Nauczyciel, który zmienił wszystko

🌸Rozdział 68🌸

Mikołaj

Od razu mi mina zrzedła. Oczywiście miało to swoje plusy. Moglibyśmy być już oficjalnie razem, ale z drugiej strony byśmy się tak często nie widzieli. Szczególnie, że to już klasa maturalna i większość czasu szatynka będzie spędzać na nauce.

Uważnie mi się przyglądała, bez żadnej konkretnej miny, wyczekując mojej reakcji. A ja sam nie wiedziałem, jak powinienem to skomentować. Przyzwyczaiłem się do jej obecności, jak siedziała z Laurą w tej ławce pod oknem. Nie wyobrażam sobie, że miałoby jej tam nie być.

- Jak to ? Dlaczego ?- w końcu udało mi się coś z siebie wydusić. Patrzyłem na dziewczynę z ogólnym przerażeniem w oczach. 

Ku mojemu zaskoczeniu, Paulina zaczęła z powagą wpatrywać się w moje źrenice. Ta wymiana spojrzeń trwała przez jakąś dłuższą chwilę. Potem nastąpiło coś czego się wcale nie spodziewałem. Dziewczyna wybuchła śmiechem. 

-Hahaahaha nie mogę, hahahha mój brzuch- rzucała się po łóżku, trzymając za brzuch. Patrzyłem na nią i nie wiedziałem, co mam teraz myśleć. Miałem totalny mętlik po tym wszystkim, i ta jej teraźniejsza reakcja. O co w ogóle chodzi ?

- Nie no, wkręciłam Cię. Dzwoniła mama, żeby mi przypomnieć, że za tydzień jedziemy do Hiszpanii- wzruszyła ramionami i wstała. Chciała gdzieś mi uciec. Na szczęście w porę się obudziłem i ją pociągnąłem jednym sprytnym ruchem, tak że wylądowała tuż przy mnie. Przeniosłem się nad nią i położyłem dłonie, w taki sposób, że jej głowa znajdowała się w środku. Była zaskoczona, 1:1 skarbie.

- Czy Ty Paulinko, naprawdę myślisz że taki rodzaj żartu mnie bawi ?- odpowiedziałem spokojnym tonem

- No a nie ? Sam przyznaj, że było to nawet dość zabawne

- Za cholerę nie było, wystraszyłem się. Bardzo- dodałem szczerze

- Mikołaj, jesteś zbyt spięty. To był tylko malutki żarcik.- słodko się uśmiechnęła

- Jakoś mnie nie rozbawił, a Kochanie żart jest wtedy kiedy obie strony się śmieją, wiesz ?- owinąłem sobie na palec kosmyk jej włosów, nawet nie zauważyłem kiedy włosy szatynki stały się aż takie długie, sięgały już prawie do pasa

- Nic się nie dzieje Miki. Poza tym nawet jakbym zmieniła szkołę, czy cokolwiek, to między nami nic nie zmienia. Powiedziałam Ci już , że jestem absolutnie pewna tego wszystkiego co między nami się dzieje, więc nie musisz się bać- uśmiechnęła się. Nie wiem co miała w sobie, ale jak mówiła do mnie, czułem taki napływający spokój, że cała złość i negatywne emocje, wyparowały. Jej głos mnie uspokajał.

- No dobrze, mogę Ci wybaczyć ten nieśmieszny żart, ale to ostatni raz- pogroziłem jej palcem

- Dobrze, a teraz mnie puść, idę sobie przynieść wodę

- Okayyy- zamyśliłem się- z lodem i listkiem mięty, prawda ?

- Doskonale mnie znasz, ale gdzie Ty idziesz ?- zabrałem ręce i podniosłem się z łóżka

- Przynieść Ci wodę

- Przecież wiem gdzie jest kuchnia, woda i inne rzeczy, poradziłabym sobie- cicho prychnęła

- Niezmiernie mnie to Kochanie cieszy, ale chcę Cię wyręczyć - zaśmiałem się- no ale wiesz jak się kiedyś tu wprowadzisz, to świetnie, że już wiesz co gdzie jest- krzyknąłem z kuchni

- Czyli rozumiem, że tak się podlizujesz do momentu przysięgi małżeńskiej ?

- No dokładnie, sekunda po przysiędze idę na urlop dożywotni. Role się odwrócą. Paulina ! Chodź tu, gdzie jest mięta ?- krzyknąłem ponownie, bo nigdzie nie mogłem znaleźć tej mięty. Nawet zacząłem się zastanawiać, czy ja ją mam, ale muszę mieć bo Paulina już ją piła. Długo czekać nie musiałem