Forgotten You (Ara Galang and Thomas Torres Fanfic)

Present 1: You were everything and now I'm left with nothing.

 Play Video>>>

THOMAS’ POV

THOMAS: You used to be the place I am most comfortable with. Pero bakit kapag nakikita kita ngayon lagi na lang ako naiiyak. Why? Why is it that I’m feeling this way? Revenge mo ba ito? Please. (tumutulo na ang luha) Please tama na. Tama na. Siguro naman nakaganti ka na. Please. Come back to me. Come back.

JERON: Bro. Tama na yan. Lalo siyang nasasaktan kapag ganyan ka. Stand up bro. It’s been a year already. Fix yourself.

THOMAS: (crying) Bro. It’s been a year. A YEAR ALREADY! (Hinawakan ang puno sa secret place nila ni Ara)

How I wish I can hear you calling me again

How I wish I can see you following me again

How I wish I can feel your care for me again

How I wish I can taste your delicious cooking again

How I wish (napaluhod na) you can say the words I love you again…

JERON: Bro ano ba? (itinatayo si Thomas) Ayusin mo nga yang sarili mo! Hindi na babalik si Ara. Ano bang gusto mong mangyari ha? Gusto mo bang sundan siya. F*ck bro tumalon ka dyan sa bangin. Isang taon mo ng sinasayang yang buhay mo. WALA NA SI ARA!

THOMAS: (sinuntok si Jeron) Babalik siya. Babalik siya!

JERON: (sinuntok din si Thomas) Di na siya babalik! Kahit anong gawin mo! Kahit mag-inom ka pa ng isang taon, dalawang taon o habang buhay! Kahit ibagsak mo pa lahat ng subjects mo! Kahit ibangga mo pa lahat ng kotse dito sa Pilipinas. Hindi na siya babalik!

Dumating ang Lady Spikers. Tumakbo sila palapit kay Jeron at Thomas

 

ABY: Jeron, Thomas. Itigil niyo yan! (humarang sa gitna ni Jeron at Thomas)

JERON: Bahala ka na sa buhay mo! Yan ang gusto mo di ba? Sige bahala ka na!

Sumakay na si Jeron sa sasakyan at umalis. Sumandal lang si Thomas sa puno. Umiiyak ang ibang Lady Spikers.

 

ABY: Thomas. Nag-aaalala na sa’yo ang mga kaibigan mo. Pati pamilya mo.

THOMAS: Ate Aby. Sana ako na lang. Sana ako na lang. Sana hindi si Ara. Kung-

ABY: (niyakap si Thomas) Thomas tama na. Hindi magugustuhan ni daughterf na makita kang ganito. Kayo. Kayo nila Rex, Mika at Kim. Lahat tayo nagkasala kay Ara. (umiiyak na din) Kung kaya ko lang din ibalik ang oras ginawa ko na. Pero kami pinipilit naming ayusin ang buhay namin. Para kay daughterf. Para ipakita sa kanya na di namin sasayangin ang buhay na binigay sa amin. Alam kong masakit. Lahat tayo nasasaktan.

THOMAS: (crying) It is just so unfair Ate Aby. I don’t understand why. Bakit siya pa? Siya na lang ang laging nasasaktan. Siya na gusto lang maging masaya lahat ng tao sa paligid niya. Bakit hindi na lang ako? Ako na laging sinasaktan siya. Ako na nagpapahirap sa kanya. *sobs*

ABY: Maybe gusto ni God na siya naman ang mag-alaga kay Ara. Maybe ayaw na Niyang masaktan si Ara. Maybe nagawa na niya lahat ng purpose niya dito sa mundo. (nakahug ang isang kamay kay Thomas at hinawakan ang puno) Maybe *sobs* to make us stronger. That’s why please Thomas. Please fix yourself. For Ara. *sobs* Please for daughterf.

THOMAS: I don’t know Ate. I don’t know how I’ll be able to fix myself without her.

MIKA’s POV

Nakahiga si Mika at Kim sa higaan ni Ara sa dorm. Hindi sila sumama sa Lady Spikers sa Tagaytay

 

Hey Tomsy. Isang taon mo na kaming iniwan. Kailan ka ba babalik? Sige na balik ka na. Ililibre kita ng lunch every day. Or gusto mo pati meryenda mo ako na ang bibili (naluha na). Or Vans ba ang gusto mo? Ibibili kita.

KIM: Mika. Kung ilibre kaya natin si Ara ng lunch every day babalik kaya siya? (naluha habang natawa)

MIKA: (naluha din habang tumatawa) Hahaha. Iniisip ko nga din yan eh. Kahit nga Vans bibilihan ko pa eh. Hahaha.

KIM: Oo nga. Haha. Magtatalon yun sa tuwa. Parang nung nabanggit siya ni Thomas sa interview.

MIKA: Hahaha oo nga. Halos masira na yung kama natin non eh. Kakalundag niya. *sobs*

KIM: *sobs* Pano na makukumpleto ang wafs? *sobs* Kasalanan ko ito eh…*sobs*

MIKA: Ate Kim (niyakap si Kim) Hind-i *sobs* Ako Ate. Ako…

MELA: Sabi ko na nga ba andito na naman kayo.

Tumayo sa kama sila Mika at Kim ng marinig si Mela

MELA: Ano ba kayo? Di niyo ba talaga pupuntahan si FO? Magbihis nga kayo.

Hindi gumagalaw sa kama sila Kim at Mika.

 

MIKA: I’m sorry di ko pa kaya.

Si Mela lagi kaming pinupuntahan sa dorm para kamustahin kami. Gusto ko man na hindi na siya mag-alala pero di ko talaga kaya pa. Di ko pa kayang kalimutan lahat ng nangyari at magstart ng ganon ganon lang.

MIKA: Sige ate Kim usap na kayo dito. Dun muna ako sa labas.

MELA: (niyakap si Mika bago pa makalabas sa pinto) Miks. Please start over. Please for FO. I’m begging you. (naiyak na si Mela habang napaupo na siya sa sahig) Please Kim. Please Miks. Nawala na si FO. Ayokong pati kayo mawala sa akin.

Tumayo si Kim  sa kama at pinuntahan at niyakap si Mela

 

KIM: I’m sorry for worrying you. I’m sorry. It’s just that everything. A big part of it is because of me. I’m sorry. I’m sorry na di ko napansin na nasasaktan kita. Na marami akong nasasaktan. Just for this day. Ngayon lang. Ayokong magmove on. Bukas magiging okay na ko. Promise. Kaya wag ka ng umiyak. I’ll be okay. I’ll be.

MELA: Hindi ko naman hihingiin sa inyo na kalimutan si FO dahil ako *sobs* hindi ko rin magagawa yon. Pero please live. Please wag niyong itapon yung buhay niyo. Please.

Tomsy. Bakit ba kasi iniwan mo kami? Bakit ba kasi? Ayokong kalimutan ka. Ayoko. Pero para sa mga tao sa paligid ko itatago ko ang sakit. Alam kong si Kim ay ganon din. Kaya wag ka nang mag-alala sa amin. Mabubuhay kami. Para sa mga tao sa paligid namin. Para sa'yo.

Haloooo. Sorry super tagal kong di nag-upload. Naging super busy at ngayon lang ulit nagkatime. Hihi. XD Present Time muna. Kasi baka malimutan ko yung takbo ng story na naisip ko. hihihi. Di ko na rin naedit kaya pasensya na kung magulo. And thanks sa mga nagbabasa ng story ko. ;)