Birini ne kadar çok sevebilirsiniz?
Ya da birini ne kadar çok bekleyebilirsiniz?
Hiçbir şeyden haberiniz olmadan kalbinizi verdiğiniz kişinin, kalbinin başka birine ait olduğunu öğrenseniz ne yapardınız?
Eğer tüm bunların cevabını merak ediyorsanız...
Evimizin bahçesinden içeri girerken bakışları etrafta gezdirip ne kadar özlediğimi fark ettim. Bahçesinde koşup, oynayarak büyüdüğüm evim benim için her zaman çok özel olmuştu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayallerimde buraya üzgün bir şekilde gelmek yoktu ama Eva sağ olsun her şey bir anda alt üst olmuştu.
Sınavlarımı bitirip, mutlulukla ve özlemle gelmeyi planladığım yere gözyaşlarım ve korkularımın içine hapsolmuş şekilde gelmiştim.
Yıllardır annemin özenle bakıp büyüttüğü çiçeklerinin arasında evin kapısına ilerlerken bir anda açılan kapıya baktım.
Abim endişeli gözlerle kapıda durmuş bana bakıyordu. Sürüklediğim valizi olduğu yerde bırakıp iki yana açtığı kollarının arasına koştum.
Her daim beni sımsıkı saran ve güven veren sıcak kollara sığındığımda gözyaşlarım kendiliğinden akmaya başladı.
"Güzelim." Abim başını saçlarıma gömüp art arda öpücükler kondururken bende yanağına peş peşe birkaç öpücük kondurdum.
"Abim."
"Ağlama Derin'im. Sen sakın üzülme." Abimin boğuk sesi kulaklarıma ulaştığında ondan biraz uzaklaşıp yüzüne baktım.
Hayran olduğum mavi gözlerinin içi kızarmıştı. Gözlerinde endişe ve korku bana okulu ilk kazandığım zamanı hatırlatmıştı. Gözlerinde, o zaman olan ifadenin aynısı vardı.
"Asıl sen üzülme abicim." Abime yeniden sarıldığımda geniş kollarını omuzlarıma sarıp beni iyice kendine çekti.
Heybetli bedeninin yanında ufacık kalmayı her zaman çok sevmişimdir. Abime sarıldığım zaman onun kollarında kaybolmak hoşuma gidiyordu.
"Hadi durmayın kapıda içeri geçelim." Diyen annem ile abimden ayrıldım.
Abim annem ile babama;
"Hoş geldiniz." Derken babam sadece başını sallayıp evden içeri girdi.
Abim anneme dönüp;
"Durum nasıl?" Diye sordu.
"Barut gibi, her zamanki Halil işte."
"Yumuşatabilecek miyiz?" Abimin sorusu ile bakışlarımı anneme çevirdim.
Açıkçası pek umudum yoktu. O resmi gören babam beni hayatta geri yollamazdı.
"Emin değilim Deniz. Baban çok öfkeli, bir daha o okula gitmeyecek diyor başka da bir şey demiyor. Huyunu ikinizde biliyorsunuz." Annem üzgün bir şekilde konuşurken duran gözyaşlarım yeniden akmaya başladı.
