TWO BODIES, ONE GOODBYE 1 (COMPLETED)

TBOG 34: TERRY IS BACK

Terry's POV

I felt my eyes so heavy. I took a glimpse and closed my eyes again. A deep breath was in me right now. When I can't breath, I widely opened my eyes and I my gazed was focused straight.

"Ma-Doc! C'mon... She's awake!" the girl started shouting and finding for a doctor. Nasaan ako?

I shrugged and I extremely closed my eyes. Where I am? Hindi ko pa rin maigalaw ang aking mata kahit anong gawin ko. Nakatulala lang ako sa itaas at hindi gumagalaw. Naramdaman ko ang pagpasok ng mga Doctor sa loob ng silid ko and they started checking my eyes using a small doctor flashlight.

"Thank God, she's awake..." Naiiyak na saad ng anak ko. Wait, anak ko? I saw Jennifer standing beside me, she's my only daughter and she's beside her daughter---Ca-Cassandra?

Nanlaki lang ang mata ko nang makita kong umiiyak si Cassandra habang nakangiti. Biglang sumakit ang ulo ko kaya napahawak ako dito at tila ba may mga ala-ala na pumapasok sa aking utak. My head is breaking!

"Mamala?Are you okay?" my body shrugged for another time when I heard her calling me Mamala. No!

"Ca-Cassand--"

"Yes Mamala! It's me, your grandchild. I missed you so much...." She hugged me. So this all means... Ako nga... Ako nga si Terry. Hindi muna ako sumagot sa kanya dahil hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyayari. Tiningnan ko ang aking balat at, kulubot na ito. Kulay puti na may mga kayumanggi. Balat ng isang matanda. Nananaginip ba ako? O eto na talaga ang katawan ko?

Agad akong lumingon sa salamin na naroon sa aking gilid at nagulat sa aking nakita. Tunay ngang, matanda na ang aking balat at katawan.

"Doc? What's happening with her?" tanong ni Jennifer sa doctor na nakatayo sa tabi niya.

"Maybe it's just part of her comatose. Actually, she's weird but let's just check her..." saad ng Doctor bago lumapit sa akin.

"Grandma, I'm Doctor Mariel. Ahm, Can I ask something or may I check you?" I nodded my head to say yes. I still can't talk because of shockness.

"Ahm... Do you feel any pain?" I shook my head.

"Do you feel any unnecessary tiredness, dizziness or whatever?" I still shook my head. Wala akong maramdaman. At, sakit lang naman ng ulo pero nawala din.
Habang tumatagal ang pagmulat ng aking mata, unti-unting naglalakbay ang utak ko at unti-unti rin akong nalilinawan kung pano ako napadpad sa makabagong mundo gamit ang relo at kung pano tumakbo ang buhay ko no'ng hindi pa ako bumabalik.

"Mamala? Are you sure?" I nodded. Tumingin ako sa paligid at ang daming oxygen na nakakabit sa akin.

"Ye-Yeah. How many days or months I'm lying here?" mahinahon kong tanong. Tinitingnan ko pa rin si Cassandra pagkat hindi pa rin ako makapaniwala. Apo ko siya? At, yung apo ko'y nakipagsapalaran para sa pangarap at gusto ko? Ako pala ang mamala na sinasabi niyang sumasakal sa kanya. Apo ko ang pinapahirapan ko at nagpahirap sa 'kin?

"50 days! Exactly." she answered. Lumapit sa 'kin si Jennifer na ina ni Cassandra at niyakap ako.

"We're glad that you're back... Actually, kauuwi palang ni Cassandra from the Philippines last two days..." I nodded.

"Where I am?" tanong ko.

"Ma? Nasa hospital ka! And, nacomatose ka without any symptoms na pinakita. Actually, hindi ko rin alam ang nangyari. Naalala ko lang, bigla mo nalang nabitawan ang baso na hawak ko at natumba. Kaya, we ran you here at the hospital.... And now you're finally back!" I see. Kasalukuyan akong naghuhugas ng plato that time when I suddenly dropped the glass and hindi ko na alam ang sunod na na nangyari. Pero, bakit gano'n? Bakit wala akong maalala na may anak na pala ako at apo no'ng batang Terry pa ang nakakasalamuha ni Cassandra?