Know it by Heart and Soul (COMPLETED)

Chapter Twenty-Eight

Author's Note: Hi my lovely readers!! Sana nandito pa rin kayo at nagbabasa ng story ni Loki at Psyche!! I'm back on track. Para sa inyo ang update na 'to.

Chapter Twenty-Eight

I know it by my heart and soul

LOKI'S POV

Mabigat ang bawat hakbang ko palayo sa lugar nung matandang ermitanya na 'yun.

Naiinis ako.

Hindi sa ermitanyang 'yun

Lalong hindi sa babaeng multo.

Naiinis ako sa sarili ko.

Naiinis ako na sobrang kumirot ang puso ko sa mga nalaman ko.

Nakaramdam ako ng takot.. Takot na maiwan muli. Takot na matapos yung kasiyahang nararamdaman ko ngayon. It's been years since I became an orphan.

Yes, an orphan. No parents to lean on, and no brother to rely on.

They are all DEAD.

I don't know what happiness is since they were gone. I tried to divert my attention into something else as what my therapist had suggested me pero kapag nawalan ka ng mahal sa buhay, it won't be easy. It will never be the same and you have to get used to it.

According to my therapist, may five stages of grief, first is denial, second is anger, next is bargaining, then depression and last is the acceptance. From this, marami pa daw stages of grief ang naform pero sa therapy namin, this was what my therapist used. The sad thing is...

I always go back to the first stage everytime I'm always there sa fifth stage which is accepting the reality. It became a cycle.

And here I am again, keeping the broken pieces of my heart intact.

Because no matter what happens, I should live..

Pero bakit ang hirap hirap mabuhay?

Bakit ang unfair ng buhay? Pasasayahin ka saglit tapos papalungkutin ka ulit.

And I must admit, though this will be so.... gay...

Masasaktan akong may umalis ulit sa buhay ko..

Masasaktan akong mawala ang babaeng multo na yun sa buhay ko.

And I hate it!! I hate myself for that.

I shouldn't be selfish. I should let her go and live.

But I don't want her to leave.

Sobrang sakit ng ulo ko kakaisip. Parang sasabog to sa mga nalaman ko.

"Loki? What's wrong?"

It was Croft. I looked at him and I'm sure that he saw the pain in my eyes.

"She doesn't have much time, Croft.. She needs to go back. Please, do everything that you can, research everything before it's too late. Nakausap namin yung ermitanya.. If she goes back to her body, she won't remember us anymore.. but we will remember her", I told him.

He calmly replied, "Will it be okay with you? Will you let her go now if ever? Baka kasi ikaw ang naghohold back sa kanya pabalik?"

I froze for a moment.

Paano kung ganun nga? Paano kung isa ako sa dahilan kung bakit hindi pa s'ya nakakabalik sa katawan n'ya? What if I am the reason? I'm starting to live my life again but at the expense of other people's life?

No... This can't be.

"Yes. I'm letting her go.."

At tinalikuran ko na s'ya.

This is not me. I'm not a crybaby...

PSCHE'S POV

"Yes, I'm letting her go.."

Narinig kong turan ni Loki. Nagtago ako sa likod ng tent malapit sa kanila ni Croft. Ayokong makita nila ako.. ayokong marinig ni Croft ang mga hikbi ko.

Bakit imbes na gustuhin kong bumalik sa katawan ko, bakit mas gusto kong manatili kung anong meron ngayon?

Ano bang naghihintay sa'kin pagbalik ko? Ano bang kailangan kong gawin.

Biglang sumakit ang aking pala-pulsuhan. Matinding init ang naramdaman ko na para bang masusunog ako..

Nanghihina akong napaupo. Napapikit ako sa nakakasilaw na pag-ilaw ng aking pala-pulsuhan. Napapikit ako.

Mariing pagpikit.

"You need to go back. Please.. I need you.. Hindi na matutuloy ang arrange marriage na 'yun.. and I promise tutulungan na kitang maibigay ang mga ebidensyang hawak mo... Just please.. Wake up.. You won't be alone in this battle anymore..

Napadilat ako.

Rinig na rinig ko ang mga katagang 'yun na tila ba may bumubulong sa'kin.

Sino 'yun? Kaninong boses 'yun?

Nasapo ko ang aking dibdib, para akong kinakapos ng hininga.

Sino nga ba 'ko?

Natapos ang araw na 'yun na hindi ako nagpakita kila Loki maski kay Croft ay hindi ako nagparamdam.

Pinag-iisipan kong lumayo na sa kanila. I should not drag them anymore into this mess. Kung kailangan kong bumalik sa katawan ko, it's my problem and not theirs.

Nang dahil sa mga bulong na narinig ko kahapon, pakiramdam ko ay may taong naghihintay pa sa pagbabalik ko... At ang bulong na 'yun ay nagmumula sa mismong katawan ko. Mayroong kumakausap sa katawan ko. Mayroong naghihintay sa'kin...

Pero bakit maisip ko pa lang na walang Loki sa buhay ko, sobrang kirot na ng puso ko? Kapag ba bumalik ako sa katawan ko, will you still be my friend Loki?

Haaaaaay. Napabuntong hininga na lang ako.

Hindi ko magawang umalis.

Hindi ko alam paanong umalis..

"Psyche!!! Psyche!! Nasan ka ba?"

Holy crap. It's Croft. Why is he looking for me kung kelan naman nagbabalak na akong umalis.

Paulit ulit n'ya akong hinahanap to the point na pinagtitinginan na s'ya ng mga tao. Siguro ay nagtataka kung sino ang hinahanap n'ya.

"Croft.." Mahinang tawag ko sa kanya. Lumapit s'ya sa gawi kung nasaan ako.

"Please Psyche, if you have decided to go back to your body, at least let us help you. Let us help you because this is the only thing that we can do for you as your friends."

Friends.

Yes. Nakahanap ako ng mga kaibigan sa pagiging Psyche ko.

Naluluha ako. Ang sarap sa pakiramdam na sa ganitong estado ko ay nakahanap pa ako ng mga taong magiging tunay na kaibigan ko.

"Croft..."

Yun lang ang tanging nasabi ko habang humihikbi.

"Uh oh. This is not you Psyche, stop crying. Isipin mo na lang gugustuhin mong bumalik sa katawan mo para patas na kayo sa laban ni Luna sa pagkuha ng puso ni Loki, ano deal?" aniya sabay hagalpak ng tawa.

"CROFT!!!!!!!!"

Actually, he's right. Kung sakaling malimutan ka man ng isipan ko Loki, hindi ka malilimutan ng puso ko.

I know it by my heart and soul.

Literal na soul.

I smiled.

Thank you for reading, please vote and comment for updates. And tweet me @saiyumii_ with #KIBHAS

Happy reading!