Wrong number

63

جونگکوک داشت از کوچه پایین میرفت،در حالی که سعی میکرد تهیونگِ ازار دهندرو پشت سرش نادیده بگیره.پسر گفته شده داشت جونگکوکو به شدت ازار میداد.

میتونیم یه سگ بگیریم؟

صبر کن نه،یه گربه.

یه خرگوش چطوره؟نه،نمیتونم تشخیص بدم کدومش تویی.

اوه نگاه کن، یه شکلات فروشی.

مامانبزرگم بهترین کوکیارو میپزه.

همه اینا تو دو دقیقه ی گذشته.

از این رو ،جونگکوک فکر میکرد که اون ای دی اچ دی( اختلال کم توجهی و بیش فعالی در بزرگ سالان) داره.یا تهیونگ فقط‌میخواد اون توی مود بدی باشه.
برای اینکه همه چیز بدتربشه،بارون شروع به باریدن کرد.نه از اون بارونا که تو چند دقیقه قطع میشن,نه.داشت شدیدا میبارید.

جونگکوک آه کشید و توی بارون قدم زد انگار که هیچی نیست.

یکدفعه،اون‌نمیتونست قطره های باران رو حس کنه که بهش برخورد میکنند.بالارو نگاه کرد و یک چتر بالا سرش دید،که توسط یک تهیونگ خندان نگه داشته شده بود.

"حالا،ما نمیخوایم که تو سرما بخوری،میخوایم؟"تهیونگ دستش انداخت.در حالی که بینی سرد پسر جوونترو فشار میداد.در جواب،اون چشماشو چرخوند و به راه رفتن ادامه داد.

به آسمون نگاه کرد و آه کشید.این قرار نبود به زودی قطع بشه.

"ما باید بریم آپارتمان من،اون یه خیابون اونور تره."تهیونگ پیشنهاد داد.با انگشتش به روبروشون اشاره کرد.

جونگکوک داشت شروع میکرد که اعتراض کنه،وقتی یک نور رو دید بعدش صدای بلند رعد و برق به دنبالش.
جونگکوک سرشو به سرعت به معنای موافقت تکون داد.

این یک راز نبود که جونگکوک از رعد و برق میترسید.هر کسی که بیشتر از یک ماه اونو میشناخت میفهمیدش.همه بجز تهیونگ.اینطوری نبود که تهیونگ احمق باشه،نه.اون خیلی بیشتر از چیزی که نشون میداد باهوش بود.

ولی قضیه اینه که،جونگکوک هیچوقت شکایتی نمیکرد.برای چهار ماه گذشته از قرار گذاشتنشون،دو تا طوفان رعد و برق اتفاق افتاده بوده،حالا،سه تا.هر دو بار تهیونگ‌پیش جونگکوک نبود.چرا؟جونگکوک اونو از خونش پرت میکرد بیرون.

الان چی فرق داشت؟آپارتمان اون 20دقیقه فاصله داشت و از طرف دیگه،برای تهیونگ چند دقیقه دور تر بود.

و شاید،فقط شاید،جونگکوک میخواست تو بغل دوست پسرش باشه.

***

به محض اینکه تهیونگ درشو باز کرد،به صدای پارس اروم اومد.تانی دویید اومد تا به پیشوازشون بره.
"هی." پسر گفت و روی زانوهاش نشست تا سگشو نوازش کنه.