Forbidden Island (ON HOLD)

Photographer

Mijn ogen vallen dicht en als mijn hoofd naar voren valt schiet ik weer wakker. Ik onderdruk een gaap. Ik heb de hele nacht niet geslapen, door alles en iedereen die door mijn hoofd spookte. Waarom ben ik naar deze conference gegaan? Het leek me enorm interessant, aangezien het niet gelukt is met mijn modellen carrière. Toch blijft die modellenwereld me trekken. Nu vraag ik me af of het wel een slimme zet is om hierheen te gaan. Als ik om me heen kijk zie ik alleen maar van die kakkers en het voelt raar om hier tussen te zitten. Ik kijk naar een oudere vrouw, waarvan de kleding onuitstaanbaar mooi is. Haar contouren zijn scherp en ik verwonder me over haar waanzinnige make-up. Als ik haar hand mee zie bewegen als ze praat tegen degene naast haar wordt het me teveel. Ik hoor hier niet. Net als ik wil opstaan doet een stem mij bevriezen. Er wordt iemand aangekondigd en die iemand is niemand minder dan Samuel Sánchez. Mijn ogen worden groot als ik zie wie het podium oploopt. Hij is het, Samuel. Ik slik en laat mezelf weer op mijn stoel zakken. Ik heb plotseling geen slaapgebrek meer en al mijn attentie is op hem gericht.

Zijn blik gaat door de zaal heen en hij schraapt zijn keel voordat hij gaat praten. 'De meeste van jullie zullen mij nog niet kennen, dus ik zal mezelf even voorstellen. Ik ben Samuel Sánchez en ik ben fotograaf. Ik ben een beginnend fotograaf, die hard aan de weg aan het timmeren is om grotere fotoshoots te doen. Ik vind het een eer dat ik hier mag staan en een voordracht mag geven van mijn werk.'

Het licht dimt en de beamer gaat, achter Samuel, naar beneden. Geïntrigeerd kijk ik naar de eerste foto die op het beeld te zien is. Het is een foto vanaf de pier genomen, waarop deze nog gedeeltelijk zichtbaar is. De ruige zee is erop te zien, waarop de boot vaart. De vogels scheren door de lucht, die roze gekleurd is door de zon die net onder gaat. 'In het begin heb ik foto's genomen van het landschap. De volgende foto's die jullie zullen zien zijn genomen van een vrouw.'

Ik adem diep in als de beamer de volgende foto laat zien. Ik weet zeker dat ik die vrouw op de foto ben. Mijn haren wapperen in de wind, ik sta te wachten voor een zebrapad. Dit is zo kunstig gemaakt. Hij heeft de foto zo genomen dat mijn gezicht voor de helft zichtbaar is. Eigenlijk is het niet zichtbaar want mijn haren wapperen voor mijn gezicht. Het voelt alsof ik daar daadwerkelijk sta en ik beleef het hele moment opnieuw. Het stoplicht is rood, ik sta te wachten. Het is ijskoud en ik verstop me iets dieper in mijn jas. Mijn haren wapperen voor mijn ogen en ik kijk op naar het stoplicht. Op het moment dat ik mijn haren voor mijn ogen weghaal, wordt het stoplicht groen en steek ik over.

De beamer springt weer door naar de volgende foto en nu valt mijn mond open. Ik sta aan de bar waar Gail werkt. Ik zie het enkel en alleen door de kleding die ik aanheb. Er is ingezoomd op mij en de rest eromheen is vervaagd. Hij heeft de foto precies gemaakt op het moment dat ik me iets van de bar afdraai, waardoor mijn sterke kaaklijn duidelijk zichtbaar is. Ik verbaas me erover hoe hij, door deze foto te maken, laat zien wat voor zelfverzekerde vrouw er staat. Hij heeft de foto zo knap genomen want wederom zie ik dat hij het heeft gepresteerd om me onherkenbaar op de foto te zetten. 'Zoals jullie kunnen zien heb ik deze fantastische zelfverzekerde vrouw onherkenbaar in beeld gebracht. Hiermee wil ik laten zien dat ik maar weinig nodig heb om de kracht van deze vrouw naar voren te laten komen in foto's. Dit kan ik uiteraard ook met andere personen.' Als het licht weer feller wordt hoor ik allerlei mensen applaudisseren. Alsof mijn hersenen een eigen leven leiden, klappen ze vol enthousiasme mee. 'Dank u wel.' Hierna verlaat hij het podium. Nog steeds verbluft van de foto's die hij heeft laten zien sta ik op. Ik wurm me excuserend langs een aantal mensen.

Als ik me naar de uitgang bevind verwonder ik me nog steeds over die foto's, wat me doet stil staan. Dit keer wil ik hem opzoeken, ik moet weten waar hij is. Ik moet hem vertellen dat het geweldig is wat hij heeft gedaan. Vastbesloten loop ik terug maar ik heb geen idee waar ik hem zoeken moet. De mensen drommen allemaal langs me heen, aangezien er geen sprekers meer zijn. Als ik in de grote balzaal kom kijk ik alle mensen rond. Tot mijn grote teleurstelling zie ik hem hier niet rondlopen. Als er een serveerster met haar dienblad vol champagne langs me heen loopt, stop ik haar. 'Heeft u enig idee waar ik Samuel Sánchez kan vinden?'

Ze schudt haar hoofd. 'Wellicht kunnen zij,' ze wijst naar een groep die verderop bij het podium staan, 'je verder helpen.'

Nerveus loop ik op de grote groep af, die ongeveer 11 mensen telt. 'Excuseert u mij.' Alle 11 mensen gapen me aan en ik voel mezelf rood worden onder hun blik. 'Heeft u enig idee waar ik Samuel Sánchez kan vinden?'

De groep kijkt elkaar langs alsof ze zich afvragen of ik goed volk ben. Dan stapt een norse man naar voren. 'Kom maar mee.'

We lopen achter het podium en even begin ik me af te vragen waar ik aan begonnen ben. Dan stoppen we plots en zie ik dat we voor een deur staan. Hij klopt op de deur en gaat weer weg.

Nerveus strijk ik mijn gouden jurkje glad en haal diep adem. Zijn naam staat op de deur geschreven.

Samuel Sánchez.