Conscience Of Love

Chapter 3

Welcome

"Magnanakaw ka talaga?" bago kopa mapigilan ang sarili ko'y naitanong kona.

Naglalakad na uli kaming dalawa sa tabing dagat. Tapos na kasi sa pagdudugo ang paa ko. Hindi ko alam kung sa paanong paraan nya yun ginamot ngunit nawala ang hapdi non.

He looked at me. "Gusto mong maligo sa dagat?" he asked innocently neverminding my question. Umiling ako.

"I'm not allowed to.." I whispered as I looked down. Ramdam ko sa gilid ng mga mata ko na tinitigan nya ako. Inilipat ko nalang ang paningin ko sa dagat.

Pinagmasdan ko ang dalawa nyang kapatid na masayang naliligo sa dagat. Naghahagisan ang mga ito ng tubig, tawa ng tawa. Napangiti ako. Despite of the simple life they have, they were this happy. Well, I have an extravagant one but I still feel empty.

"Tatlo lang kaming magkakapatid. Panganay ako." he shared. Siguro'y napansing kanina pa ako nakatingin sa mga kapatid nya. "Ikaw, nag iisang anak ka?"

"Oo, my brother went to heaven already, in his very very young age. Hindi kona naabutan." ngumiti ako.

I've told people that a lot of times but no matter how much I tried to hide the pain.. I'm still not good enough to hide it. Hindi nawawala ang sakit. Since I was a little girl back then, I always wished for a companion. But I have nothing but myself.  Siguro isa yon sa dahilan kaya nalulungkot ako ngayon..

I thought he'll be sorry for bringing up the topic but he didn't. Nasanay lang siguro akong humihingi ng pasensya ang mga nagtatanong ng ganon. Nanatili syang tahimik habang pinagmamasdan din ang dalawa nyang kapatid. Pinagmasdan ko muli ang tahimik na dagat. Siguro sa susunod... Hindi na ako matatakot na subukang sumuong sayo.

"Tanghali na. Uuwi na kami, sama ka?" he genuinely smiled after asking. Isang mapagkumbinsing ngiti. Mabilis akong tumango. I suddenly feel comfortable while walking with him. Seems like he had been my best friend since then kahit ang totoo'y ngayon lang kami nagkakilala.

Mainit ang dugo ko sa kanya nung una.. sa totoo lang. But there's really something in his smiles and his blue eyes that convinced me... that he really is a good person.

Umuwi kami sa kanila. Masayang sumunod ang dalawang kapatid nya sa kanya. They're both wet, hindi man lang nagdala ng damit pamalit. I'm worried cause they might get sick. Pero nang marealize kong malapit lang ang dalampasigan mula sa kanila'y nawala ang pag aalala ko.

A lady in her mid 40's walked towards us. Pakiramdam ko'y iyon ang nanay nila Shan. Hindi sya kamukha ng anak ng lalaki but she looks like a xerox copy of her two little angels. Napangiti ako, walang kasing amo ang kanyang mukha. Tila kanina pa nag iintay sa mga anak.

"Anak.. saan kayo galing?" she asked.. Well, as I thought.

Tumingin ang ginang sakin. She glared at me from head to foot. Nagtagal ang tingin nya sa mukha ko atsaka ngumiti. Bahagya pakong kinabahan thinking that she might judge me on the way I dress. Narealize ko kasing masyado ngang kakaiba ang suot ko kumpara sa mga suot nila.

"Sa tabing dagat nay." Shan said.

"Uh hi po.." sumingit ako dahil hindi nya talaga tinatanggal ang tingin sa akin. I gave her a polite smile. Hindi nawawala ang tingin nya sakin and her eyes was covered by amusement.

"Shan kaibigan mo?" tanong nya sa anak. Tumango si Shan. Nahiya tuloy ako bigla. "Nako hija, napakaganda mo!" she finally voiced out. Not that I'm being mayabang but... I'm really used to it." Halika halika, dito ka at napadami ang niluto kong pagkain. Sumabay kana samin"

Bahagya akong nagulat. Sumabay? I'm not part of their family. She's not even my Mom's ally or business partner... not even a friend yet she was inviting me for lunch?