Forbidden Island (ON HOLD)

Research

In de slaapkamer kleed ik me snel aan, terwijl ik luister naar het geroezemoes in de woonkamer. Ik spits mijn oren om iets van het gesprek te kunnen opvangen maar tevergeefs. Ondanks dat de muren dun zijn, hoor ik geen enkel woord duidelijk. Als ik de slaapkamer uitstap zie ik dat Samuel net de deur dicht doet. Nieuwsgierig kijk ik hem aan. 'Wie was dat?'

Samuel kijkt bezorgd naar de grote ramen in de woonkamer. Ik volg zijn blik maar zie niets verontrustends. 'Het was de burgemeester, hij kwam vertellen dat er heftige storm op komst is.'

Ik kan een lach niet onderdrukken. 'De burgemeester?'

Samuel kijkt me belerend aan. 'Aangezien dit eiland klein is, worden we gewaarschuwd door de burgemeester, ja.'

Ik slik en mijn lach sterft weg. 'Aangezien we toch niets buiten kunnen doen. Wil je me helpen met mijn zus?'

Zijn ogen worden zachter en ijverig knikt hij. 'Natuurlijk wil ik je daar mee helpen.'

Ik kijk naar de grond en friemel aan mijn shirt. 'Ik heb alleen geen idee waar ik moet beginnen.'

Samuel overbrugt de afstand tussen ons en neemt mijn handen in de zijne. 'Wat weet je allemaal van je zus?'

Ik haal mijn schouders op, terwijl ik mijn zicht naar hem toe richt. 'Niet veel, ik heb haar al 3 jaar niet meer gesproken. 3 Jaar geleden werkte ze bij een luchthaven.'

Samuel begeleidt me naar de bank en haalt zijn laptop onder de tafel vandaan. 'Misschien moeten we haar naam eerst door Google halen?' Ik fleur op bij zijn idee, alhoewel er waarschijnlijk niet veel over mijn zus te vinden zal zijn. Ze heeft altijd al een terug getrokken leven geleid, terwijl ik de meest uitbundige van de twee ben. Zenuwachtig kijk ik hoe hij Google opstart en haar naam in typt. Als zijn handen blijven hangen boven het toetsenbord, kijk ik hem aan. Hij kijkt me doordringend aan en ik knik, voordat ik mijn hoofd weer terug draai. Ik verwacht dat hij op enter drukt, maar hij doet niets. Verward kijk ik hem weer aan en ik zie een medelevende glimlach op zijn gezicht. 'Ik heb haar achternaam nodig, Belezza.'

Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan, natuurlijk moet hij haar achternaam weten. 'Miller.' Ik kijk gespannen toe hoe hij haar achternaam invoert en op enter drukt. Enkele hits vullen snel het scherm en ik scan ze snel door. Zoals ik al dacht is er niets bijzonders te zien. Samuel scrolt langzaam verder en dan zie ik iets wat mijn aandacht trekt. 'Wacht eens, ga eens iets verder naar boven.' Samuel scrolt weer naar boven. 'Ja, daar, de bovenste link.' Mijn ogen scannen de tekst.

Saliha Miller, werkzaam bij John F. Kennedy airport, is ontvoerd. Elk spoor ontbreekt.

Samuel klikt op de link en we worden doorgestuurd naar de website van de luchthaven. Een artikel laadt en allereerst zie ik een foto van mijn zus, waarbij de tranen over mijn wangen lopen. Samuel kijkt me bezorgd aan maar ik negeer zijn blik. De schreeuwende titel die erboven staat doet me rillen.

"Saliha Miller op vreemde wijze ontvoerd."

Saliha Miller, werkzaam bij de smokkelaar afdeling bij John F. Kennedy airport, is als vermist opgegeven op 15 januari 2015. De politie doet onderzoek naar de toedracht van de vermissing. De politie vermoedt dat zij ontvoerd is. Verdere uitspraken over de zaak kunnen nog niet worden vrijgegeven.

Ik sla mijn ogen neer. Ze is al 9 dagen geleden ontvoerd en mijn ouders vonden het niet nodig om mij dat te laten weten. Woest sta ik op om mijn telefoon te pakken. Als ik het nummer van mijn ouders heb gevonden, houd ik mijn telefoon stevig tegen mijn oor. Ik luister nog niet eens naar wat mijn vader altijd zegt als hij de telefoon opneemt maar ik kom gelijk ter zake. 'Waarom hebben jullie niets vertelt?'

Mijn vader zucht diep, voordat hij het een en ander verteld. 'Maar dat betekent dan toch niet dat jullie me dan maar zomaar hierbuiten kunnen houden? Als ik het had geweten dan had ik wat kunnen doen toen ze belde. Ik-.' Mijn vader kapt mijn geratel af en ik sluit mijn ogen bij zijn verwijtende woorden. 'Ik weet dat ik niet veel van me heb laten horen maar dat betekent niet dat mijn familie niet veel voor me betekent.' Ik voel de woede bij me omhoog borrelen bij zijn woorden. 'Nee, ik laat het niet rusten. Het is verdomme mijn zus en ik ga haar zoeken. Hoe kan je dit overlaten aan de politie pap? Het is je dochter!' Bij zijn volgende woorden kan ik niets meer uitbrengen. Hij begrijpt dat hij geen reactie meer van mij krijgt en hangt de telefoon op. Mijn telefoon glijdt uit mijn handen en ik zie Samuel nieuwsgierig kijken, waardoor ik mijn mond open en vervolgens weer sluit.

Ik gris de laptop van zijn schoot en mijn vingers typen razend snel over het toetsenbord. Dan begrijp ik mijn vaders woorden.

"Grootste drugsvangst John F. Kennedy airport ooit."

Ik zuig de lucht diep naar binnen. Samuel kijkt met me mee en de volgende woorden verlaten zacht zijn mond. 'Holy shit.'