop ik verder het park in, terwijl ik mijn telefoon pak.

'Zoek je Smurf?'

Deze woorden laten me bevriezen middenin mijn beweging. Die stem die me doet zweven. De stem die ik een week lang niet heb gehoord. Als ik mijn ogen opsla zie ik zijn stralende groene ogen. Vlinders botsen tegen elkaar op in mijn buik. De tranen springen van blijdschap in mijn ogen. Ik gooi mezelf in zijn armen, waarna ik Smurf hoor blaffen. 'Nooit gedacht dat jullie zo blij zouden zijn om me te zien,' zegt hij grijnzend. Ik snuif zijn muskus geur diep in me op en de tranen breken door. 'Wat is er Teresa?' vraagt hij bezorgd.

Ik kan niets uitbrengen, ik ben zo blij dat hij zijn armen om me heen heeft geslagen. Dat hij me troost en me liefdevol laat voelen. Zijn hand woelt door mijn haar en hij geeft een kus op mijn slaap. Dan duwt hij me iets van zich af, wat ik niet toe laat. Ik klamp me vast aan hem. Hij mag me niet loslaten, nooit meer. Zijn gegrinnik komt me tegemoet en het laat me vibreren tot in mijn hart. 'Belezza, wat is er?'

'Ik ben zo blij je te zien,' zucht ik.

'Ik wist dat er iets niet klopte,' peinst hij, 'maar ik kon je niet meer zien. Het deed me zo'n pijn.'

Mijn hart krimpt ineen bij het horen van zijn woorden. Ik heb hem zoveel pijn gedaan. 'Sorry.'

Hij schudt zijn hoofd. 'Het maakt niet uit. Wat is er gebeurd?'

'Gail,' begin ik maar hij onderbreekt me nadat ik alleen zijn naam heb gezegd.

'Godverdomme, ik wist het.' Hij houdt me iets naar achteren om me te kunnen bekijken. 'Heeft hij je iets aangedaan?'

Zijn liefdevolle ogen zorgen ervoor dat ik het warm krijg van binnen. 'Hij is iedere dag bij me en zegt dat ik van hem ben.' Ik slik mijn verdriet weg. 'Hij is heel overheersend.' Ik draai mijn ogen weg en zacht vervolg ik. 'Hij heeft me net geprobeerd te wurgen.'

Hij laat een oerkreet, voordat hij zich hard tegen me aanduwt. 'Onvoorstelbaar.' Zacht wiegt hij me heen en weer. 'Onvoorstelbaar.' Dan voel ik zijn spieren aanspannen. 'Het zal nooit ophouden hé?' Ik kijk hem aan terwijl ik zacht mijn hoofd schud. 'Onvoorstelbaar. Kan je je ergens verborgen houden?'

Triest kijk ik hem aan. 'Nee, ik kan nergens heen.'

Vastbesloten kijkt hij me aan. 'Je gaat met mij mee.'

Mijn ogen worden groot. 'Nee, nee dat hoeft niet. Het komt wel goed.'

Hij pakt me bij mijn armen beet en dwingt me hem aan te kijken. 'Luister Teresa, hij kan je nooit vinden als je bij mij bent. Je bent veilig bij mij, hij kan je daar niets doen. Hij zet je enorm onder druk, dit is niet gezond. Alsjeblieft kom met me mee. Ik vergeef het mezelf nooit als hij je wat aandoet. '

De tranen springen in mijn ogen. 'Ja.'