"Sabaha kadar konuşmanın sabaha kadar sevişmekten daha tehlikeli olabileceğini kim tahmin ederdi ki?
Her gece çiftliktekiler uyuduktan sonra Elif gizlice odama gelip yatağın diğer ucuna geçiyordu. Işıkları yakmayı hiç teklif etmemiştim, o da durum...
"Aşkın bir yolu vardır, her yaşta başka türlü geçilen. Aşkın bir yolu vardır, her yaşta biraz gecikilen."
- Murathan Mungan
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkısı: Emir Can İğrek - Gönül Davası
-*-
"Elif!"
Koşarak yanına gittiğimde yerde acıyla inliyordu. Birkaç kişi başına toplanmıştı bile. Kıza adıyla seslendiğimi duyunca kenara çekilip yol verdiler. Ne olmuştu? Bir yerini mi kırmıştı? Bacağını falan mı ezmiştim? Allah kahretsin, neden hareket halindeki araca binmeye çalışıyordu ki?!
"İyi misin?" diyerek endişeyle yanına diz çöktüm. Yüzüme bakarken mavi gözlerinden elektrik akımı geçer gibi olmuştu.
"Bekle-" diyerek ayağa fırladım yeniden. "Telefonu arabadan alıp geliyorum!"
Bu esnada kolumu tutmaya çalıştı ama epey paniklemiştim. Koşar adımlarla arabaya dönüp telefonu aldım elime. Kızı arabaya bindirip götürmek çok daha hızlı olurdu fakat onu oradan kaldıramazdım. Eğer bir yeri kırıldıysa çok daha ciddi zarar görebilirdi. Gerçi iç kanama geçirmesi de mümkündü...
Önce 155'i tuşladım panikle. Nereyi aradığımı fark edince aramayı sonlandırıp 112'yi tuşladım. O esnada kız da etrafındaki insanlardan destek alarak ayağa kalkmaya çalışıyordu. Siktir.
"Elif dur, kalkma! Bırakın kızı yere!"
Yanındaki insanlar panikle onu tekrar yere bıraktı. Ambulansı ararken koşarak tekrar yanlarına döndüm. Elif'in şaşkın bakışlarını görünce açıklama yapma ihtiyacı hissetmiştim.
"Tıp son sınıf öğrencisiyim ben!" diye bağırdı öfkeyle. "Hiçbir yerimde kırık yok, sadece kolum yaralandı."
Duraksadım. Evet, bu kulağa mantıklı geliyordu. Sonuçta bir yerinde kırık olsaydı bunu bilirdi, öyle değil mi?
"Kırık olmadığına emin misin?"
"Evet, kesinlikle eminim!" diyerek koluma tutunup doğrulmaya çalıştı. "Ambulansı çağırmak yerine destek ol da ayağa kalkay-"
Kızı kucağıma aldım.
Ufak bir çığlık atarak boynuma tutundu beceriksizce. Fakat ne yazık ki bunu yaralı koluyla yapmıştı. Bileği bükülünce acıyla inleyerek başını göğsüme gömdüğünü hissettim. Bir yandan da "Sen hep böyle panik misin?!" diye söyleniyordu. "Ayrıca indir beni yere! Kolum yaralı dedim, bacağım değil!"
