CHAPTER 9

178 9 3
                                    

CHAPTER 9

I bit my lower lip while we're standing infront of my dad's house. Kuya put his arms around my shoulder before we took a step forward. Parang sasabak ako sa isang challenge, ah.

   "Hala, nandito na kayo!" Masayang bati ni Tita Vic at niyakap si Kuya bago ako. "Akala ko hindi na kayo pupunta, medyo nalate kasi kayo."

   I smiled. "Happy birthday, Tita."

    She smiled and pulled us inside the house. Medyo nakahinga ako ng maluwag nang makita na wala gaanong bisita. Sila sila lang talaga.

   "Hi, Abreu," Kuya Lauren welcomed me. I just smiled at him as I grip on Kuya's arms. Kuya laughed before he greeted our other brothers. "Tara, kumain na tayo."

    They are not really our real brothers. Anak sila ni Tita Vic, pero hindi ni Papa.

   I took a deep breath as we walk towards the dinning room. Sinalubong kaagad kami ng mga ngiti ng mga kapatid namin. Ngiti lang rin ang naisagot ko.

   "Aldrin," I heard our father said behind us.

    "Pa," masayang ani Kuya bago harapin si Papa at yakapin. Nag usap sila habang ako ay pilit na nakangiti habang pinapanood sila.

   Kumalas sila sa pag yayakapan nila. My father looked at me. I smiled and he did the same thing before he nuzzled my hair. 'Yun lang at lumapit na siya kay Tita Vic.

   "Try this, Ab! Eto pinaka masarap sa lahat," nakangiting sabi ni Kuya Liam at nilagyan ng pagkain ang plato ko. Kuya Liam, he's probably the 'cook' sa mag kakapatid.

   "How's school, Aldrin?" My father asked, and my Kuya answered him. Well hindi niya sinasali 'yung mga kwento about sa pakikipag away niya, puro lang about sa mga achievements niya.

     Nakangiting tumango si Papa. "That's nice. Anong pre-med ang kukunin mo? Graduating ka na."

    Yeah, right.

    Mama always wanted us to be a doctor. She was supposed to be a doctor... Pero hindi natuloy dahil pinagbuntis niya si Kuya. At mas lalong hindi natuloy dahil sumundo ako after three years. Hindi ko alam kung paano sila nag hiwalay ni Papa. Basta ang alam ko lang... Namumuhay ako nun araw araw na walang Ama sa bahay. Si Kuya lang ang nakaranas ng pag aalaga ni Papa. No wonder why their close to each other.

    My Father didn't object about our Mother's dream for us. Siguro dahil sinisisi niya na siya ang nakasira ng pangarap ni Mama. Pero hindi naman 'yun ang iniisip ni Mama, 'cause it was her choice. But in the end... He still left her with two kids to feed.

   I don't get them.

   "I don't know," Kuya said while eating. "Maybe it's up to Mama too. You know... Mother know's best."

   He was not being sarcastic.

    Kuya... Kahit na ganyan siya. Kahit na abno siya, siya na ata ang pinaka the best na kapatid at anak sa buong mundo.

    When he knew that Mama wanted us to be a doctor, pinag sikap niya na mahalin ang subject na science para magkaroon siya ng interes sa medicine, para kay mama. Para masaya si Mama.

   When he knew that I was longing for a love from our father, nagpakatatay siya... At 'yun 'yung pagiging over protective niya, ganoon raw kasi 'yung mga Tatay sa libro at pelikula.

    May pagkacorny pero ginawa niya parin 'yun. Para lang masaya ako.

    Nginitian lang siya ni Papa at nag simulang kumain.

What Makes Life Divine│Valiente #1Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon