Live, Love, Longer

CHAPTER 21

Live Longer

Nandito kami ngayon sa opisina ni Alex. Mayroon siyang maliit na kwarto rito kaya dito na siya natulog. Naghihintay na lang kami ng doctor. Nagtitingin-tingin ako sa paligid. Halos puno ng mga litratong naka frame ang paligid, litratong may kasama siyang iba't ibang pasyente. Napabaling ako ng tingin ng bumukas bigla ang pinto.

"Am I in the right room?" Nagtatakang bulong ng doctor sa kaniyang sarili.

"He's there" I said then pointed where Alex is.

"Bro, nandito ka palang kahapon nandito ka nanaman ngayon" Rinig kong sabi ng doctor kaya naman pumasok na din ako sa kwarto. Parang may mali sa pagkakasabi ng doctor, o ako lang ang nag-iisip na meron itong ibang meaning?

"What was he doing here yesterday?" Nakakunot noong tanong ko. Nakangiting tumingin sa'kin ang doctor.

"He was here because his head was hurting again" sabi niya. Bigla naman siyang hinila sa kamay ni Alex. I though he was here because he was needed.

"What do you mean 'again' "

"Oh he was he-" hindi na niya natuloy ang sasabihin niya dahil biglang tumayo si Alex at tinakpan ang kaniyang bibig. Sinamaan ko siya ng tingin.

"Let him go" madiing sabi ko.

"He's talking nonsense ry, I was here because of an emergency" He defended.

"Let him talk" Diretyo akong nakatingin sakaniyang mata habang sinasabi 'yon. Nang hindi pa rin niya binitawan ang doctor ay lumapit ako rito saka ito hinila papalayo kay Alex.

"Stay here" Hinila ko papalayo sa kwartong iyon ang doctor. Tumigil lang ako ng nakasigurado akong nakalayo na talaga kami.

"Talk" kaagad na saad ko.

"Ah..."

"Talk! Anong ibig sabihin ng sinabi mong 'again' kanina?" Matalim ko siyang tinignan ng hindi siya nag-salita.

"Ayaw mong magsalita? Fine" I said saka lumapit sa monobloc chair upang umupo rito.

"Hanggang hindi ka nagsasalita hindi tayo aalis dito" Isinandal ko ang likod ko sa upuan saka pinagkrus ang mga kamay.

"But I have a meeting in 30 minutes"

"Then talk. Kung nagmamadali ka dapat kanina kapa nagsalita. Lumilipas ang mga oras, time is gold lalo na sa inyong mga doctor"

"You should just ask Alex"

"Sa palagay mo ba magsasabi 'yon ng totoo? You heared him, He was making an alibi" I seriously said. Napahinga siya ng malalim saka umupo sa upuang malapit sa'kin.

"Don't be mad at him kapag sinabi ko sa'yo ang rason kung bakit siya laging nandito." I nodded as an answer.

"Alex was here yesterday because he had headache, Last month he stayed here for about two weeks or three, I don't know but it was because of his headache" Napakunot ako ng noo dahil sa sinabi niya.

"Last month when he stayed here for about two weeks he said that there was an emergency"

"There was but that didn't took long, that emergency only lasted a week" He said.

"What's the reason of his headache?"

"Don't you know?" Biglang tanong niya.

"Would I asked you if I know?" Medyo naiiritang tanong ko.

"Alex is suffering brain tumor for almost three years now." I stopped. I stared at him for a while. Nagbibiro ba siya?

"That's not true" umiiling na sabi ko. "Hindi ko nakikitang nahihirapan siya o dumadaing sa sakit niya, He's always happy"

"Are you riley?" He asked all of a sudden, I nodded.

"You're his happiness" He laugh. "He's suffering headache, vomiting, sleeping problems, and sometimes he has forgotten some of his memories" Pagpapaliwanag niya pa. Ayokong maniwala sa mga sinasabi ng lalaking 'to pero 'yun ang halos nararamdaman ni Alex. Iyon ang mga nakikita kong nangyayari sa kaniya.

"Nasabi ko na ang lahat sayo, May meeting pa 'ko. Nice meeting you ry," Nagmamadali siyang umalis sa harapan ko. Ako ay nakatingin lang sa malaking bintana ng hospital. He's suffering brain tumor but he's not even saying anything. Hindi man siya nagrereklamo sa mga pinagdadaanan niya. Halos isang oras kong iniisip ang mga nalaman ko bago binalikan si Alex sa kaniyang opisina.

Naabutan ko siyang natutulog sa maliit na kwarto niya. Umupo ako saka tinitigan ang mukha niya. Bahagya kong hinaplos ang pisngi niya kasabay nito ang pagtulo ng mga luha ko.

Naisip ko yung mga sinabi kong hinanakit ko sa buhay. Lagi kong sinasabi na mabuti pa siya normal ang pamumuhay, mabuti pa siya walang dinaramdam na sakit. Hindi ko man lang tinanong kung may nararamdaman din ba siya, kung may masakit ba sa kaniya, kung ok lang ba siya.

Bahagya akong napatigil ng makitang nakagising na siya, tinititigan ako. Napatalikod ako sa kaniya upang punasan ang mga luha ko ngunit hinila niya ang kamay ko upang maharap ako sa kaniya.

"Do not wipe your own tears, that is my job. It is my job to remove the tears from your eyes and replace them with joy, my job is to remove the pain from you and replace it with comfort" Ngumiti siya saka tumayo upang yakapin ako.

"You want me to be happy even if you're not? You want to get rid of my pain even if you're in pain?" Tanong ko ng humiwalay ako sa yakap, nakatingin lang siya sa'kin.

"Huwag mong ipakitang ayos kapa kahit hindi na talaga. Huwag kang ngumiti kung hindi mo na talaga kaya. Huwag mong pupunasan ang mga luha ko kung 'yung sayo ay pinipigilan mo lang sa pagtulo"

"Hindi masama ang umiyak kapag masakit na talaga, Hindi masamang magpahinga kung hindi mo na talaga kaya." I said then smiled at him. He was just staring at me kaya ako natawa, tumayo ako at niyakap siya.

"After my surgery, ikaw naman. Sasamahan kitang magpanggaling, so we can explore more places" I whispered. He hugged me tight.

"I'm sorry I lied, I just didn't want you to worry about me. You have your own problem at nahihirapan kana din sa sakit mo kaya mas naisip kong 'wag na lang sabihin ang tungkol sa nararamdaman mo" He said as he hugged me. I parted from the hug then touched his two cheeks and smiled sweetly.

"We will live longer, Tiwala lang" sabi ko saka ulit siya niyakap.

"We're going to live longer, together"
_________________________________________

Keep safe ^_^