𝗟𝗜𝗩𝗜𝗡𝗚 𝗧𝗛𝗘 𝗙𝗜𝗩𝗘 𝗛𝗨𝗡𝗞𝗦 [On-going]

36

"I didn't know that, babe. Maybe she or he framed up everything." Jiro said while drinking his cold water.

"Hindi talaga nawawala sa business yan, babe. Just make sure na hindi natin siya mahuhuli kundi ako na mismo ang magpapakulong sa kanya." gigil na sambit ni Hanna habang kumakain ng beef steak.

"You're scaring us babe." he chuckles, wiping his lip with table napkin.

"I'm just mad. Why do they have to do that? Sabotage, huh?" Hanna shooked her head in disbelief.

"Hayaan mo na. Sana ngayon lang 'to, pag naulit I might lost my temper and crash their faces in front of many people." Jiro said, clenching his fists in anger.

"Let's pray for that, babe." Hanna nodded.

I just listened to them, medyo hindi ako makapagsalita kasi wala naman akong alam sa pinagsasabi nila. I know naman na pananagutan niya ang kasalanan niya a Diyos. Let's just pray na sana hindi na ito maulit pa.

After we eat our lunch, nakaupo kami ngayon sa ilalim ng puno dito sa may dalampasigan. Medyo mainit pa kasi maglakad sa mismong bay, ang arte kasi ng Ate niyong si Hanna. Puro reklamo sakin, buti nalang natitiis ko 'tong babaeng 'to.

"Did you know na andito na si Sync? Sabi ni Jiro, nakauwi na siya." Hanna opened up a topic.

"I-I... Yeah, I know." napabuntong-hininga ako at umiwas ng tingin sa kanya.

"D-Did you s-see him?" gulat at pasigaw niyang tanong.

I looked at her with fake smile. Naalala ko na naman ang pagkikita namin kanina doon sa may lobby. Napailing na lamang ako at tinuon ang atensyon ko sa mga turistang naglalakad sa may dalampasigan.

"How come? I mean, saan mo siya nakita?" she asked.

"We just saw each other at the lobby. J-Just drop the topic, Hanna. I don't want to hear his name." I shrugged.

I feel my heart in pain. I don't know what I really felt right now, parang pinupokpok ng martilyo ang puso ko sa sobrang sakit. Pinipigilan ko na lamang ang mga luha ko na huwag tumulo. Ramdam ko na din na namumula ang aking magkabilang pisngi dahil sa init ng panahon.

"I feel you sis. Bakit kasi ayaw mong subukang maghanap ng iba para naman makawala kana sa sakit na iyan?" she held my hand and caressed it.

"I wanted to. But I don't know, I have no longer interested in guys." I replied in serious tone.

"Ailey, you know how much I love you right? I'm here to guide you and protect you in harm. I want you to be happy kasi never pa kitang nakitang ngumiti simula noong wala na kayo ni Sync." she said, I glanced at her for a while.

Magsasalita na sana ako pero wala akong masabi. I'm blank. She's right, huling ngiti ko siguro ay noong nag-graduate na kami. That was 3 years ago.

"Wag mong sayangin kagandahan at katalinuhan mo, Ailey dahil lang dyan. Learn to accept the past and move on. Know your worth." she said, smiling at me.

Tanggap ko naman ang nakaraan ko. Tanggap ko nga ba? Hindi ko alam! Nasasaktan parin ako. Siya ang first love ko at first boyfriend ko. Minahal ko siya ng totoo pero hindi ko alam kung minahal din niya ba ako ng totoo. He's already engaged that time, kung hindi ko pa nalaman, maybe pinagchismisan na ako ng buong mundo na ako daw ay DAKILANG KABIT. Everything was so messed up. At paano ako makakamove-on kung sila naman 'tong nagpapaalala sa akin.

"Hey." napaangat ang tingin namin ni Hanna.

"Let's go inside. Andyan na sila." Jiro said.

Nagtataka man ako sa sinabi ni Jiro ay pinili ko na lamang tumayo. Nakabuntot lang ako sa magjowa na 'to, nasa likuran lang nila ako. Magka-holding hands kasi sila at ito namang ate Hanna niyong parang linta kung makakapit nang sobrang higpit sa jowa niya, akala mo naman talaga maaagawan e.