Yemeğimi yiyip dinlenmek için birazcık uzanmıştım, yorulmuş olduğum için içim geçmişti. Ne kadar uyuya kaldığımı bilmiyordum fakat uyandığımda başımda büyük bir kalabalık vardı. Gözlerimi tamamen açmaya çalışıp, kalabalığın kimlerden ibaret olduğunu ayırt etmeye çalışıyordum. Uyku sersemliğimi üzerimden atıp yavaşça yerimden kalkmaya çalıştım. Annemler, Teyzemler herkes buradaydı. Ben uyanır uyanmaz herkes yatağın başına gelip;
" İyi misin?" diye soruyorlardı.
Başımı tutup uykulu bir şekilde;
"İyiyim merak etmeyin, mühim bir şey yok"
"Cansu haber verince çok korktum, nasıl oldu? Niye sen beni aramadın Cansu'yu arayana kadar?"
"Anne konu bu mu şimdi, bunu mu tartışalım?" oturur pozisyonu alıp devam ettim;
"Seni arasam çok telaş yapacaktın çok soru soracaktın ben zaten iyi bir halde değildim hemen Cansu aklıma geldi ne yapayım"
"Tamam, kızım, iyisin ama değil mi ağrın sızın var mı?"
"Yok, annem iyiyim, hafif ağrım var sadece"
"Seni kim getirdi hastaneye?"
"Anne okuldan arkadaşlar getirdi"
"Sen Uyurken biz başında duruyorduk o sırada biri girdi odaya." dedi teyzem gülerek.
Başımı eğip saçlarımı kaşıyordum içimden yağız mı acaba diye düşünürken;
" Hadi ya kim girdi?"
"Yağız "dedi teyzem tebessüm ile suratında sanki benim içimden geçenleri çözmek ister gibi bir hal vardı. Teyzemin suratına bakmadan;
"Evet, o getirdi beni hastaneye" demiştim. Yatağın çarşafını mıncıklar iken sesim çok tiz çıkmıştı;
"Ee... Şimdi nerede?"
Annem ile Teyzem birbirlerine bakarak gülümsemişlerdi;
"Biz kalabalık gelince ona gitmesini söyledik yorulmasın diye"
"Hım anladım peki " başımı sallamıştım.
Annem ile teyzem kendi aralarında konuşmaya başlamıştı.
"Ee, bugün kim kalacak yanında? "
Annem bana bakıp;
" Kızım bugün kalamayacağım bana darılma ne olur, babanın başında durmam lazım bugünler de çok rahatsız biliyorsun"
Annemin elini tutup;
" Annem hiç sorun değil biliyorum, zaten benim bir şeyim yok önlem için buradayım, kimsenin kalmasına gerek yok vallahi iyiyim" ellerini öpmüştüm annemin " Gidin siz"
Teyzeme bakmıştım
" Sende git teyzem "
Annem bana bakıp "Canım kızım" diyerek başımı okşamıştı. Sonra yerlerinden kalkıp;
" Biz gidelim o zaman geç oldu zaten bir şey olursa ara ama hemen, bugün kim kalacak peki?"
"Kimsenin kalmasına gerek yok ameliyat olmadım ya refakatçim olsun, iyiyim her yere kendim gidebiliyorum, sıkılırsam zaten çağırırım bir arkadaş olur biter."
"Peki, o zaman" sarılıp öpmüşlerdi beni, tam çıkarlarken etrafıma bakıp telefonumu göremeyince bağırmıştım;
"Anne! Telefonumu gördün mü?"
"Yanında ki çekmeceli dolapta, çekmecenin içine koydum" gülmüştüm;
" Tamam buldum".
Telefonuma elime alıp saate baktım saat 18:45 idi "O kadar oldu mu ya " diye kendi kendime konuşurken kapı yavaşça açılmıştı. Başımı yavaşça eğip kimin geldiğine bakarken ellerinde çikolata paketleri ile Yağız karşımda idi.
"Yağız" diye gülmüştüm. O da bana aynı tepki ile
"Defne" diye cevap vermişti.
"Sen Gitmemiş miydin?"
