Küçük Hesaplar | Changlix ✓

5. Çok korkuyorum.

Seungmin, hastaneye ulaşmayı az önce başarmış olmasına rağmen bir türlü arkadaşının yanına gitmeye cesaret edememişti. Onun ne denli yıkıldığını az çok tahmin edebiliyordu. Her zaman karşısında güçlü bir şekilde duran arkadaşını şimdi o halde görme düşüncesi içinde tuhaf bir hisse sebep olmuştu. Korkuyor muydu yoksa üzülüyor muydu emin değildi. Hyunjin'e zarar geldiğini ise hâlâ kendine inandıramamıştı bu yüzden bir şey hissetmekten çok bir hiçlik duygusu hakimdi ruhuna. Gerçi kabullense bile ne tepki vereceğini bilemiyordu. Duygular konusunda biraz tutarsız birisiydi.

Gitmek istiyordu ama sanki ayakları yere sabitlenmiş gibiydi, hareket edemiyordu. Bunun tamamen psikolojik olduğunun elbet farkındaydı. Beyni gitmeyi reddediyordu. Olduğu yerde ne kadar dikeleceğini bilmezken birisinin kendisine konuştuğunu duydu.

"Afedersiniz, bir sorun mu var acaba?"

Duyduğu ses ile sakin bir şekilde arkasına döndü ve karşısında duran doktora baktı. Birkaç saniye aralarında basit bir bakışma sürmüştü. Neyse ki Seungmin çok geçmeden ne olduğunu ve doktorun sorduğu soruyu kavrayıp cevap verdi. "Hayır..." Konuşmaktan çok mırıldanmaya benziyordu bu. Doktorun kendisine neden bunu sorduğu anlamamıştı. Dışarıdan sorunlu birisine mi benziyordu? Nedensiz bir şekilde utandığını hissederek yüzünü kapatmak istedi ama yanlış anlaşılacağını düşündüğü için yapmadı bunu. Belki saygısızlık olurdu, belki de kabaca bir davranış...

"Anladım. Ben de orta yerde öylece durduğunuz için bir sorun olduğunu sandım."

"Farkına varmadım, üzgünüm." dedi Seungmin. Hafifçe sağ tarafa geçerken yanındaki doktorun gülümsemesine takıldı gözleri. Ne güzel gülümsüyordu o öyle...

"Yardım edebileceğim bir şey var mıydı?"

"Yok, teşekkür ederim ama sanırım sizin yardım etmeniz gereken başka insanlar vardır." dedi Seungmin. Gülümsemesinden hâlâ kopamamıştı.

"Aslında ameliyattan yeni çıktım, molam var bir süre için."

"Ameliyat mı?"

Seungmin buraya geliş amacına unuttuğunu yeni hatırladı. Bir anda aklının nasıl kaydığını anlamıyordu. Ve şimdi bu ameliyatın düşündüğü kişiye ait olup olmadığını sorguluyordu.

"Evet, bir trafik kazası..."

"O kişi Hwang Hyunjin miydi?"

Gülümsemesi soldu doktorun. Dikkatini çeken bu çocukla bir şekilde de olsa konuşmak istemişti, kötü bir niyeti yoktu ama şimdi bundan fazlasıyla pişmandı. Büyük ihtimal üzgün olan birisiyle, böyle rahat konuştuğu için canı sıkıldı.

"Evet ve özür dilerim, yakınınız olduğunu bilmiyordum."

"Sorun yok ama şimdi gitmeliyim." dedi Seungmin. Daha fazla beklemek eline bir şeyi geçirmeyecekti. Bir an önce gitse ve bu işten kurtulsa iyi olurdu. İçine az önce unuttuğu gerginlik tekrar çöktü. Gerçeklerle yüzleşmesi gerekiyordu.

"Peki." dedi sarı saçlı.

Seungmin arkasına dönüp giderken gözden kaybolana kadar izlediğinin farkında bile değildi. Bir doktorun bu denli ilgili olması onu şaşırmıştı. Hani sağlık çalışanları tamamen soğuk ve kalpsiz oluyordu? Buna açıklamaya uymayan insanların da varlığından emin olmuştu şimdi.

Düşünmeyi bırakıp yoğun bakım servisinin bulunduğu koridora girdi. Girer girmez görmüştü Changbin'i. Tahmin ettiği gibi yıkıldığını şimdiden anlamıştı. Sessiz kaldı, hissettiği duyguların bir tarifi yoktu. Çok karışıktı.

Adımlarını atmaya devam edip yoğun bakım ünitesinin camında, Changbin'innbirazcık arkasında durdu. Büyük olan hâlâ onu fark etmemişti. Sessizce ağlıyordu. Camın üzerinden sevgilisini seviyor gibi görünüyordu.