ညဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္သြားေတာ့ ခုတင္ေပၚေကြးေကြးေလးတံုးလံုးလွဲကာ သူ႔ကိုေစာင့္ေနတဲ့ လုက အိပ္ေမာက်သြားၿပီ။ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္ကိုအေၾကာင္းျပကာ သူမ မအိပ္အိပ္ေအာင္ ေစာင့္လိုက္ရတာက ခါးေတြပင္ေအာင့္သြားသည္အထိ။ဒါေပမဲ့လဲ တန္ပါသည္။ ေသခ်ာေအာင္ ပခံုးေလးကို လက္နဲ႔တြန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တုပ္တုပ္မ်ွပင္ မတံု႔ျပန္လာတဲ့သူမ။
Chanyeol အလုပ္စားပြဲေပၚက ဖုန္းကိုအျမန္ဆြဲယူကာ ဝရံတာဘက္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ နံပါတ္တစ္ခုကို နိွပ္ၿပီးေတာ့ အလိုလိုၿပံဳးမိရင္း ေက်နပ္ေနမိတဲ့စိတ္။ အတၱန္ဆန္တယ္လို႔ ေခၚရမလား။
ဒီအခ်ိန္ဆို အိပ္ေနမလား မအိပ္ေသးဘူးလားဆိုၿပီး ထည့္မေတြးစရာမလိုမွန္း ယံုၾကည္ေနမိတဲ့အေတြး။ ေသခ်ာေပါက္ သူ႔ဖုန္းကိုေစာင့္ေနမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။
ဘာလို႔ဆို Do Kyungsoo ဆိုတဲ့သူက ဘယ္အေျခေနမွာျဖစ္ျဖစ္သူ႔စကားကို မလြန္ဆန္နိုင္ခဲ့ဘူးထင္တယ္။
*ဘာေျပာမွာလဲ။ *
တစ္ဖက္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ဆိုလာတဲ့ စကားသံမွာ သူတိုးတိုးတိတ္တိတ္အသံေလးကို တမင္တကာလုပ္ကာ ရယ္ေပးလိုက္သည္။
*တကယ္ကို ေဘဘီက ေမာင့္ဖုန္းကိုေစာင့္ေနတာပဲ။ *
*ေျပာစရာရွိသာေျပာပါ။ ဒါၿပီးရင္ေတာ့ Hyung ေျပာထားသလိုပဲ ကတိတည္ပါေစ။ *
*အိုး...ေယာက္ဖက ေမာင္တို႔အေၾကာင္းသိသြားမွာကို အရမ္းစိုးရိမ္ေနတာလား ? *
*Hyung ထင္ခ်င္သလိုထင္နိုင္တယ္။ အဓိကက က်ေနာ္ Hyung ရဲ႕ဖုန္းကို ကိုင္လိုက္ၿပီးၿပီ။ Hyung ဘက္ကေျပာခ်င္တာရွိရင္ ျမန္ျမန္ေျပာၿပီး အဆံုးသတ္ရေအာင္။ *
သူ႔စကားေတြကို စိတ္မရွည္သလို အေရးမထားသလို တံု႔ျပန္လာတဲ့ Kyungsoo ရဲ႕ေလသံေၾကာင့္ Chanyeol ဝရံတာလက္ရန္းကို ေဆာင့္ခ်ျပစ္လိုက္သည္။
*ဒီမွာ ေဘဘီ !မင္း ေမာင့္ေဒါသကိုလာမဆြနဲ႔ေနာ္!!! အဲ့ဒီ Kris ဆိုတဲ့ေကာင္က ေမာင္တို႔အေၾကာင္းေတြသိသြားမွာ ေသေလာက္ေအာင္ ဂရုစိုက္ေနရေအာင္ မင္းအဲ့ေကာင္အေပၚ ရိုးေရာရိုးသားရဲ႕လား!! ဟမ္!!! *
YOU ARE READING
မောင့်မူပိုင် (Completed)
Fanfictionကျွန်တော့အရာအားလုံးကို မောင် ပိုင်တယ်။ Started-May 30,2019 Ended-Sep 25,2020
