Meeting

1.4K 61 29
                                    

Ik wip van mijn ene been op het andere. De kraag van mijn jas trek ik omhoog, in de hoop het iets warmer te krijgen. Tevergeefs, het is verdomd koud buiten. Ik wrijf mijn handen tegen elkaar en blaas er warme lucht in. Ik tuur de omgeving af, in de hoop dat hij eraan komt. De schamele lantaarnpalen geven niet veel licht, door alle viezigheid van de zee. Waarom wilde hij in vredesnaam hier in het pikkedonker bij de pier afspreken? Waarom ga ík daar in hemelsnaam mee akkoord? Wederom kijk ik op mijn telefoon en zie dat ik hier al een halfuur sta. Het besef treedt in dat hij me heeft laten zitten, alweer. 'Godverdomme,' mompel ik. Dan schijnt er een fel licht in mijn gezicht en ik knijp mijn ogen dicht. Ik maak een slaande beweging met mijn arm in de hoop dat het felle licht dooft. 'Donder op Gail, je bent veel te laat.'

Plots wordt het weer donker en als ik mijn ogen open ben ik gedesoriënteerd. 'Sorry, ik had je hier niet zien staan.' Ik weet een ding zeker en dat is dat deze stem niet bij Gail hoort. Als mijn ogen weer een beetje aan het duister zijn gewend knijp ik mijn ogen dicht om te zien wie er voor me staat. 'Moet je ook naar de overkant?'

Ik zucht diep. 'Nee, ik sta te wachten op iemand.'

'Hier? In de kou?' vraagt hij verbaasd.

Dan valt het kwartje, wat hij bedoelt met de overkant. 'Daar? Naar het verboden eiland?'

Zijn harde lach vibreert door mijn lichaam. 'Zo noemen jullie landbewoners dat, het verboden eiland. Klinkt erg mysterieus moet ik zeggen.'

'Landbewoners serieus?'

'Over een subtiele start gesproken.' Hij steekt zijn hand uit. 'Ik ben Samuel.'

Ik schud zijn slanke hand en hij geeft me een stevige tegendruk. 'Teresa.'

'Teresa, als je me je telefoonnummer geeft dan zorg ik ervoor dat je nooit meer in de kou hoeft te wachten.' De arrogantie spat ervan af.

Een lach ontsnapt uit mijn mond. 'Oh mijn god, dit meen je serieus?'

'Wil je mijn telefoonnummer hebben dan?'

Ik trek een wenkbrauw omhoog en kijk hem alleen maar aan. 'Wat denk je zelf?'

'Ik dacht dat het makkelijker was als jij je telefoonnummer aan mij geeft, aangezien ik handschoenen aan hebt en jij niet waardoor jij koude handen zou krijgen als ik mijn nummer moet geven.' Zijn jongensachtige grijns komt tevoorschijn. Zijn perfecte mond wordt omlijst door een rij witte tanden.

'Ik heb het ijskoud, wat inhoudt dat ik nu naar huis ga. En nee, je krijgt mijn nummer niet en ik hoef ook jouw nummer niet.' Uitdagend kijk ik hem aan, benieuwd wat hij nu zal zeggen.

'Zonde, je weet niet wat je mist.' Zijn blik gaat over de pier. 'Hoe ga je naar huis?'

'Het vliegtuig komt me zo ophalen.' Zijn arrogante houding probeer ik terug te kaatsen. Dit mislukt jammerlijk genoeg, want hij begint wederom zo hard te lachen dat mijn lichaam ervan vibreert. Is dit normaal?

'Dat is een goeie.' Dan wordt zijn blik weer serieus. 'Maar even serieus, hoe ga je naar huis?'

'Met mijn fiets. Het was vreemd je ontmoet te hebben en tot nooit meer ziens.' Ik begin weg te lopen, maar hij pakt mijn arm beet. Ik schud gelijk zijn hand ervan af. 'Wil je van me afblijven?'

'Whoohoo, rustig. Ik wilde alleen maar je fietssleutel geven, anders kan je niet naar huis.' Mijn fietssleutel bungelt voor mijn neus en schaapachtig kijk ik hem aan.

'S-sorry, dank je wel,' stamel ik.

'Graag gedaan Teresa en hopelijk zie ik je snel.' Na zijn knipoog loopt hij verder de pier op, uit het zicht. Hoofdschuddend draai ik me om en loop naar mijn fiets, om naar huis te gaan.

Als ik mijn sleutel in het slot steek hoor ik hem al piepen, waardoor mijn glimlach gelijk doorbreekt. Als ik de deur open zie ik mijn overmaatse bruine labrador die me hard kwispelend begroet. 'Hey Smurf!' Ik aai hem over zijn kop en ik plof neer op de bank. Ik schop mijn schoenen uit en Smurf springt op de bank, waarna hij vervolgens zijn kop op mijn schoot legt. Ik aai hem over zijn kop. 'Wat ik nu toch heb meegemaakt, dat geloof je nooit.' Ik kijk naar zijn nieuwsgierige ogen, alsof hij me vraagt wat er is gebeurd. 'Sta ik te wachten op Gail, die natuurlijk niet komt opdagen, wordt er opeens een fel licht in mijn ogen geschenen. Ik dacht eerst dat het Gail was maar toen ik zijn stem hoorde wist ik dat hij het niet was.' Ik aai hem verder over zijn rug en ik hoor hem knorren. 'Dat licht gaat dus uit en begint hij tegen me te praten. Hij woont op het verboden eiland, kan je dat geloven? Hij is echt ontzettend arrogant, wat ook niet zo gek is aangezien hij echt wel lekker was.' Mijn gedachten gaan terug naar hem en er komt een kleine glimlach rond mijn mond. 'Ik heb niet veel van hem gezien maar wat ik gezien heb. Zijn mond, zijn handen, zijn bulderende lach.'

Smurf draait zich op zijn rug zodat ik zijn buik kan verwennen. 'Ach, wat maakt het jou ook uit, jij bent met jezelf bezig.' Als antwoord krijg ik een diepe zucht, waar ik stiekem wel om kan lachen.

Forbidden Island (ON HOLD)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu