Karanlık: Leo ve Aria'nın Hikayesi

•19•

Leo'nun bakış açısı:

"Aria?"

Aria başını yavaşça kaldırarak yüzüme baktı. Koyu mavi gözleri yorgun bakıyordu. Siyah saçları iki yanından omuzlarına dökülüyordu. Beni gördüğünde birkaç saniye gözlerini kırpıştırdı, sanki benim gerçekten orada olup olmadığımı anlamaya çalışıyor gibi görünüyordu. Ben ise donup kalmıştım, ne söylemem gerektiğini bilmiyordum. Aria'dan kısık bir ses yükseldi: "Leo."

Axel yanıma gelerek nöbetçi melezden aldığı anahtarı Aria'nın hücresinin deliğine sokarak çevirdi. Demir parmaklıklı kapı açıldığında koşarak Aria'nın yanına gittim ve ona sıkıca sarıldım. Gözyaşlarımın akmasına engel olamıyordum. Axel anahtarı kullanarak Aria'nın ellerini çözdüğünde Aria da bana geri sarıldı. Onun da gözlerinden yaşlar akıyordu. En sonunda "Seni son bir kez görebilmek güzel." diye kulağıma fısıldadı. Bunu söylemesiyle geri çekilerek doğrudan gözlerinin içine baktım. "Son kez mi? Seni buradan çıkaracağız ve Uranüs'ü oradan çıkarmanın bir yolunu bulacağız sonra da-"

Aria sözümü keserek bana buruk bir gülümsemeyle baktı. "Leo, bunun imkansız olduğunu sen de biliyorsun. Uranüs şuanda bile burada. Sizi görüyor ve bana fısıldıyor. Onu geride tutmak için her saniye mücadele vermek zorundayım. Uranüs geldiğinde ise çok daha güçlü oluyor. Uranüs'le baş etmeniz mümkün değil ama o şuanda savunmasız..."

Ne demek istediğini yavaş yavaş anlamaya başlıyordum. Korkuyla gözlerim açıldı. O anda Aria'nın sözlerini bitirmemesi için her şeyi verebilirdim. Ama Aria kararlı görünüyordu. Arkamdaki Axel'a ve bana baktı.
"Beni öldürmeniz gerek, bu savaşı engellemenin tek yolu bu."

Kalbim paramparça olmuş gibi hissediyordum. Aria'yı kurtarma umuduyla buraya kadar gelmiştim ama o, şuanda onu öldürmemi söylüyordu. İçten içe onun haklı olduğunu biliyordum ama yapamazdım. Göz yaşlarım daha da hızlı akmaya başladı ve titreyen bir nefes aldım. "Şimdi olmaz, seni kaybetmek istemiyorum. Tam da seni bulmuşken değil." diyerek elimle yere bir yumruk savurdum. Aria omuzlarımın üzerinden bana yeniden sarıldı ve "Leo, sorun değil. Ben hazırım." diye fısıldadı.
Hareket edemiyordum.

Kınından çıkarılan bir bıçağın sesini duymamla ise ani bir şekilde arkama döndüm. Axel bana hüzünlü bir şekilde bakıyordu. "Üzgünüm Leo ama Aria haklı." diyerek elindeki bıçakla Aria'nın yanına yaklaşmaya başladı. Onu omuzlarından tutarak arkasındaki diğer hücrenin kapısına dayadım. Metalden çıkan ses tüm odanın içinde yankılanmıştı. Axel'ın bunu başından beri planlamış olduğunu farketmemle daha da çok sinirlendim. Aria'nın sesi yeniden yankılandı. "Leo, başka şansınız yok." Ardından ayağa kalkmaya çalıştı ama bu haldeyken çok güçsüzdü. Derin bir soluk alarak ellerini başına sardığında ise Uranüs'ün onu ele geçirmek için tüm gücüyle karşı koyduğunu biliyordum.