"Hayır, gitmedim bekledim aşağıda" çikolataları masaya bırakıp;
"Ama gitmemi istiyorsan gidebilirim" diye gülmüştü.
"Hayır, yanlış anlama Annemler gitti deyince ondan sordum yoksa sevindim aslında."
"Beni gördüğün için mi?"
"Yalnız kalmayacağım için"
"Genel olarak yani, bana özel değil öyle mi " diye tatlı bir gülümseme belirmişti yüzünde.
"Hayır ya" diyerek yüzümü kapatmıştım.
"Çikolatalarımı alır da giderim" diye kahkaha atmıştı.
"Aşk olsun ayıp ama" diye gülerek cevap verince
"Aşk olsun tabi" diye tebessüm etmişti.
Masada ki çikolataları bana uzatıp;
"Hepsi senin"
"Ya... Çok teşekkür ederim" diyerek çikolatalara bakıyordum.
"İnanmıyorum hepsi en sevdiğim çikolatalar" çikolatalara kocaman kucak açmıştım.
Bu halime tebessüm ile bakarak;
" Hiç unutmadım neleri sevdiğini" dediğinde kendimi toparlamıştım hemen tebessüm ile karşılık vermiştim. Koltuğu yatağa daha çok yaklaştırıp ellerimi tutmuştu bir anda şaşırmıştım, aksi bir tepki veremiyordum. Gözlerime bakıyordu Yağız fakat ben utancımdan bakamıyordum ellerim titriyordu ama kendimi zorluyordum titrememi kontrol etmeye çalışıyordum.
"Defne" diye sessiz yumuşak bir tonda seslenmişti. Başımı çevirip;
"Efendim"
"Defne, seninle geçirdiğimiz zamanı, o eski günleri masum iki çocuğu özlüyorum. Bedenim ne kadar uzakta kalmış olsa da kalbim hep buradaydı sendeydi. İstanbul'dan İzmir'e ilk döndüğüm gün, hava alanında bir koku geldi burnuma hemen döndüm baktım etrafa, ruhum çıkacaktı sanki o an unutamadığım kokun burnumun dibinde idi. Bilmiyorum beni anlayacak mısın ama böyle bir şey işte inan ya da inanma bu gerçekten de doğru. Ben sana dair hiç bir şeyi unutmadım unutamam da ".
Başını öne ayaklarına doğru eğip derin bir nefes almıştı biraz duraksayıp sözlerine devam etmişti;
"Ama şimdi dönüp bakıyorum kendime, eskisi kadar masum değilim gözyaşım bile akmaz oldu. Her şey değişti, değişmeyen bir sen kaldın. Sana olan sevgim"
"Yağız" sesim titreyerek çıkıyordu.
"Ne diyeceğimi bilmiyorum"
"Bir şey söylemene gerek yok Defne, senden bir şey duymak için demedim bunları. İçimde tutamadım artık ben her şeye geç kaldım ve bunun tüm suçlusu babamdı. Ben onun yüzünden hem sevdiğimi hem de hayat enerjimi kaybettim. Şimdi her şeyim düzensiz, her şey karanlık, kötü biri oldum kötü insanlara karıştım ben."
"Nasıl yani kötü?"
"Boş ver. Zamanla her şeyi öğreneceksin zaten, benden duymasan bile illaki göreceksin. Bir tek sana bu kadar iyiyim, bir tek sana karşı koyamıyorum. Senin adının geçtiği her yerde ben bitiyorum"
İçim çok tuhaf olmuştu. Söylemek istediğim çok şey vardı fakat diyemiyordum, cümleleri toplayıp bir araya getiremiyordum. Oda sessizliğe bürünmüştü. Yağız ellerimi yavaşça okşamıştı. Daha sonra ellerini ellerimden çekip;
"Hadi sen çikolatalarını ye, seni sıkma-yayım şimdi " diyerek arkasına yaslanmıştı.
Önümdeki çikolatalara ve Yağız' a bakıp öylece kalmıştım kendimi çok çaresiz hissediyordum fakat onu görünce elim ayağım titriyordu kalbim çok hızlı atıyordu. Kırk yıl düşünsem seneler sonra Yağız ile bu durumda böyle bir yerde tekrar olacağım aklıma gelmezdi...
