Painful Sunset

Chapter Ten

10

"Wuy" someone called me.

Nasa malayo ang aking tingin at unti unting binaba sa taong tumawag sa akin. It's Mayara again.

Tinaasan ko sya ng kilay, naka crossed  arm sya at nakatingala sa akin. Nandoon sya sa bandang loob ng gate nila pero dahil sa lakas ng boses non, nakaabot dito sa second floor ng bahay namin.

Tinitigan nya lang ako at walang ano anong tumawid ng kalsada at... pumasok sa gate namin!

Aren't she done with her scenes? what the?

Yung ganyang mga postura nya, ibang dating na yan. Tsk. Tsk. Tsk.

Pagkalipas ng minuto, narinig ko na ang mga yapak sa hagdanan. Padabog na naman syang maglakad. Natatawa na lang ako sa ikinikilos nya, kahit kailan.

"Oh?" bungad ko ng nasa harapan ko na, nananatiling naka crossed arms pero this time, nakataas na ang kilay nya.

"Anong nangyari sayo?"

Binigyan ko sya ng nagtatakang tingin, inalis nya ang pagkataas ng kilay at pinalitan iyon ng kunot noo.

?????

"Bakit ka pumunta sa POG?"

Ano na man kayang nangyayari dito??

"What are you saying?" nagsalita na ako.  Maang maangan...

She know something... She's my best friend, I can't hinde anymore..

"I saw Daremm" usal ko at tumalikod sa kanya. Pinipigilan ang mga nagbabadyang luha. Nagpaulit ulit na naman ang mga naging napag usapan namin sa Parke.

Mula sa pag confess nya,

Pag confess ng love at...

Pag confess na sya si DAREMM.

Hanggang sa mga dahilan at nangyari sakanya...

Lahat lahat.

"Huy" natauhan ako sa mariing tawag ni Maya. Nasa katabi ko na pala ito!

"A-anong nangyari?" nag aalinlangang tanong nya.

"Inamin nya lahat. Sinabi nya rin yung dahilan nya kung bakit iniwan nya ako" dere-deretsong paliwanag ko at tumungo. Umiyak ako ng tahimik sa aking palad.

"Come here" aniya, nilingon ko sya at inalok ang braso nya para yakapin ako.

Hindi ko na iyon natanggihan, ngayon kailangan ko to.

"He said, i-ipinamigay sya ng mama nya. I told you w-what's with him and his mother, r-rght? Aside o-of ayaw sa kanya ng mama n-nya, k-kailangan daw nun ng p-pera. He didn't refused or resist. H-he sacrificed his s-self for her mother"

"Kaya kahit hindi n-nya ko kayang iwan, ginawa n-nya Kasi... k-kailangan. Hindi nya sinabi, h-hindi ko sya natulungan. Ang sakit s-sakit marinig yung mga s-sinabi nya kanina, he felt s-so hopeless... He felt so w-weak and sad. Wala akong nagawa f-for him" dugtong ko pa. Pinaikli ko na lang dahil hindi ko na Kaya. Humagulgol na ako sa mga balikat nya, feeling the pain again.

"Nasaktan ako sa ginawa nya, pero mas nasaktan ako sa dahilan nya" ani ko pa.

Wala akong nagawa para sa'yo... Daremm, sorry.

"He confessed years ago.. and when we met each other at the park.." ako oarin.

"He confessed again, with the same lines.. he still love me"

Walang sinabi si Maya, pero ramdam ko ang pag intindi nya. Patuloy nyang hinahaplos ang likod ko, yakap pa rin ako.

Pakiramdam ko, mas dumoble yung sakit sa mga narinig ko.

"Do you still love him too?" Hindi ko inaasahan ang tanong nya!

Kusa nya akong nilayo mula sa kanya, hinawakan ang magkabila kong kamay."Sya pa rin ba?"

"I d-don't know." tanging naisabi ko na lang.

Hindi ko alam, Maya... Kasi, masyadong akong nasasaktan ngayon.

"Noong nag confess sya sayo, anong na feel mo?"

"W-wala. Ewan." nalilito ako!

Pilit kong inaalala ang scene na yon at iniisip kung pano ako nag react don, oero hindi ko kaya! Wala akong matandaan!

Hindi na sya nagsalita pa, ngumiti lang at lumapit sakin... Muli akong yinakap.

"You should rest."

Iginiya nya ako papuntang kwarto, sinamahan sa loob at iniupo sa gilid ng kama.

"Alam kong masyadong naging mabigat ang nangyari, magpahinga ka na."

"Thank you"

"I am Mayara Gale Daez, your best friend.. and i will always be your shoulder whenever it's hard for you to carry on." sinserong sambit nya. Napangiti ako at hindi ko napigilang yakapin na sya.

"Thank you for always being there"

"Welcome, I love you hahaha" natawa sya. Nahawa ako at natawa na rin, pinunasan nya pa ang mga luha ko at tinapik sa balikat.

"Bye"

Pagkasaradong pagksarado nya ng pinto, doon ko napakawalan ang malalalim na buntong hininga.

Do I still love him?

Is it him??

Still him???

Napapabuntong hininga na lang ako sa isiping yon, at ngayon na mag isa na naman ako... Ramdam ko ang bigat at pagod ng pakiramdam ko. Bakit gan'to kalungkot ang mga pangyayari sa buhay ko?

Nahiga na lang ako at itinuon ang tingin sa ceiling. Pakiramdam ko walang pumasok sa utak ko bukod sa nangyari kanina. Sa tagal tagal ng paguulit ulit nun sa utak ko ay biglang...

Different.. seems like, you like me?

Different.. seems like, you like me?

Different.. seems like, you like me?

Abnoy!!!

Assuming!!!

Tsk, panira ng pag iisip!!!

Inis kong inalis sa isipan ko ang mga linyang iyon, ngunit muling pumapasok at nag papaulit ulit sa isipan ko at parang ibinubulong sa akin!

Ampota!