Forbidden Island (ON HOLD)

Confessions

Bibberend sta ik in een totaal andere, witte zaal. Een vrouw meet me nauwkeurig op, om alle maten te weten, zodat ze mijn kostuum kan klaarmaken. Saliha staat verveeld om zich heen te kijken, terwijl ik op het punt van instorten sta. 'Hoe kan je hier zo mee omgaan?' Een bibbering in mijn stem laat overduidelijk weten dat ik het eng vind.

Saliha bekijkt me nauwkeurig, voordat ze haar hoofd afwendt. 'Je bent je van geen kwaad bewust.'

Ze kijkt weer voor zich uit en het lijkt erop dat ze niet verder zal spreken. 'Wat bedoel je?'

Ze kijkt me met zo'n intense blik aan, dat ik wil wegsprinten. Hier ver vandaan, om deze blik te vermijden. Ze staat op het punt me iets te vertellen, wat mijn bonkende hart zal doen stilstaan. Ik voel een koude rilling van mijn ruggengraat naar beneden rollen. Mijn ademhaling stabiliseer ik door me te richten op het in- en uitademen. De vrouw blijft doorgaan met het opmeten, alhoewel ik aan haar bewegingen merk dat zij mijn veranderende toestand meekrijgt. Saliha loopt op me af, met voorzichtige stappen. Ze pakt mijn arm beet. Mijn hersenen registreren dit, maar ik doe er niets aan. Glazig kijk ik voor me uit, totdat ik een klap tegen mijn gezicht voel. 'Kijk me aan Teresa,' dwingt ze me. Knipperend probeer ik mijn ogen op haar te richten, maar ik zie enkel een wazig beeld. Saliha knijpt me, om me weer terug te krijgen. Het gevoel dat mijn arm tussen een werkbank geplet wordt, is overheersend. Als de pijn ondraaglijk wordt, duw ik haar weg. Ik zie haar weer scherp en kijk haar hijgend aan. Ze heeft nog niets gezegd en ik reageer nu al op deze manier. 'Je moet weten dat ik al langer in dit circuit zit. Dit is een wraakactie van Reduan. Ik wilde eruit stappen en heb de drugs onderschept. Ik wist dat dit ernstige gevolgen zou hebben, toch heb ik deze stap genomen. Een desastreuze stap, die ik moet bezuren en jij nu ook. Ik heb je er nooit in willen betrekken, maar ik heb geen andere keuze meer. Jij doet dit één keer en dan verbreken we het contact weer, ben ik duidelijk? Je stapt weer uit mijn wereld, terug je veilige cocon in.'

Mijn mond hangt open, maar er komt geen enkel geluid uit. Mijn hersenen zijn nog aan het registreren wat Saliha net heeft gezegd. Ze smokkelt al langer drugs. Diep inademend probeer ik alles op een rij te krijgen. Ik weet dat er drugshandelaren zijn. Ik weet dat er drugskoeriers zijn, maar mijn zus? Mijn zus is een drugskoerier. 'Waarom?'

'Pap en mam,' zegt ze simpelweg. Mijn gedachten maken overuren, zitten die ook in de drugshandel? 'Ze hebben een grote schuld, waardoor ik dit ben gaan doen. Op deze manier komt er veel geld binnen.'

Ik ben vervreemd van mijn eigen familie. Doordat we al een aantal jaren gescheiden zijn, is onze band vertroebeld. Dat weet ik wel, maar zoiets groots achterhouden. Dat is krankzinnig. 'Hoe?'

Een trieste glimlach komt tevoorschijn. 'Ken je Jake nog?'

Ik knik driftig. Jake is de beste vriend van mijn vader. Ze trekken al met elkaar op sinds de lagere school. Hij kwam altijd bij ons thuis over de vloer. Het is een lieve, zachtaardige man die mij geholpen heeft om voor mijn modellen carrière naar Nederland te komen. Mijn vader was er fel op tegen en Jake heeft hem omgepraat. Een schuldgevoel overspoelt me als ik me besef dat ik hem niet heb laten weten dat het nooit wat is geworden. Het bouwbedrijf wat mijn vader runt, daar heeft Jake ook aandelen in zitten.

'Jake heeft pap belazerd.'

Mijn mond valt open, dit is onmogelijk. Ze kennen elkaar al zo lang. Het is onvoorstelbaar dat Jake zoiets zou doen.

'Hij heeft de gehele opslag van het bouwbedrijf overgeheveld. Niemand weet waar naar toe. Hij is met de noorderzon vertrokken en niemand heeft hem meer gezien.'

'Jake, pa zijn beste vriend?' Ongeloofwaardig kijk ik haar aan.

Haar gezicht trekt in een grimas. 'Ja.'

'Waarom weet ik dit niet? Ik had kunnen helpen, iets kunnen doen.'

Een humorloze lach ontsnapt uit haar mond. 'Nee Teresa, je hebt zelf al moeite om je hoofd boven water te houden. Mam wilde het niet.'

Een woede borrelt in mij omhoog. Het vindt zich een weg door mijn aderen en ik voel mezelf warm worden. 'Mam wilde het niet? Dit slaat nergens op. Ik ben je zus, hun dochter!'

Saliha pakt me beet bij mijn armen en kijkt me triest in mijn ogen. 'Mijn kleine zusje dat niets mag overkomen.'

Ik trek mezelf uit haar handen. 'Dit slaat nergens op!'

Reduan klapt honend in zijn handen. 'Prachtige voorstelling, dames.' Mijn zicht wordt naar hem toegetrokken en ik zie hem nonchalant tegen de deurpost aanleunen. 'Meekomen nu. Morgen vliegen jullie, nu moeten jullie uitrusten.'

Er komen twee mannen achter hem aan naar binnen gelopen. De een pakt mij bij mijn arm en de ander Saliha. Ik probeer me uit zijn greep te trekken, wat verbazingwekkend genoeg lukt door de adrenaline die zich in mijn lijf bevindt. 'Teresa, niet doen.' Samuel zijn stem komt ten gehore, terwijl ik hem niet heb gezien.

'Alsjeblieft, luister naar Samuel,' mijmert Saliha.

Samuel loopt naar voren, terwijl ik zie dat Reduan dit hele spektakel met een glimlach staat op te nemen. Samuel wilt me beetpakken, maar door mijn woede stomp ik hem tegen zijn schouder. Zijn gezicht vertrekt van de pijn en hij gaat iets naar achteren. Toch stapt hij weer naar voren en pakt me beet. Een stevige omhelzing, waaruit ik me niet gewrongen krijg. De tranen laten zich vallen en maken zijn shirt nat.

Ik voel me verraden. Verraden door mijn eigen zus, mijn ouders, mijn familie. Het doet pijn.