ALS1: Tears In Hidden Valley

Chapter 10

Chapter 10.

Pangako.

Napatingin ako sa kanya dahil sinabi niya. Nakita ko ang sincerity sa mga mata niya. Napangiti ako nang malungkot habang nakatitig pa rin sa kanya. Nababa na lang ako nang tingin.

"Wag na." Pagtatangi ko.

Baka madagdagan lang ang nararamdaman ko kay Jevier at lumalala pa at baka masaktan lang ako sa dulo.

"Why? I thought you like him." I just shrug my shoulders.

Napailing na lang ako "Tara na? Uwi na tayo?" Anyaya ko sa kanya.

"Mamaya pa. May pupuntahan pa tayo pagkatapos ninto." Sabi niya.

"Saan na naman? Pagagalitan na kamo ako ni tatay dahil sayo." Reklamo ko sa kanya.

"Di yan pina-alam na kita hanggang alas dose." Nagulat naman ako.

"Buti pinayagan ka ni tatay hanggang alas dose?" Gulat na tanong ko.

Kibit balikat lang ang naging sagot niya " Malakas ata ako kay tito." Proud na sabi niya.

Napatawa na lang ako sa sinabi niya at sumunod na lang sa kanya.

Naglakad kami papunta sa tapat ng munisipyo at umupo sa may likod.

Nagtataka lang ako. Nasaan kaya ang Mom niya? Or Dad? Di ko nakikita ang mga magulang niya.

"Nasaan pala Mom mo?" Takang tanong ko.

"Nasa Sta. Rosa." Simple ngunit malungkot na sagot niya.

"Saan ka ba nakatira?" Curios kong tanong.

"Sa Sta. Rosa din. Why?"

Umiling ako. "Wala lang."

Tama siguro si Jevier. Di masyadong close si Ranz at parents nito.

"Gusto mo na bang umuwi?" Tanong sa akin ni Ranz.

"Ayoko pa. Maya maya na lang." sabi ko.

"I'm just curious. Nasaan nga pala Mom mo?" Tanong niya pabalik

I shrug my shoulders. "Ewan ko. Bata pa lang ako iniwan na ako ni nanay ni di ko nga alam ang buong pangalan niya or birthday nya o di kaya edad niya. I just dont know anything about her. But besides of those hatred I'm thankful pa rin kasi niluwal niya ako sa mundong ito."

Napagtingin ako sa kanya at nakitang nakatingin din siya sa akin. Nakita ko ang awa sa mga mata niya.

"Wag ka nag maawa diyan." Natatawang sabi ko.

"I just can't imagine growing up without a mother. You must be a fighter."

Napangiti ako ng mapait. Naalala ko ang pinakamapait na oras sa buong buhay ko. Maybe yes or im not a fighter. I just can't control my feeling right away.

I'm weak.

"Tara na?" Anyaya ko sa kanya.

Tumango naman siya at naglakad na kami papuntang kotse at umuwi na.

Pagkarating namin sa bahay numaba na ako.

"Salamat sa libreng pagkain at libreng pasyal." Nakangiting saad ko.

"Ako nga dapat magpasalamat." Sabi niya.

"Bakit naman?" Tanong ko.

"Cause you made me happy all the time." Sincere na sabi niya.

"Ako pa. Sabi ng tatay ko din yan, na ako daw ang happy pill nya." Proud na sabi ko kay Ranz.

"He must be very proud of you." He said.

"Hindi rin. Di ko pa nga nababalik lahat ng nagawa niya para sa akin. Like nung iniwan ako nanag nanay ko siya na ang tumayong nanay at tatay ko." Madamdaming sabi ko.

He just smiled at me and hugged me. Tightly.

May tumikhim sa likod ko kaya napa ayos kami nang tuayo ni Ranz.

"Hi tatay. I love you too." Malambing na sabi ko kay tatay kasi baka magalit yun.

"Kalandian anak ha. Tigil tigilan mo yan." Bulong na pangaral niya sa akin.

" Edi ba? Ikaw nagpasya na sumama ako sa kanya kanina?" Bulong ko pabalik.

"Hi tito." Bati ni Ranz. Tinanguhan niya lang ito.

"Anong oras na Ranz 1:00 am? Sabi mo 12:00 am lang? Anong oras na Ranz?"

Napakamot na lang siya sa batok. "Pero natupad naman ang isang pangako ko ah."

"Anong pangako?" tanong ko.

"Wala. Aalis na ako Kath. Goodnight."

Hinila ako ni Ranz at kiniss sa noo. Nagulat naman ako sa ginawa niya. At bigla siyang umalis.

Napatingin naman ako kay tatay na may masamang tingin sa akin.

Patay!

_________________________
Tonyjade.