Axel'ı bıraktım ve yerdeki bıçağı elim titreyerek aldım. Ardından Aria'nın yanına yaklaşmaya başladım. Aria konuşmaya çalışıyordu ama Uranüs'ün baskısı onun için bunu çok daha zor kılıyordu. Dişlerini sıkarak "Leo, yap hadi." dediğinde göz yaşlarım yanaklarımı ıslatırken derin derin nefes alıyordum. Titreyen elimle bıçağı Aria'nın kalbine götürdüm. Bunu yapmamla Aria başını daha sıkı tutmaya başladı ve yumruklarını sıktı. Uranüs ona ne yapıyordu bilmiyordum ama bağırmamak için kendini zor tutuyor gibi görünüyordu. Bir elini elime sardı ve gözleri kapalı bir şekilde "hadi" der gibi sertçe başını salladı. Zihnimi toparlamaya çalışarak gözlerimi kapattım ve son darbeyi indirmeye hazırlandım. Tam o anda Aria artık kendini daha fazla tutamadan çektiği acıyla çığlık attı.

Yoğun bir hava kütlesi beni havalandırarak Axel'ın yanına fırlattı. Aria'ya döndüğümde artık orada değildi. Uranüs gülümseyerek bana bakmaya başladı.
"Şansın varken teklifimi kabul etmeliydin Leo Valdez. Şimdi bunun sonuçlarına katlanacaksın."

Ardından ellerini havaya kaldırarak bana döndü, fakat duraksadı. Aria hala karşı koymaya çalışıyor olmalıydı. Axel yere düşürdüğüm bıçağı alarak yeniden Uranüs'e doğru koştu ama Uranüs aynı şekilde onu da oluşturduğu hava kütlesiyle geri iterek sırtını koridorun diğer tarafındaki demir parmaklıklara çarpmasına neden oldu. İşimizi bitirmeye hazır bir şekilde yanımıza yaklaştığındaysa yine gözleri başka bir yere daldı ve yüzünü buruşturdu.

Donakalmıştım. Axel beni yerden kaldırarak beni, girdiğimiz kapıya doğru yönlendirdi. Geriye baktığımda Uranüs yere çökmüştü. Aria'nın nasıl bir savaş verdiğini düşünmemeye çalışarak Axel'ı takip ettim. Axel kapıyı açtı fakat artık sessizce çıkma şansımız kalmamıştı. Sis'i kullanarak Aria, benim ve Axel'ın katın öteki tarafına doğru kaçan görüntüsünü oluşturdu. Kapıdaki nöbetçi melezler bunu gördükleri anda gerçek olmayan yanılsamalarımızın ardından bağırarak peşlerinden koştular. Axel, "Fazla zamanımız yok." diyerek beni kolumdan tuttu ve üst kata çıkarttı. Nöbetçi melezlerin bağırışlarıyla diğer melezler de odalarından çıkmaya başlamışlardı. Çoğu melez ne olduğuna bakmak için hızla alt kata yöneldiğinde bu bize beklenmedik bir avantaj sağladı. Axel da bunu farketmiş olacak ki alt kata daha çok melezin dikkatini çekebilmek için illüzyonlar yollamaya devam etti. Nihayet karargahın dışarı açılan kapısına ulaştığımızda oradaki kargaşa içinde kimse bizi görmeden çıkabilmeyi başardık. Axel kolumdan tutmuş, tüm gücüyle koşuyordu. Nereye gittiğini biliyor gibi görünüyordu. En sonunda caddenin ortasında durduğunda duraksadım. Buraya getirilirken gözlerim bağlıydı ve nerede olduğumuza dair hiçbir fikrim olmamıştı. Hâlâ şoktaydım, etrafıma bakınıp nerede olduğumuzu anlamaya çalışmayı bile düşünemiyordum.

Axel elini sağa doğru salladığında demin bomboş olduğunu gördüğüm caddede bir araba belirmişti. Axel benim için kapıyı açarak "Hadi çabuk." diye bağırdı. İçeri geçtiğimde Axel kontağı çalıştırarak arabayı son hız sürmeye başladı.

Hâlâ kafamı toparlamakta zorlanıyordum. Ellerimi titremelerine engel olmaya çalışarak önümde kavuşturdum.

Axel bir şey söylemeye ihtiyaç duymuş gibi "Biz elimizden geleni yaptık." dedi. Bunu kendini mi yoksa beni mi rahatlatmak için söylemişti emin olamamıştım.