Ang Girlfriend Kong Tomboy

CHAPTER 36

CHAPTER 36 - Tree House

Kian's POV

Nakalabas na din ako sa ospital.

Nandito ako ngayon sa bahay namin.

"So ang ibig mong sabihin, si Maze ay yung dati mong girlfriend?" halos hindi makapaniwalang tanong ni Leil.

Kasama ko ang lima ngayon. Kinukulit nila ako. Gusto raw nilang malaman ang nangyari.

"Anong dati? Girlfriend ko pa rin siya hanggang ngayon," pagtatama ko habang nakangisi.

"Kung ganun, ibig sabihin ay babae si Maze?" nanlalaki ang mga matang tanong ni Lake.

"Ganun na nga," nagkibit-balikat ako habang sinasabi 'yon.

"Salamat! Akala ko wala na akong pag-asa!" Tumalon talon pa si Lake habang malapad ang ngiti.

Tumayo naman ako at nilapitan siya para batukan.

Hinawakan ko ang kwelyo ng damit niya. "Leche! Wag kang magkakamaling lumapit kay Elle kung ayaw mong bugbugin kita! Akin si Elle!"

"Chill bro." Grabe ang tawa ni Lake. Tumawa rin sila. Leche!

"Akalain mo, pinagtagpo pa rin kayo?Hanep! Parang teleserye lang." namamanghang wika ni Ran.

"Parang kailan lang, gusto mong gumanti dahil akala mo, inagaw niya si Lia sa 'yo. Yun pala, siya yung long lost girlfriend mo," namamangha ring sabi ni Lux. Pumalakpak pa siya.

"Speaking of girlfriend, since hindi pa nakakaalala si Maze, counted ka pa rin ba as boyfriend niya?" nakangising tanong ni Ran. Nakng! Aba!

"Syempre oo!" mabilis kong sagot habang sumusuntok sa ere. Nakng! Hindi ako papayag na hindi!

"Bro, may plano ka na ba? Anong gagawin mo para makaalala si Maze? Paano mababalik si Elle?" nag-aalalang tanong ni Yan.

Bumalik ako sa pagkakaupo. Lumapit sila sa'kin.

Natahimik ako. Matagal ko nang iniisip yan, pero wala pa rin akong ideya kung paano ko siya mapapaalala.

Maze's POV

I'm on my way to the school's garden. Tapos na ang halat ng klase ko. I want to go there kasi I want to breath in some fresh air.

I'm like a helpless person that keeps on walking. Nakatingin lang ako sa mga paa kong naglalakad, without caring if I'm about to bump into something. Basta I have to reach my destination wherever it is.

When I slowly lifted my head up, I came to a halt. So does he.

We stared at each other for a moment, our eyes locked, with the both of us not wanting to ruin the moment.

I haven't seen Kian since I left the hospital. Hindi na rin ako nakatawag para mangumusta sa kanya kasi I have to clear up my mind.

Buti nalang nandito siya. I'm glad to see him here.

Without breaking our eye contact, he slowly walked towards me, and I to him.

Lots of questions suddenly formed in my mind. I want to ask him everything. I truly want to know. He's my only key to decipher what's behind the door of secrets and forgotten memories.

When we are only inches apart, he smiled to me. I smiled to him.

"My Elle," Kian said almost a whisper.

"Should we talk?" I said.

Umupo kami dito sa bench na malapit sa amin. At first, we're just silent. No one dared to talk. We just sat down beside each other, waiting for the other to start the conversation.