Conscience Of Love

Chapter 2

Ocean Eyes

As expected, pagkapasok na pagkapasok ko sa pinto ng mansion, sigaw ni Mommy ang narinig ko. "Addy!" she shouted. Hindi ko sya matignan habang masama ang titig nya sakin. Kita ko sa gilid ng aking mata ang galit nya. She was standing on the grand staircase with her wide eyes open. I looked away.

Sinubukan ko syang lampasan ngunit natigil pagkatapos nya kong hilain. I looked at her then I saw how mad she is.  Nanginginig ang kamay nyang nakahawak sa railings ng hagdan. Halata ang galit sa dibdib nyang mabilis ang pagtaas-baba. Bahagya akong nagulat dahil sa galit nya.

"Bakit hinayaan mong mahablot, Addison!" she shouted again.

I closed my eyes as she ranted in front of my face. Yumuko ako nang di na nakayanan ang mga titig nya. What else can I do? Ni hindi nga ako nakagalaw pagkatapos kong mahablutan.

"Mom I can't do anything!" I said trying to make her understand. She closed her eyes, already pissed kahit wala pa ako sa kalahati ng pagpapaliwanag ko. "I'm too shock, sorry." kaya gusto ko nalang syang takasan dahil kahit anong sabihin ko'y paniguradong hindi sya maniniwala.

Hahakbang na sana ako paalis dahil hanggang ngayon ay nanginginig padin ako sa takot pero nang marinig ang nakakatakot nyang boses ay tumigil ako.

"I don't need my bag!" her eyes widened more. "Nag alala ako para sayo Addison! Siguro kung saan saan ka nakatingin kaya nahablutan ka!" napayuko ako sa lakas ng sigaw nya.

"Sorry.." I said softly. I really don't know what to do. O kung may magagawa man lang ba ako? Nakatingin naman ako e, masyado lang talaga syang mabilis.

"Ano, natandaan moba yung mukha nung kumuha ng bag ko?" and from there, I can't say anything. Hindi ko alam kung bakit ako kinabahan pagkatapos maalala kung sino ang kumuha ng bag. Kakaiba ang bilis nya at talagang hindi ko alam kung para saan ang paghangang nararamdaman ko. Tama bang humanga sa isang magnanakaw.

Maybe he was used to it?

I shooked my head slowly as an answer. Nanginig nanaman ang kamay ko nang maalala ang masungit nyang mga mata. He's that pissed but he still managed himself to respect my Mom. I knew how they badly want the bracelet my Mom bought. Napayuko ako.

Kung may nagawa man lang sana ako.

Tinaas ko tingin ko kay Mommy. Nagtaas sya ng kilay hanggang sa unti unting lumambot ang ekspresyon ng mukha nya. Nagtaka ako. "I'm sorry honey, I'm just scared of losing you, please be more careful next time." she said as she kissed my forehead.

"I'm sorry Mom, it's my fault.." I whispered slowly while playing with my nails. Sinusubukang pawalain ang kabang nararamdaman.

"No honey, it wasn't your fault. Hindi naman ikaw ang nagnakaw." she caressed my hair. I closed my eyes then I hugged her tight. "All I want is your safety.." she then whispered.

Tahimik kaming kumain sa hapag. Hindi man nya sinasabi pero alam kong malungkot sya. That bag was my big brother's gift for her, well, sabi nya. It's her favorite because it is sentimental. I know how much she loves my lost brother. That's her first baby before me and she lost it. Kaya alam ko kung gaano kalungkot para sa kanya na mawala ang bag na ibinigay sa kanya ni kuya.

Pagkatapos kumain ay tumayo ako. I made up my mind. Hahanapin ko ang kumuha ng bag ni Mommy. If it kills me, then.. no! I don't think he can kill me. Mas matanda ang lalaking yun sakin but I don't think so he can kill me! Wala sa.. Wala sa itsura nya. He doesn't even looks like a thief, pakiramdam ko'y ginawa nya lang yun dahil kinuha ni Mommy ang bracelet na para sana sa kambal nyang kapatid.

Mukha nga syang isang anghel kesa isang magnanakaw.

What?? What am I thinking?

But he really looks like an angel. A fallen one.