What Makes Life Divine│Valiente #1

CHAPTER 12

CHAPTER 12

"Nako, dalaga na si Abreu!" Nahihiya akong ngumiti nang 'yun ang ibungad sa akin ni Tita nang makita ako. Lumapit kaagad ako sa kanila sa dining table at nakipag beso sa kanya. Ayaw niya kasi ng mano. Typical maarte na Tita.

    Hinawakan niya ako sa braso habang nginingitian. "May boyfriend ka na?" She asked. I shook my head as I flashed a small smile. She's been asking me that question everytime we see each other. "Dapat lang."

   Hindi ko alam ang sasabihin ko. Kaya niti na lang ang sinagot ko at naupo sa harapan nila.

   "Mag d-doctor ka pa," she said. Same reasons everytime we met.

    Ngiti nanaman ang sinagot ko.
  
   "Kayo ng Kuya mo ang unang Austria na may MD sa pangalan!"

   Ngumiti ako sa naging reaksiyon ni Tita. High school pa lang kami ni Kuya at marami pang pwedeng mangyari.

   "Ayaw mong may sumunod sa 'yo?" Tanong ni Mama kay Tita habang naglalagay ng kanin sa plato niya.

   "Ayos lang naman," nakangiti niyang sabi. "Pero alam mo naman..."

   Napatango na lang si Mama.

   Tita got her PhD. She's a phychologist. I think she just don't see any potential kay Kuya being a phycologist. And for me... Alam ko sa sarili ko.

    No. I can't even talk to people! So, how am I going to help people's mental problems?!

   "Basta, don't get into a relationship muna," nakangiting sabi ni Tita. Napakagat ako sa labi ko.

    Now I can feel my conscience.

    Nakokonsensya na kaagad ako kahit nagkakagusto pa lang naman ako...

   "Is... A relationship a burden?" I asked her.

    Kunot noo akong tinignan ni Mama. "Bakit? Meron na ba? Abreu Gayle?"

   I shook my head. "Wala po."

    Nagsimula na lang akong kumain nang maramdaman ang posibleng mga tanong niya. Pero hindi naalis ang tingin sa akin ni Mama. Nag-panggap na lang ako na hindi siya nakikita at nag-patuloy na lang sa pag-kain.

    Tita laughed. "It's okay naman," she said, dahilan para mag-taas ako ng tingin sa kanya. Nginitian niya ako. "All you need is... Moderation. Time management."

   It's like... It gave me hope. Well, not until my Mother spoke.

   "No," she said. "No, Abreu. No relationship."

   I looked at her before I let out a short laugh. "I won't," I said, smiling at the both of them. "Of course, I won't."

    After we ate tinulungan ko si Yaya na mag-lipit ng pinag-kainan. Natulala na lang ako dahil sa naging usapan namin kanina. No relationship. Bakit? I said I'll try, hindi ko naman siya jojowain. Atsaka hindi naman siya nanliligaw! And... Why do I care? Dati naman I used to ignore the boys who likes me!

   "Abreu?" Napalingon kaagad ako ng marinig ang boses ni Tita. Nginitian ko siya at inabot kay Yaya 'yung plato na hawak-hawak ko.

   "Bakit po, Tita?"

   She smiled. "About what talked about... Meron na 'no?"

   God, she's so straight forward.

   I shook my head. Well, I'm not lying.

   She smiled again before she sat on chair. Naupo na din ako. "May nagugustuhan ka na ba?" She asked in excitement as she scooped towards me. Namula ako. She smirked. "Uh-huh..."